9. Πώς ενεργούν μερικοί αφιερωμένοι Χριστιανοί, και τι θα πρέπει να μας κάνουν να εξετάσουμε αυτά τα γεγονότα;

⁹ Μερικοί αφιερωμένοι Χριστιανοί σε κάποια μέρη του κόσμου φαίνεται ότι έχουν μαζέψει κάπως τα πανιά του πλοίου της πίστης τους. Το πλοίο εξακολουθεί να επιπλέει, αλλά αντί να κινούνται σταθερά προς τα εμπρός με πλήρη πίστη, αυτοί «αρμενίζουν» με την άνεσή τους. Καθώς είχαν ελκυστεί από την ελπίδα ότι ο «Παράδεισος είναι κοντά», μερικοί ήταν προετοιμασμένοι να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να φτάσουν σε αυτόν—ζηλωτές στο έργο κηρύγματος και τακτικοί στην παρακολούθηση όλων των συναθροίσεων καθώς και των συνελεύσεων περιοχής και περιφερείας. Τώρα, σκεπτόμενοι ότι η πραγματοποίηση της ελπίδας τους είναι πιο μακριά από ό,τι περίμεναν, έχουν ελαττώσει το τίμημα που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Αυτό φαίνεται από τη μείωση της δράσης τους στο έργο κηρύγματος, από το ότι δεν παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις, καθώς και από το ότι είναι διατεθειμένοι να χάνουν μέρη από το πρόγραμμα των συνελεύσεων περιοχής και περιφερείας. Άλλοι αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στην αναψυχή και στην απόκτηση υλικών ανέσεων. Αυτά τα γεγονότα μάς κάνουν να εξετάσουμε ποια θα πρέπει να είναι η υποκινούσα δύναμη στη ζωή μας σε αρμονία με την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά. Θα πρέπει άραγε να εξαρτάται ο ζήλος μας στην υπηρεσία του από την ελπίδα ότι ο «Παράδεισος είναι κοντά»;

Υποκινούμαστε από την Αγάπη και το Άγιο Πνεύμα

13, 14. (α) Γιατί δεν αρκεί από μόνη της η άγκυρα της ελπίδας μας; (β) Ποια πρέπει να είναι η υποκινούσα δύναμη για την απόδοση ιερής υπηρεσίας στον Ιεχωβά, και γιατί;

¹³ Ο Χριστιανός δεν θα προχωρήσει προς το νέο σύστημα αν το μοναδικό του κίνητρο για να υπηρετεί τον Ιεχωβά είναι η ελπίδα της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισιακή γη. Αν και διατηρεί την άγκυρα της ελπίδας του ως σταθεροποιητικό παράγοντα στη ζωή του, χρειάζεται να προσθέσει σε αυτήν και στην πίστη του την υποκινούσα δύναμη της αγάπης. Ο Παύλος υπογράμμισε αυτό το γεγονός όταν έγραψε: «Μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, αυτά τα τρία· αλλά το μεγαλύτερο από αυτά είναι η αγάπη».—1 Κορινθίους 13:13.

¹⁴ Η υποκινούσα δύναμή μας για την απόδοση ιερής υπηρεσίας θα πρέπει να είναι η εγκάρδια αγάπη για τον Ιεχωβά, ως ανταπόκριση στη δική του απέραντη αγάπη για εμάς. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Αυτός που δεν αγαπάει δεν έχει γνωρίσει τον Θεό, επειδή ο Θεός είναι αγάπη. Από αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού στην περίπτωσή μας, επειδή ο Θεός απέστειλε τον μονογενή του Γιο στον κόσμο για να κερδίσουμε εμείς ζωή μέσω αυτού. Όσο για εμάς, εμείς αγαπάμε επειδή εκείνος πρώτος μας αγάπησε». (1 Ιωάννη 4:8, 9, 19) Από ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά, το πρώτιστο μέλημά μας θα πρέπει να είναι, όχι να «κερδίσουμε» προσωπική σωτηρία, αλλά να παραστούμε μάρτυρες του αγιασμού του ιερού ονόματός του και της εξύψωσης της δίκαιης κυριαρχίας του.

15. Πώς συνδέεται η αγάπη μας για τον Ιεχωβά με το ζήτημα της κυριαρχίας του;

¹⁵ Ο Ιεχωβά θέλει να τον υπηρετούμε επειδή αγαπάμε εκείνον και όχι μόνο τον Παράδεισο. Η Βιβλική εγκυκλοπαίδεια Ενόραση στις Γραφέςa (στην αγγλική) αναφέρει: «Ο Ιεχωβά ηδύνεται στο γεγονός ότι η κυριαρχία του, καθώς και η υποστήριξή της από τα πλάσματά του, βασίζεται πρωταρχικά στην αγάπη. Θέλει μόνο εκείνους που αγαπούν την κυριαρχία του λόγω των θαυμάσιων ιδιοτήτων του και λόγω του ότι είναι δίκαιη, εκείνους οι οποίοι προτιμούν την κυριαρχία του από κάθε άλλη. (1Κο 2:9) Αυτοί επιλέγουν να υπηρετούν υπό την κυριαρχία του αντί να προσπαθούν να είναι ανεξάρτητοι—και αυτό λόγω της γνώσης που έχουν για εκείνον και για την αγάπη του, τη δικαιοσύνη του και τη σοφία του, η οποία, όπως αντιλαμβάνονται, ξεπερνάει κατά πολύ τη δική τους. (Ψλ 84:10, 11)»—Τόμος 2, σελίδα 275.