Η τάξη μας αποτελούνταν από 120 σπουδαστές που προέρχονταν από κάθε γωνιά της γης. Ενημερωθήκαμε για το διορισμό μας μόνο όταν έφτασε η ημέρα της αποφοίτησης. Έτσι λοιπόν, τρέξαμε στη βιβλιοθήκη της Γαλαάδ με την πρώτη ευκαιρία για να βρούμε πληροφορίες σχετικά με τις χώρες του διορισμού μας. Έμαθα ότι ο δικός μου διορισμός, η Παραγουάη, ήταν μια χώρα με ιστορικό πολιτικών επαναστάσεων. Κάποιο πρωί λίγο μετά την άφιξή μου εκεί, ρώτησα τους άλλους ιεραποστόλους τι ήταν οι «πανηγυρισμοί» που ακούγονταν στη διάρκεια της νύχτας. Εκείνοι χαμογέλασαν και είπαν: «Μόλις έζησες την πρώτη σου επανάσταση. Για κοίταξε έξω». Σε κάθε γωνιά υπήρχαν στρατιώτες!

ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Κάποια φορά, συνόδευσα τον επίσκοπο περιοχής σε μια απομονωμένη εκκλησία για να προβάλουμε την ταινία Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει. Ταξιδεύαμε οχτώ ή εννιά ώρες, στην αρχή με τρένο, μετά με άλογο και κάρο, και τέλος με βοϊδάμαξα. Μαζί μας είχαμε μια γεννήτρια και έναν κινηματογραφικό προβολέα. Τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας, όπου την επομένη επισκεφτήκαμε διάφορα αγροκτήματα και προσκαλέσαμε τους ανθρώπους να έρθουν στην προβολή της ταινίας το ίδιο βράδυ. Παρευρέθηκαν γύρω στα 15 άτομα.

Περίπου 20 λεπτά μετά την έναρξη της ταινίας, μας είπαν να μπούμε αμέσως στο σπίτι. Αρπάξαμε τον προβολέα και τρέξαμε μέσα. Τότε ήταν που άρχισε ο όχλος να φωνάζει, να πυροβολεί στον αέρα και να κραυγάζει ρυθμικά: «Ο θεός μας διψάει για αίμα​—το αίμα των γκρίνγκος». Υπήρχαν μόνο δύο γκρίνγκος εκεί, και ο ένας ήμουν εγώ! Τα άτομα που παρακολουθούσαν την ταινία εμπόδισαν τον όχλο να εισβάλει στο σπίτι. Αλλά οι εναντιούμενοι επέστρεψαν γύρω στις τρεις το πρωί, πυροβολώντας και απειλώντας ότι θα μας έπιαναν αργότερα καθώς θα επιστρέφαμε στην πόλη.

Οι αδελφοί επικοινώνησαν με το σερίφη, και εκείνος ήρθε το απόγευμα με δύο άλογα για να μας μεταφέρει στην πόλη. Καθ’ οδόν, όποτε πλησιάζαμε σε κάποια συστάδα θάμνων ή δέντρων, τραβούσε το πιστόλι του και πήγαινε μπροστά για να επιθεωρήσει την περιοχή. Επειδή κατάλαβα πόσο χρήσιμο μέσο μεταφοράς ήταν το άλογο, αργότερα αγόρασα ένα.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Το έργο κηρύγματος συνέχισε να προοδεύει παρά την εναντίωση που πρόβαλλε συχνά ο κλήρος. Το 1955, ήρθαν πέντε καινούριοι ιεραπόστολοι, μεταξύ των οποίων και μια νεαρή Καναδή ονόματι Έλσι Σουάνσον, από την 25η τάξη της Γαλαάδ. Για κάποιο διάστημα βρεθήκαμε και οι δύο στο γραφείο τμήματος, αλλά κατόπιν εκείνη διορίστηκε σε άλλη πόλη. Είχε αφιερώσει τη ζωή της στην υπηρεσία του Ιεχωβά χωρίς να έχει σχεδόν καμία υποστήριξη από τους γονείς της, οι οποίοι δεν δέχτηκαν ποτέ την αλήθεια. Στις 31 Δεκεμβρίου 1957 παντρευτήκαμε και διοριστήκαμε στο νότιο τμήμα της Παραγουάης, όπου μείναμε μόνοι μας σε έναν ιεραποστολικό οίκο.

Στο σπίτι μας δεν είχαμε τρεχούμενο νερό, παρά μόνο ένα πηγάδι στην πίσω αυλή. Επομένως, δεν υπήρχε μπάνιο ή τουαλέτα μέσα στο σπίτι, ούτε πλυντήριο ούτε καν ψυγείο. Γι’ αυτό, έπρεπε να αγοράζουμε τα ευπαθή τρόφιμα σε καθημερινή βάση. Αλλά ο απλός τρόπος ζωής και οι δεσμοί αγάπης που μας συνέδεαν με τους αδελφούς μας στην εκκλησία έκαναν πολύ ευτυχισμένη εκείνη την περίοδο της έγγαμης ζωής μας.

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Την ημέρα του γάμου μας, 31 Δεκεμβρίου 1957