Μεταξύ αυτών που τάχθηκαν υπέρ της αλήθειας ήταν ο Ράχο και η Κόνιο Ρακατάνι, ο Όντα Σιόνι, η Γκέουα Νιόκι, καθώς και ο σύζυγός της, ο Χένι Χένι, ο οποίος είχε πάρει έντυπα από το πλήρωμα του Φωτοδότη 16 χρόνια νωρίτερα. Σύντομα, ένας όμιλος περίπου 30 ενδιαφερομένων συναθροιζόταν τακτικά στο σπίτι του Χένι Χένι. «Οι άντρες κάθονταν χωριστά από τις γυναίκες στο δωμάτιο», αφηγείται ο Όντα Σιόνι, μικρό παιδί τότε. «Οι γυναίκες φορούσαν χορταρένιες φούστες, ήταν γυμνές από τη μέση και πάνω και μετέφεραν τα μωρά τους σε πολύχρωμους σχοινένιους σάκους που κρεμούσαν από τα δοκάρια του δωματίου. Αφού τα θήλαζαν, τα έβαζαν στους σάκους και τα κουνούσαν απαλά για να κοιμηθούν».

[Πλαίσιο/​Εικόνες στις σελίδες 83, 84]

“Ξεπέρασα την Ντροπαλότητά Μου”

ΟΝΤΑ ΣΙΟΝΙ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1939

ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ 1956

ΙΣΤΟΡΙΚΟ Ο πρώτος ντόπιος σκαπανέας στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Τώρα υπηρετεί ως ειδικός σκαπανέας στη μότου εκκλησία της Χοχόλα, στο Πορτ Μόρεσμπι.

◼ ΟΤΑΝ η μεγαλύτερη αδελφή μου είδε τον Τομ και τη Ροουένα Κίτο να κηρύττουν πάνω στους ξύλινους διαδρόμους του χωριού Χανουαμπάντα, μου ζήτησε να πάω στις συναθροίσεις τους για να μάθουμε τι ήταν αυτή η «καινούρια θρησκεία». Εκείνη την εποχή οι συναθροίσεις γίνονταν στο σπίτι του Χένι Χένι Νιόκι, ενός ντόπιου που έκανε Γραφική μελέτη.

Ήμουν 13 χρονών και πολύ ντροπαλός. Πήγα στο σπίτι του Χένι Χένι, όπου ήταν μαζεμένοι περίπου 40 χωρικοί, κάθησα σε μια γωνιά και έβαλα το κεφάλι μου μέσα στις παλάμες μου. Μου άρεσαν αυτά που άκουσα, γι’ αυτό συνέχισα να πηγαίνω. Σύντομα, ο Χένι Χένι μού ζήτησε να είμαι ο διερμηνέας του Τομ Κίτο από την αγγλική στη μότου, τη γλώσσα που μιλούσαν οι περισσότεροι παρόντες.

Έπειτα από μερικά χρόνια, όταν άρχισα να εργάζομαι σε ένα τοπικό νοσοκομείο με στόχο να εκπαιδευτώ ως γιατρός, ο Τζον Κάτφορθ με πήρε παράμερα και μου ανέφερε με καλοσύνη την εξής λογική σκέψη: «Αν γίνεις γιατρός, θα βοηθάς τους ανθρώπους από σωματική άποψη, αλλά αν γίνεις πνευματικός “γιατρός”, θα τους βοηθάς να αποκτήσουν αιώνια ζωή». Εκείνη την εβδομάδα άρχισα το σκαπανικό.

Ο πρώτος μου διορισμός ήταν το Γουάου. Είχα περάσει πρόσφατα από αυτή την πόλη και είχα βρει αρκετούς που ενδιαφέρονταν για την αλήθεια. Ένας κύριος, ο Τζακ Αριφεάι, με κάλεσε να κηρύξω στην τοπική Λουθηρανική εκκλησία. Επέλεξα ως θέμα μου το νόμο του Θεού για το αίμα. Τα 600 μέλη του εκκλησιάσματος παρακολουθούσαν με αμέριστη προσοχή, εφόσον πολλοί πίστευαν ότι, αν έτρωγαν το αίμα κάποιου, το πνεύμα του μπορούσε να κυριεύσει το σώμα τους. Ο ιερέας έγινε έξαλλος και είπε στους συγκεντρωμένους να μην έχουν καμιά σχέση μαζί μου. Αλλά σε πολλούς άρεσαν αυτά που άκουσαν και συνέχισαν να προοδεύουν πνευματικά.

Περίπου ύστερα από έναν χρόνο, διορίστηκα στο Μάνου Μάνου, γύρω στα 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Πορτ Μόρεσμπι. Εκεί γνώρισα έναν τοπικό αρχηγό, τον Τομ Σούραου, ο οποίος με κάλεσε να κηρύξω στο χωριό του. Αφού έκανα μελέτη με τους χωρικούς τρεις ημέρες, εκείνοι τεμάχισαν το ξύλινο είδωλο της Παρθένου Μαρίας που υπήρχε εκεί και το πέταξαν στο ποτάμι.

Κάποιοι που έμεναν χαμηλότερα στις όχθες του ποταμού μάζεψαν τα κομμάτια και τα πήγαν στους Καθολικούς ιερείς του χωριού τους, φωνάζοντας: «Σκότωσαν τη Μαρία!» Δύο ιερείς ήρθαν να μου ζητήσουν το λόγο. Ο ένας στάθηκε μπροστά μου και με χτύπησε με τη γροθιά του στο πρόσωπο, σκίζοντάς μου το μάγουλο με το δαχτυλίδι του. Όταν οι ντόπιοι έτρεξαν να με υπερασπιστούν, οι ιερείς το έβαλαν στα πόδια.

Πήγα στο Πορτ Μόρεσμπι για να μου κάνουν ράμματα και κατόπιν στην αστυνομία για να υποβάλω μήνυση. Επιβλήθηκε πρόστιμο σε αυτούς τους ιερείς, οι οποίοι και αποσχηματίστηκαν. Στο μεταξύ, εγώ γύρισα στο χωριό και δημιούργησα έναν απομονωμένο όμιλο. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, είχα ξεπεράσει την ντροπαλότητά μου.

[Εικόνα]

Οι πρώτες συναθροίσεις γίνονταν στο σπίτι του Χένι Χένι