Παγκόσμια Έκθεση

Αφρική

Ο ασεβής, γράφει ο ψαλμωδός, «κάθηται εν ενέδρα» και «εν αποκρύφοις, δια να φονεύση τον αθώον». (Ψαλμ. 10:8) Στο πέρασμα των αιώνων οι λάτρεις του Ιεχωβά υπήρξαν αθώα θύματα της απάνθρωπης μεταχείρισης των ασεβών. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα σε μερικά μέρη της Αφρικής.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Λιβερία προξένησε το θάνατο 33 αδελφών μας, και πολλοί άλλοι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα και να αναζητήσουν καταφύγιο στην Ακτή Ελεφαντοστού και στη Σιέρα Λεόνε, φεύγοντας μόνο με τα ρούχα που φορούσαν. Οι επιτροπές βοήθειας, που εγκαταστάθηκαν σε δυο πόλεις στα σύνορα Λιβερίας και Ακτής Ελεφαντοστού, όχι μόνο φροντίζουν αυτούς τους άπορους πρόσφυγες, αλλά επίσης έστειλαν βοήθεια στους υπόλοιπους Μάρτυρες που υποφέρουν στη Λιβερία. Οι Μάρτυρες από την Ακτή Ελεφαντοστού, τη Σιέρα Λεόνε και την Γκάνα έστειλαν με φορτηγό στη Λιβερία τόνους ολόκληρους από ρούχα, καθώς και φάρμακα, τρόφιμα και χρήματα. Οι αδελφοί στο Αμπιτζάν έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια και φροντίζουν φιλόστοργα για μια μεγάλη ομάδα προσφύγων που έχουν επίσης πολύ μεγάλη ανάγκη βοήθειας.

Πολλοί απ’ αυτούς τους αδελφούς έχουν περάσει τρομακτικές και οδυνηρές εμπειρίες. Για παράδειγμα, ένας πρεσβύτερος που υπηρετούσε στη Μονρόβια, την πρωτεύουσα της Λιβερίας, αφηγείται: «Στις 27 Ιουλίου 1990, η οικογένειά μου κι εγώ εκδιωχτήκαμε με τη βία από το σπίτι μας στις δύο περίπου το πρωί. Οι επαναστάτες μάς ανάγκασαν να βγούμε έξω, όπου βρεθήκαμε μαζί με αρκετές εκατοντάδες από τους γείτονές μας. Μας διαβεβαίωσαν ότι έπειτα από μια σύντομη έρευνα στην περιοχή θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε σπίτι. Ποτέ δεν ξαναείδαμε τα σπίτια μας. Αντίθετα, μας οδήγησαν στον κύριο καταυλισμό προσφύγων που βρισκόταν 50 χιλιόμετρα μακριά. Σε όλη τη διαδρομή κουβαλούσα στην πλάτη μου τη θεία της συζύγου μου, η οποία είναι ανάπηρη. Προσευχόμασταν συνεχώς στον Ιεχωβά για να μας δώσει δύναμη, καθώς βλέπαμε πτώματα διασκορπισμένα παντού.

»Ύστερα από την εφιαλτική οδοιπορία, η οποία διήρκεσε περίπου μια ώρα, με τη συνοδία των επαναστατών να βρίσκεται ακριβώς πίσω μας, πέσαμε σε ενέδρα κυβερνητικών στρατευμάτων. Οι σφαίρες έρχονταν απ’ όλες τις κατευθύνσεις καθώς εμείς πέσαμε στο έδαφος. Πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν· άλλοι διέφυγαν. Ξαφνικά διαπίστωσα ότι ο 14χρονος γιος μου έλειπε! Σύντομα, συνέλαβαν 45 από εμάς τους κατοίκους της πόλης και μας πήγαν σ’ ένα εγκαταλειμμένο πρατήριο βενζίνης. Εκεί αποφασίστηκε ότι θα μας εκτελούσαν όλους. Ένας στρατιώτης πήρε το όπλο του για να με πυροβολήσει, αλλά δεν μπορούσε να βάλει το γεμιστήρα στο όπλο του. Εκείνη τη στιγμή, ο διοικητής της ομάδας έφτασε και διέταξε να μας πάνε στους στρατώνες. Εκείνο το βράδυ εννέα άτομα εκτελέστηκαν. Προσευχόμασταν στον Ιεχωβά να μας βοηθήσει να παραμείνουμε πιστοί.

»Το επόμενο πρωί ο διοικητής αποφάσισε ότι μπορούσαμε να φύγουμε όλοι. Πρότεινε μάλιστα να μας μεταφέρουν μ’ ένα από τα φορτηγά του. Εμείς αρνηθήκαμε και ζητήσαμε αντί γι’ αυτό να μας δώσει ένα καροτσάκι για να μεταφέρουμε τη θεία της συζύγου μου, και στη συνέχεια ξεκινήσαμε μόνοι μας. Στη μέση της διαδρομής, τα στρατιωτικά φορτηγά μάς προσπέρασαν με μεγάλη ταχύτητα. Μόλις έφτασαν στη διασταύρωση που βρισκόταν μπροστά μας, ακούστηκε μια εκκωφαντική έκρηξη. Έγινε σφοδρή ανταλλαγή πυρών επί 30 περίπου λεπτά. Αδέσποτες σφαίρες περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα προς όλες τις κατευθύνσεις ενώ εμείς πασχίζαμε να κρυφτούμε. Η στρατιωτική φάλαγγα με την οποία είχαν προτείνει να μας μεταφέρουν καταστράφηκε ολοσχερώς. Πόσο ευγνώμονες ήμασταν που δεν είχαμε δεχτεί την προσφορά του διοικητή να μας μεταφέρουν!

»Παρότι η σύζυγός μου ήταν έγκυος πέντε μηνών, κατάφερε απτόητη να περπατήσει 58 χιλιόμετρα σε μια μόνο μέρα. Αντιμετωπίζαμε ακόμη το πρόβλημα του πώς να διαφύγουμε. Ένας Λιβανέζος αδελφός, όταν έμαθε για τη δυσχερή θέση μας, φρόντισε να πληρώσει τα εισιτήριά μας για το μοναδικό μεταφορικό μέσο που υπήρχε προκειμένου να βγούμε από τη χώρα, ένα παλιό λεωφορείο.

»Τελικά τα καταφέραμε να περάσουμε από τα σύνορα στην Ακτή Ελεφαντοστού. Όμως, ήμασταν πολύ λυπημένοι γιατί είχαμε χάσει τα ίχνη του 14χρονου γιου μας κατά τη διάρκεια της ενέδρας που ανέφερα πιο πριν. Νομίζαμε ότι είχε πεθάνει, ότι τον είχαν σκοτώσει. Ωστόσο, προς πολύ μεγάλη μας χαρά, έξι μήνες αργότερα μάθαμε ότι είχε επιζήσει. Έγιναν διευθετήσεις να έρθει να μείνει μαζί μας εδώ στην Ακτή Ελεφαντοστού».

Και άλλοι Μάρτυρες είχαν επίσης τρομακτικές εμπειρίες. Ο Κλέμεντ από τη Νιγηρία είχε ζήσει επί 17 χρόνια στη Μονρόβια, αλλά αναγκάστηκε να φύγει. Οι επαναστάτες κυνηγούσαν όλους όσους ήταν από τη Νιγηρία και την Γκάνα και βρίσκονταν στη χώρα. Αν τον έπιαναν οι επαναστάτες θα τον πυροβολούσαν. Για να πάει από τη Μονρόβια ως το Ντανανέ, στην Ακτή Ελεφαντοστού, ο Κλέμεντ έπρεπε να περάσει μέχρι και εκατό σημεία ελέγχου και τότε μόνο θα ήταν ασφαλής. Μπόρεσε να εξηγήσει την κατάστασή του και να περάσει από τα περισσότερα σημεία ελέγχου λέγοντας ότι είναι αλλοδαπός και ότι επιθυμούσε να φύγει από τη χώρα. Σ’ ένα απ’ αυτά τα σημεία ελέγχου η εξήγησή του δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Ήθελαν να τον εκτελέσουν. Ο Κλέμεντ αποφάσισε να δώσει καλή μαρτυρία προτού τον θανατώσουν. Κήρυξε στο διοικητή σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και του έδειξε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Σαστισμένος, ο διοικητής είπε με έντονη φωνή: «Κοίταξε, προς το παρόν έχουμε ένα έργο να κάνουμε. Όταν το τελειώσουμε, θα προσέξουμε αυτά που μας λες. Τώρα φύγε!»

Αργότερα, όταν ο Κλέμεντ είχε τη διανοητική ηρεμία να κάνει συλλογισμούς γύρω απ’ αυτό το περιστατικό, είπε ότι ξέρει τι εννοεί το εδάφιο Παροιμίαι 18:10 όταν λέει ότι το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός. Μόνο χρησιμοποιώντας το όνομα του Ιεχωβά και κηρύττοντας σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού κατάφερε να ξεφύγει από τα υπόλοιπα σημεία ελέγχου. Τελικά, πέρασε από τα σύνορα στην Ακτή Ελεφαντοστού. Είχε φτάσει ασφαλής! Πρόσφατα μερικοί από το προσωπικό του τμήματος κατάφεραν να επιστρέψουν στη Λιβερία.

Δεν είναι δυσάρεστες οι ειδήσεις που λάβαμε απ’ όλες τις χώρες. Η Μοζαμβίκη μάς δίνει εύλογη αιτία να χαιρόμαστε. Στις 11 Φεβρουαρίου 1991, η κυβέρνηση στη Μαπούτου αναγνώρισε νομικά το σωματείο με την ονομασία Μάρτυρες του Ιεχωβά Μοζαμβίκης. Είμαστε πράγματι πολύ ευγνώμονες γι’ αυτή την εξέλιξη επειδή αυτό σημαίνει ότι οι ιεραπόστολοι μπορούν να πάρουν άδεια παραμονής στη Μοζαμβίκη. Τα έντυπα και τα περιοδικά μπορούν να εισάγονται ανεμπόδιστα. Ιεραποστολικοί οίκοι έχουν εγκατασταθεί σε τρεις πόλεις και στεγάζουν συνολικά 18 ιεραποστόλους. Σε καθέναν απ’ αυτούς τους οίκους βρίσκεται μια αποθήκη εντύπων, που ανήκει στην Εταιρία.

Παρ’ όλα αυτά, τα νεαρά άτομα καλούνται να διατηρήσουν την ουδετερότητά τους και να δείξουν την οσιότητά τους στον Ιεχωβά κατά τη διάρκεια του ανταρτοπόλεμου που συνεχίζεται σ’ αυτή τη χώρα. Ένα 12χρονο κορίτσι, που είναι κωφάλαλο, το απήγαγαν οι αντάρτες για ανήθικους σκοπούς. Οι γονείς της, ωστόσο, την είχαν εκπαιδεύσει καλά στο θέμα των Βιβλικών αρχών. Οι απαγωγείς της θέλησαν να τη βιάσουν αλλά αυτή αρνήθηκε σταθερά. Η νεαρή αδελφή έδειχνε προς τον ουρανό για να δείξει ότι η ανηθικότητα ήταν ενάντια στο νόμο του Θεού. Λόγω της σταθερής της απόφασης, μια μέρα οι απαγωγείς της τη χτύπησαν άγρια και την άφησαν νομίζοντας ότι ήταν νεκρή. Δυο μήνες πέρασαν πριν επιστρέψει στους γονείς της, συνοδευόμενη από μια γυναίκα που ήταν μαζί της κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της. «Δεν ξέρω τι διδάξατε αυτό το νεαρό κορίτσι», είπε η γυναίκα, «αλλά με έχει εντυπωσιάσει η ηθική της διαγωγή. Δεν ενέδωσε καθόλου στην πίεση από τους στρατιώτες. Ήταν εκπληκτική! Ποια είναι η θρησκεία σας;» Λόγω της σταθερής στάσης αυτής της κουφής αδελφής, η γυναίκα τώρα μελετάει με τους Μάρτυρες και κάνει καλή πρόοδο μαθαίνοντας την αλήθεια.

Ασία

«Επί τον λαόν σου είναι η ευλογία σου», έψαλε ο Βασιλιάς Δαβίδ των αρχαίων χρόνων. (Ψαλμ. 3:8) Και σήμερα η ευλογία του Ιεχωβά είναι πάνω στο λαό του. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που ζουν σε χώρες της Ασίας μπορούν να δώσουν θετική μαρτυρία σχετικά μ’ αυτό το γεγονός.

Στην Κορέα, η ζωή μιας αδελφής σώθηκε μ’ ένα μάλλον ασυνήθιστο τρόπο, επειδή είχε μαζί της την προσωπική της Δήλωση για Ιατρική Περίθαλψη. Καθώς έβγαινε από το σταθμευμένο αυτοκίνητό της ξαφνικά της επιτέθηκαν τέσσερις άντρες, οι οποίοι την έριξαν με τη βία στο πάτωμα του πίσω μέρους του αυτοκινήτου της. Εκείνη πρόσφερε το δαχτυλίδι της και το πορτοφόλι της για να την ελευθερώσουν, αλλά αυτοί δεν ικανοποιήθηκαν. Η φοβερή σκέψη ότι μπορεί να της επιτεθούν σεξουαλικά πέρασε γρήγορα από το μυαλό της. Άρχισε να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Πρέπει να τη σκοτώσουμε», μούγκρισε ένας από τους άντρες. Τη μαχαίρωσαν στη γάμπα και στο μηρό. Κατόπιν έδεσαν με ταινία τα μάτια της για να μη βλέπει και της έδεσαν επίσης τα πόδια. Η αδελφή άρχισε απεγνωσμένα να προσεύχεται κλαίγοντας δυνατά και χρησιμοποιώντας το όνομα του Ιεχωβά.

Ξαφνικά οι άντρες σώπασαν τελείως. Τελικά ένας ρώτησε: «Κυρά μου, είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά;» Είχαν βρει τη Δήλωση για Ιατρική Περίθαλψη καθώς έψαχναν το πορτοφόλι της. Αποφάσισαν να μην τη σκοτώσουν και την πήγαν με το αυτοκίνητο σ’ ένα μέρος κοντά στο σπίτι της, την άφησαν μέσα στο αυτοκίνητο και οι άντρες εξαφανίστηκαν γρήγορα. Η αδελφή προσεύχεται να μετανιώσουν όλοι αυτοί οι άντρες για την άνομη πράξη τους και να γίνουν λάτρεις του Ιεχωβά.

Όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες, έτσι και στην Ιαπωνία όλο και περισσότερες νοικοκυρές προστίθενται στο εργατικό δυναμικό, και γι’ αυτό είναι δύσκολο να τις βρει κανείς σπίτι και να τους μιλήσει για τα καλά νέα. Έτσι, μια σκαπάνισσα στην πόλη Νιιγκάτα αποφάσισε να πάει να μεταδώσει το άγγελμα της Βασιλείας στο κέντρο της πόλης—εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι. Ανέλαβε έναν εμπορικό τομέα της εκκλησίας της και άρχισε να κηρύττει προσφέροντας με συντομία μια οικιακή Γραφική μελέτη στους επαγγελματίες που συναντούσε. Χρησιμοποιούσε το βιβλιάριο «Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα» και παρακολουθούσε το ενδιαφέρον κάνοντας επανεπισκέψεις σε όλα τα άτομα που έδειχναν έστω και λίγο ενδιαφέρον. Πρότεινε στους ενδιαφερομένους να μελετούν μαζί της σε κάποια καφετερία, στο καθιστικό κάποιου πολυκαταστήματος ή σε κάποιο πάρκο για 30 λεπτά κατά τη διάρκεια της μεσημεριανής τους διακοπής για φαγητό. Συγκεντρώνει την προσοχή σ’ ένα μόνο σημείο στη διάρκεια κάθε μελέτης και διεξάγει πάνω από οχτώ μελέτες σ’ αυτόν τον εμπορικό τομέα.

Πάνω από 60.000 άτομα έχουν έρθει από τις Φιλιππίνες για να δουλέψουν ως οικιακοί βοηθοί στα σπίτια των Κινέζων στο νησί Χονγκ Κονγκ. Η πλειονότητα αυτών των εργατών είναι Ρωμαιοκαθολικοί. Κάποια αδελφή συνάντησε μια τέτοια γυναίκα σ’ έναν ανελκυστήρα και απλώς τη ρώτησε αν ενδιαφερόταν να μάθει περισσότερα για την Αγία Γραφή. Η απάντηση ήταν: «Προσευχόμουν να μάθω περισσότερα για την Αγία Γραφή». Άρχισε αμέσως-αμέσως μια Γραφική μελέτη.

Στην Κύπρο, ένας νεαρός ευαγγελιζόμενος από τη Λευκωσία έγραψε: «Με λένε Μάρκο· είμαι 12 χρονών. Στο μάθημα των θρησκευτικών η δασκάλα προγραμμάτισε να κάνει τρία μαθήματα σχετικά με τη θρησκεία. Φρόντισα να φέρω στην τάξη το βιβλίο Ο Άνθρωπος σε Αναζήτηση του Θεού. Πριν αρχίσει το πρώτο μάθημα έδειξα το βιβλίο στη δασκάλα μου. Το ξεφύλλισε και το έβαλε πάνω στο γραφείο της. Λίγο αργότερα είπε στην τάξη: ‘Θα χρησιμοποιήσω το βιβλίο του Μάρκου στην παράδοση των μαθημάτων, επειδή περιέχει πιο τεκμηριωμένες πληροφορίες από το βιβλίο που δίνει το σχολείο’». Ο νεαρός Μάρκος τελειώνοντας λέει: «Ενθαρρύνω όλους τους νεαρούς ευαγγελιζομένους να έχουν πάντοτε μαζί τους στο σχολείο μερικά από τα έντυπα της Εταιρίας».

Ο Λούκας, που είχε γεννηθεί Ρωμαιοκαθολικός, άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή στη Σρι Λάνκα. Ήταν ένα από τα τέσσερα μέλη του πληρώματος ενός ψαροκάικου το οποίο είχε ένας Βουδιστής. Ο εργοδότης του ήθελε να έχει τις ευλογίες των θεών της θάλασσας στην αλιευτική του επιχείρηση· έτσι ζήτησε από τα μέλη του πληρώματος να πάνε για προσκύνημα σ’ ένα γνωστό κέντρο λατρείας που προορίζεται για ακολούθους τόσο του Ινδουισμού όσο και του Βουδισμού. Ο Λούκας εξήγησε ότι δεν μπορούσε να συμμετάσχει εφόσον πίστευε ότι ο Ιεχωβά είναι ο μόνος αληθινός Θεός. «Ή θα έρθεις μαζί μας ή θα σε απολύσω!» είπε απότομα ο ιδιοκτήτης. Ο Λούκας παραιτήθηκε αμέσως. Επέστρεψε στο χωριό του και σε λίγες μόνο μέρες βρήκε δουλειά σ’ ένα άλλο καΐκι. Τώρα μπορεί να μελετάει τακτικά.

Όταν η Μπάνγκναμ, μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα που ζει στην Ταϋλάνδη, άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή, οι γονείς της αρρώστησαν. Οι γονείς συμβουλεύτηκαν ένα μάγο-γιατρό ο οποίος είπε ότι τα πνεύματα των νεκρών συγγενών τους δεν επιδοκίμαζαν το γεγονός ότι η κόρη τους άλλαξε τη θρησκεία της και ότι αν οι γονείς ήθελαν να γίνουν καλά θα έπρεπε να σταματήσουν τις Γραφικές μελέτες της κόρης τους. Οι γονείς παρακάλεσαν την κόρη τους να σταματήσει τη μελέτη. Η ειδική σκαπάνισσα που μελετούσε με την Μπάνγκναμ έδειξε στους γονείς μέσα από την Αγία Γραφή ότι δεν μπορούσαν να είναι τα πνεύματα των νεκρών αυτά τα οποία δημιουργούσαν το πρόβλημα, αλλά τα πονηρά πνεύματα. (Εκκλ. 9:5, 6) Οι γονείς τότε συμπέραναν ότι θα έπρεπε να στείλουν την κόρη τους κάπου μακριά. Ωστόσο, η αδελφή τούς έδειξε πως η Αγία Γραφή διδάσκει τα παιδιά να αγαπούν τους γονείς τους και πως η Μπάνγκναμ ήθελε να ζήσει μαζί τους για να τους φροντίζει επειδή τους αγαπάει. Όταν η μητέρα το άκουσε αυτό, μεταμελήθηκε και συμφώνησε να πάει στην πόλη με την αδελφή και να επισκεφτεί ένα γιατρό. Ο γιατρός δεν της βρήκε κανένα πρόβλημα. Καθώς γύριζε σπίτι ξέσπασε καταιγίδα, και επειδή ήταν αργά, η ειδική σκαπάνισσα πρότεινε στη μητέρα να μείνει το βράδυ μαζί της στο σπίτι της. Το επόμενο πρωί η μητέρα της Μπάνγκναμ ξύπνησε ανανεωμένη και ήταν πολύ ενθουσιασμένη επειδή κοιμήθηκε καλά όλη τη νύχτα χωρίς κανένα αναπνευστικό πρόβλημα. Όταν ο πατέρας έμαθε γι’ αυτή τη βελτίωση στην υγεία της συζύγου του, συμφώνησε να απαλλαχτούν απ’ όλα τα πνευματιστικά τους αντικείμενα. Σύντομα και η δική του υγεία βελτιώθηκε. Η Μπάνγκναμ είναι τώρα βαφτισμένη και ο σύζυγός της προοδεύει προς την αφιέρωση.

Ο Θαν μένει στη Μιανμάρ. Ήταν στρατιώτης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τελείωσε η στρατιωτική του καριέρα τού έφερε πικρή απογοήτευση. Άρχισε να ζει μέσα στην απόγνωση όταν συνέβη το εξής: Κατά τη διάρκεια έντονων εχθροπραξιών με τους επαναστάτες, μια οβίδα εξερράγη δίπλα σ’ ένα καταφύγιο όπου είχε κρυφτεί. Το καταφύγιο κατέρρευσε σκεπάζοντας το μισό σώμα του. Αφού τον ξέθαψαν από τα ερείπια, ανακάλυψε προς μεγάλη του απογοήτευση ότι δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του—ήταν παράλυτος. Σύντομα απολύθηκε από το στρατό. Σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση άρχισε να «κλαίει τη μοίρα του», έχασε τελείως την πίστη του στον Θεό και σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Περίπου τον ίδιο καιρό, ένας αδελφός που ήταν ειδικός σκαπανέας επισκεπτόταν το γείτονα του Θαν, διεξάγοντας τακτικά μια Γραφική μελέτη. Όταν ο Θαν έμαθε ποιος ήταν ο τακτικός επισκέπτης τον προσκάλεσε και στο δικό του σπίτι. Ο σκαπανέας παρηγόρησε τον Θαν από τις Γραφές. Ξεκίνησαν μια Γραφική μελέτη. Ο Θαν δεν άργησε να αναγνωρίσει ότι αυτή είναι η αλήθεια και με ενθουσιασμό άρχισε να δίνει μαρτυρία στους άλλους. Ήθελε επίσης να παρακολουθεί συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, η οποία είναι περίπου 8 χιλιόμετρα μακριά. Πήρε δυο παλιές ρόδες ποδηλάτου και έφτιαξε για τον εαυτό του ένα καροτσάκι. Με μεγάλη αποφασιστικότητα, τραβάει και σπρώχνει τον εαυτό του καθώς ανεβοκατεβαίνει τις πλαγιές που οδηγούν στην Αίθουσα Βασιλείας και παρακολουθεί τακτικά τις συναθροίσεις. Η πικρή του απογοήτευση έχει αντικατασταθεί από τη λαμπρή ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Ευρώπη

‘Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών· η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά’. (Ψαλμ. 124:7, 8) Πόσο καλά περιγράφει αυτός ο ψαλμός τους αδελφούς μας της Ανατολικής Ευρώπης!

Το περασμένο υπηρεσιακό έτος ήταν αξιοσημείωτο στην ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά της Σοβιετικής Ένωσης. Εκτός από τα ανώτατα όρια που σημειώθηκαν στις τάξεις των ευαγγελιζομένων και των σκαπανέων, σημειώθηκαν εφτά ανώτατα όρια στη διάθεση βιβλίων και δέκα ανώτατα όρια στη διάθεση περιοδικών, και αυτά έδωσαν επιπλέον αιτία στους αδελφούς μας να χαίρονται με τη νεοαποκτημένη ελευθερία τους. Αυτά τα ανώτατα όρια επιτεύχθηκαν επειδή οι αδελφοί μπόρεσαν για πρώτη φορά να λάβουν φορτία με έντυπα.

Τη Δευτέρα 18 Μαρτίου 1991, το τμήμα της Γερμανίας έστειλε στη Σοβιετική Ένωση το πρώτο φορτηγό, που περιείχε περίπου 20 τόνους έντυπα. Πριν απ’ αυτό, οι αδελφοί λάβαιναν τα έντυπά τους σε μικρά δέματα μέσω του ταχυδρομείου. Πώς εξελίχτηκε η άφιξη του πρώτου φορτίου εντύπων;

Ήταν μεσάνυχτα στην πόλη Λβοφ όταν ένας ντόπιος πρεσβύτερος δέχτηκε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ήταν κάποιος από το τμήμα της Γερμανίας που του γνωστοποιούσε ότι φόρτωναν ένα μεγάλο φορτηγό, το οποίο είχε κίτρινη καμπίνα και μπλε αμάξωμα, με έντυπα τα οποία προορίζονταν για τη Σοβιετική Ένωση. Συμφώνησαν σχετικά με τον τόπο συνάντησης—τα πολωνοσοβιετικά σύνορα. Όταν οι Μάρτυρες από τη Σοβιετική Ένωση έφτασαν στα σύνορα την Τετάρτη, ο καιρός είχε γίνει παγερός. Παρά το τσουχτερό κρύο και το χιονόνερο, οι αδελφοί δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν με αποφασιστικότητα να περιεργάζονται κάθε φορτηγό που πλησίαζε τα σύνορα. Ένας απ’ αυτούς αναφώνησε: «Περιμέναμε επί δεκαετίες αυτή την αξιομνημόνευτη στιγμή. Επομένως, το θεωρούμε προνόμιο το να περιμένουμε μερικές ώρες ή και μέρες».

Τελικά την Παρασκευή 22 Μαρτίου, στις οχτώ ακριβώς το πρωί, ένα φορτηγό με κίτρινη καμπίνα και μακρύ, μεγάλο μπλε αμάξωμα φάνηκε καθώς ερχόταν προς τα σύνορα. Από τα βάθη της καρδιάς των αδελφών υψώθηκαν προσευχές προς τον ουρανό. Το φορτηγό πέρασε τα σύνορα και μπήκε στο σοβιετικό έδαφος. Όταν οι δυο σαστισμένοι τελωνειακοί υπάλληλοι είδαν την ποσότητα των εντύπων, αναρωτήθηκαν πώς να χειριστούν αυτή την κατάσταση και άρχισαν να συζητούν το θέμα. Αφού έλεγξαν τα φορτωτικά έγγραφα και το φορτίο, οι υπάλληλοι κούνησαν το κεφάλι τους και με μια γρήγορη κίνηση των χεριών τους επέτρεψαν στο φορτηγό να περάσει. «Η χαρά μας ήταν απέραντη!» είπαν οι αδελφοί εκ των υστέρων. «Έπειτα από πολλές δεκαετίες σφοδρής εναντίωσης οι αδελφοί μας τελικά εφοδιάζονται με άφθονη πνευματική τροφή».

Δόθηκε άδεια να ξεφορτώσουν το φορτίο. Πάνω από 70 αδελφοί περίμεναν ανυπόμονα να βοηθήσουν. Σχημάτισαν δυο «αλυσίδες» και ξεφόρτωσαν τα δέματα με τα έντυπα σχεδόν ρυθμικά, μεταφέροντάς τα από χέρι σε χέρι. Την επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο, ήρθαν αδελφοί από μακρινές περιοχές απ’ όλη την απέραντη αυτή χώρα για να πάρουν έντυπα. Δυο αδελφοί οι οποίοι είχαν ταξιδέψει περίπου 3.500 χιλιόμετρα ήταν οι πρώτοι που έφτασαν. «Ο Ιεχωβά Θεός έκανε αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανένας άνθρωπος, και ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες αυτών των γεγονότων», είπε ο ένας.

Από την πόλη της Δρέσδης, στην περιοχή που άλλοτε ήταν γνωστή ως Ανατολική Γερμανία, έρχεται η ακόλουθη εμπειρία: «Επί πολύ καιρό, η σύζυγός μου κι εγώ προσπαθούσαμε να πείσουμε τους γονείς μου να δεχτούν την αλήθεια, αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να εναντιώνονται. Ωστόσο, το Νοέμβριο του 1988 η σύζυγός μου έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο για τρεις εβδομάδες. Δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να αφήσουμε το κοριτσάκι μας, τη Σάρα, που ήταν 18 μηνών, στη φροντίδα του παππού και της γιαγιάς.

»Τα συμβάντα άρχισαν την πρώτη κιόλας μέρα. Στο πρωινό η Σάρα αναρωτιόταν γιατί η γιαγιά και ο παππούς απλώς κάθισαν και άρχισαν να τρώνε. Έτσι, σκούντηξε τη γιαγιά, σταύρωσε τα χέρια της και είπε: «Γιαγιά, κάνε προσευχή!» Έσκυψε το κεφάλι της και έκλεισε τα μάτια της σφιχτά. Η γιαγιά δεν αποκρίθηκε· η Σάρα της το ξαναζήτησε. Τελικά, η μητέρα μου κατάλαβε τι ήθελε η Σάρα και έτσι είπε μια ευχαριστήρια προσευχή με το Λουθηρανικό τρόπο. Εκείνο το βράδυ η μητέρα μου με ρώτησε με ποια θρησκεία ήμασταν συνταυτισμένοι. Το μόνο που γνώριζε ήταν ότι είχαμε παραιτηθεί από την εκκλησία. Δεν μας είχε επιτρέψει ποτέ να εξηγήσουμε οτιδήποτε άλλο. Της εξήγησα πώς έχουν τα πράγματα. Η γιαγιά δέχτηκε να φέρεται στη Σάρα όπως είχε συνηθίσει να της φερόμαστε εμείς· έτσι της έδωσα Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες, εφόσον η Σάρα είχε συνηθίσει να ακούει μια ιστορία κάθε βράδυ.

»Η Σάρα έπεισε τη γιαγιά να της διαβάζει τρεις ή τέσσερις ιστορίες κάθε βράδυ. Οι γονείς μου εξεπλάγησαν με τη γνώση που είχε η Σάρα γύρω από την Αγία Γραφή, αφού μερικές φορές διέκοπτε τις ιστορίες για να συνεχίσει την αφήγηση μόνη της. Η μητέρα μου άρχισε να ενδιαφέρεται για τα πράγματα που διάβαζε στη Σάρα κάθε βράδυ. Το Μάιο του 1990 ξεκινήσαμε μια οικιακή Γραφική μελέτη με τους γονείς μου. Σύντομα παραιτήθηκαν από μέλη της εκκλησίας και άρχισαν να έρχονται στις συναθροίσεις μαζί μας. Ένα χρόνο αργότερα, το Μάιο του 1991, η μητέρα μου έγινε αβάφτιστη ευαγγελιζόμενη και τώρα ετοιμάζεται για το βάφτισμα. Ο πατέρας μου, επίσης, προοδεύει πολύ καλά. Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά που χρησιμοποίησε το κοριτσάκι μας και το βιβλίο Βιβλικές Ιστορίες για να πραγματοποιήσει κάτι που προσπαθούσαμε να κάνουμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς επιτυχία».

Στην Αυστρία πολλά νεαρά άτομα παίρνουν σταθερή στάση υπέρ της αληθινής λατρείας. Η 11χρονη Μέλανι είναι ένα παράδειγμα. Εξαιτίας των περιστάσεων της οικογένειας, η επιμέλεια της Μέλανι αφαιρέθηκε από τη μητέρα της και δόθηκε στην ετεροθαλή αδελφή της. Η ετεροθαλής αδελφή και ο σύζυγός της άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τη βοήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και η Μέλανι συμμετείχε κι αυτή στη μελέτη. Όλοι έκαναν καλή πρόοδο. Η Μέλανι ήθελε να εγκαταλείψει την Καθολική Εκκλησία. Ωστόσο, σύμφωνα με τον αυστριακό νόμο, αυτό μπορεί να γίνει μόνο αφού κάποιος φτάσει στην ηλικία των 14 ετών. Μήπως αυτό σήμανε το τέλος της υπόθεσης για τη Μέλανι; Όχι! Πήγε στο διευθυντή του Γραφείου Πρόνοιας Νέων και έκανε γνωστή την επιθυμία της. Έπειτα από μια συζήτηση που είχαν, ο διευθυντής είπε μέσω ενός γράμματος στη Μέλανι: «Κατόπιν προσεκτικής εξέτασης, θα ήθελα να σου γνωστοποιήσω ότι δίνω τη συγκατάθεσή μου να εγκαταλείψεις την Καθολική Εκκλησία. Ωστόσο, λόγω του ισχύοντος νόμου, θα πρέπει το τοπικό δικαστήριο να επικυρώσει την απόφαση που πήρα». Έτσι, η Μέλανι έπρεπε να εμφανιστεί μόνη της μπροστά στο δικαστή και να πει τις αιτίες για τις οποίες ήθελε να εγκαταλείψει την Καθολική Εκκλησία. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1990 η απόφαση που βγήκε γι’ αυτήν από το τοπικό δικαστήριο ήταν ευνοϊκή. Τι θαυμάσια νίκη για ένα 11χρονο κορίτσι! Η Μέλανι τώρα παίρνει με χαρά μέρος στο έργο κηρύγματος ως αβάφτιστη ευαγγελιζόμενη.

Μια γυναίκα στη Φινλανδία, που τραυματίστηκε σοβαρά σ’ ένα αυτοκινητικό ατύχημα, ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου και σκεφτόταν: ‘Αν η ζωή μου είχε τελειώσει, μήπως αυτό θα ήταν όλο ό,τι υπάρχει στη ζωή;’ Όταν επέστρεψε σπίτι, έψαξε στην Αγία Γραφή για κάποια απάντηση αλλά δεν βρήκε καμιά. Είπε με αναστεναγμό: «Θεέ του ουρανού, σε παρακαλώ, βοήθησέ με να μάθω ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Ξέρω ότι πρέπει να βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Σου ζητάω ειλικρινά, βοήθησέ με να την καταλάβω». Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά όταν χτύπησε το κουδούνι, και ποιος στεκόταν στην πόρτα; Μια Μάρτυρας του Ιεχωβά μ’ ένα θερμό χαμόγελο. «Αιφνιδιάστηκα», είπε. «Η πρώτη μου σκέψη ήταν: ‘Ε, όχι! Έπρεπε να είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά;’ Αλλά συγκρατήθηκα και της ζήτησα να έρθει μέσα. Από τότε κι έπειτα η κατανόησή μου γύρω από την Αγία Γραφή συνεχίζει να βελτιώνεται».

Λατινική Αμερική

‘Εγώ θέλω επαινεί τον Ιεχωβά κατά την δικαιοσύνην αυτού, και θέλω ψαλμωδεί εις το όνομα Ιεχωβά του Υψίστου’. (Ψαλμ. 7:17) Στη διάρκεια του περασμένου υπηρεσιακού έτους, αυτός ο ψαλμός του Δαβίδ ήταν ένα επαναλαμβανόμενο «ρεφρέν» για τους ευαγγελιζομένους που ζουν στη Λατινική Αμερική.

Πρέπει να αφιερώνεται για τη μελέτη της δημιουργίας ίσος χρόνος μ’ αυτόν που αφιερώνεται για τη μελέτη της εξέλιξης; Αυτή η ερώτηση γίνεται συχνά στον Ισημερινό. Στην παραθαλάσσια πόλη Γκουαγιακίλ, ένας δάσκαλος αποφάσισε να εξετάσει τις πληροφορίες που βρίσκονται στο βιβλίο Ζωή—Πώς Βρέθηκε Εδώ; Από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; μαζί με τους 104 μαθητές του. Στο τέλος της σχολικής περιόδου τον περασμένο Ιανουάριο, έκανε στους μαθητές του μια σειρά ερωτήσεων. Η μια ερώτηση ήταν: «Λαβαίνοντας υπόψη όλες τις επιστημονικές και τις Βιβλικές αποδείξεις που παρουσιάστηκαν σ’ αυτή την τάξη, σε ποιο συμπέρασμα έχετε καταλήξει σχετικά με την προέλευση της ζωής;» Η συντριπτική πλειονότητα των απαντήσεων ήταν υπέρ της δημιουργίας από τον Θεό. Ένας μαθητής απάντησε: «Έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι η γη και ό,τι υπάρχει πάνω σ’ αυτήν πρέπει να ήρθαν σε ύπαρξη από κάποιον που επιδιώκει την τελειότητα. Πρέπει να υπήρξε κάποια γεμάτη αγάπη προσωπικότητα η οποία είχε ένα σκοπό για τους ανθρώπους που ζουν εδώ. Είναι παράλογο να σκεφτούμε ότι κάτι τόσο πολύπλοκο όπως είναι οι ζωντανοί άνθρωποι θα μπορούσαν να δημιουργηθούν τυχαία. Δεν είναι στο χέρι του ανθρώπου να φτιάξει κάτι τόσο περίπλοκο όσο είναι η ζωή».

Η Βιβλική αλήθεια είχε τέτοια επίδραση πάνω σ’ αυτόν το δάσκαλο ώστε βαφτίστηκε το Δεκέμβριο του 1990. Όταν βαφτίστηκε σ’ εκείνη την τοπική συνέλευση περιοχής, παρευρέθηκαν 42 από τους μαθητές του. Παρεμπιπτόντως, 31 από τους μαθητές μελετούσαν κι αυτοί την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Γκουαγιακίλ!

Μια γυναίκα που μελετάει την Αγία Γραφή μέσω αλληλογραφίας ζει βαθιά στην ενδοχώρα της Γουιάνας κοντά στον ποταμό Μαρούκα. Αυτή επιθυμούσε έντονα να ενωθεί στην αγνή λατρεία με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά τη βραδιά της Ανάμνησης του θανάτου του Χριστού. Με μεγάλη δαπάνη νοίκιασε ένα κανό, και με το 13χρονο γιο της και τη 12χρονη κόρη της κωπηλατούσαν επί 21 ώρες μέχρι την κοντινότερη εκκλησία που ήταν στην Τσάριτι. Για να πάει εκεί έπρεπε να ταξιδέψει από τον ποταμό Μαρούκα στον Ατλαντικό Ωκεανό και πίσω στην ενδοχώρα πάλι κωπηλατώντας, μέσω του ποταμού Πόμερουν. Ξεκίνησε στις 9:30 μ.μ. και έφτασε στις 6:20 μ.μ. την επόμενη μέρα, σταματώντας μόνο μια ώρα για να ξεκουραστεί. Μετά την Ανάμνηση έπρεπε να επιστρέψει αμέσως, επειδή το ενοίκιο στο κανό το πλήρωνε σε ημερήσια βάση. Είναι αβάφτιστη ευαγγελιζόμενη και τον καιρό της Ανάμνησης ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος!

Τον προηγούμενο Μάρτιο στη Βενεζουέλα, ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας ήρθε στο γραφείο τμήματος ζητώντας έντυπα. Κατόπιν ζήτησε να μιλήσει με κάποιον όσον αφορά ορισμένα δογματικά σημεία. Συστήθηκε λέγοντας ότι είναι πάνω από 65 ετών και ότι υπηρετεί ως ιερέας επί 37 χρόνια. Μελέτησε θεολογία στη Ρώμη της Ιταλίας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια διαβάζει πληροφορίες που σχετίζονται με τις συνόδους της Καθολικής Εκκλησίας και εξεπλάγη με όσα βρήκε. «Η εκκλησία απέχει πολύ από την αλήθεια», είπε.

«Αυτόν τον καιρό διαβάζω στην Αγία Γραφή περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι έχω διαβάσει σε όλη μου τη ζωή», είπε. «Βρίσκομαι σε σύγχυση. Οι διδασκαλίες της εκκλησίας δεν εναρμονίζονται με την Αγία Γραφή. Πρέπει να διδάσκω· αλλά η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να διδάσκω ψέματα. Προσπαθώ να βρω τρόπο να ξεφύγω απ’ αυτό το μαρτύριο. Έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στην εκκλησία· τώρα είμαι ηλικιωμένος, και τι μπορώ να κάνω στην ηλικία μου; Πού θα βρω εργασία; Ζω σ’ ένα όμορφο σπίτι, έχω ένα πολυτελές αυτοκίνητο, έχω χρήματα στην τράπεζα, αλλά εάν εγκαταλείψω την εκκλησία θα τα χάσω όλα αυτά. Δεν ξέρω τι να κάνω».

Ο αδελφός τού έδειξε μερικά εδάφια που αποδεικνύουν ότι ο Ιεχωβά δεν εγκαταλείπει εκείνους που Τον υπηρετούν. Ο αδελφός, γνωρίζοντας ότι ο ιερέας είχε μελετήσει την ελληνική γλώσσα, του έδειξε τη Διάστιχη Μετάφραση της Βασιλείας των Ελληνικών Γραφών, αναφέροντάς του το εδάφιο Ματθαίος 10:28. Ο ιερέας αναφώνησε: «Μα αυτό είναι ξεκάθαρο, πολύ ξεκάθαρο—η ψυχή πεθαίνει! Ώστε κι αυτό ήταν ψέμα!»

Αφού μίλησαν επί αρκετή ώρα, ο αδελφός ρώτησε τον ιερέα γιατί είχε έρθει στο γραφείο τμήματος. Η απάντησή του ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Ένας 14χρονος ευαγγελιζόμενος μπήκε στην εκκλησία του, στο Καράκας, βρήκε μια κυρία που προσευχόταν και τη ρώτησε πού ήταν ο ιερέας. «Εκεί, στο πίσω μέρος», απάντησε εκείνη. Έτσι ο νεαρός αδελφός πήγε στο πίσω μέρος της εκκλησίας και βρήκε το γραφείο του ιερέα. «Τι θέλεις;» ρώτησε ο ιερέας το αγόρι. Ο νεαρός μας ευαγγελιζόμενος είπε ότι είχε έρθει για να μιλήσει σχετικά με την Αγία Γραφή· είπε στον ιερέα ότι η Βαβυλώνα η Μεγάλη θα καταστραφεί και ότι εάν ο ιερέας δεν έβγαινε από την ψεύτικη θρησκεία θα καταστρεφόταν κι αυτός επίσης. Ο ιερέας εξεπλάγη τόσο πολύ που ένα 14χρονο αγόρι μπορούσε να εξηγήσει τόσα πράγματα και με τέτοιο θάρρος σ’ έναν άνθρωπο της δικής του ηλικίας ώστε έμεινε άναυδος. Ο νεαρός ευαγγελιζόμενος του έδωσε τη διεύθυνση του γραφείου τμήματος. Γι’ αυτό και πήγε αυτός ο ιερέας εκεί.

Ύστερα από δυο περίπου ώρες συζήτηση, ο ιερέας έφυγε. Ελπίζουμε ότι θα έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει τους ανωτέρους του και να δεχτεί την αλήθεια.

Βόρεια Αμερική και Νησιά της Καραϊβικής

Οι Μάρτυρες της Βόρειας Αμερικής και των νησιών της Καραϊβικής επαναλαμβάνουν τα εξής λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ: ‘Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά· και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού’.—Ψαλμ. 103:1, 2.

Μερικές φορές, οι ενδιαφερόμενοι ισχυρίζονται ότι είναι πολύ ηλικιωμένοι για να αλλάξουν θρησκεία. Ωστόσο, μια ηλικιωμένη κυρία στη Βρετανική Κολομβία του Καναδά δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη. Αυτή ήταν πολύ γνωστή στη μικρή κοινότητα που ζούσε επειδή ήταν καθηγήτρια καλών τεχνών και μια από τις κύριες υποστηρίκτριες της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Η ίδια είχε πληρώσει για την αγία τράπεζα της εκκλησίας και ήταν λαϊκή αναγνώστρια σε θρησκευτικές λειτουργίες. Επειδή ενδιαφερόταν για την Αγία Γραφή, ήταν στο δρομολόγιο επίδοσης περιοδικών των ντόπιων Μαρτύρων επί σειρά ετών, αλλά δεν έκανε περαιτέρω πρόοδο. Πριν από πέντε χρόνια περίπου, η κόρη της και ο σύζυγος της κόρης της εγκαταστάθηκαν στο σπίτι της, με το πρόσχημα ότι θα τη βοηθούσαν τώρα που είχε προχωρήσει στα χρόνια. Ωστόσο, αυτοί εναντιώθηκαν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και επέμεναν να τη στείλουν σ’ έναν οίκο ευγηρίας. Αυτή σίγουρα δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο! Ενώ η κόρη της και ο γαμπρός της έλειπαν σε διακοπές μετακόμισε σ’ ένα τροχόσπιτο.

Τελικά, μια αδελφή μας διάλεξε τον άμεσο τρόπο προσέγγισης, δείχνοντας τη μέθοδο Γραφικής μελέτης που χρησιμοποιούμε και τη ρώτησε αν ενδιαφερόταν να μελετήσει την Αγία Γραφή. Η απάντησή της ήταν: «Αναρωτιόμουν πότε θα μου το ζητήσετε!» Λόγω του ότι πίστευε ειλικρινά στην Αγία Γραφή, κατανοούσε γρήγορα τις βασικές Βιβλικές αλήθειες και έλεγε: «Εφόσον το γράφει η Αγία Γραφή, πρέπει να είναι αλήθεια». Ωστόσο, εξακολουθούσε να πηγαίνει στην εκκλησία της, νομίζοντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να βοηθήσει άλλα μέλη της εκκλησίας.

Αφού είχε μελετήσει επί ενάμιση χρόνο περίπου, έμαθε ότι ένας αρχιεπίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας είχε καταχραστεί χρήματα της εκκλησίας και ότι πήγε ταξίδι αναψυχής στην Καραϊβική με τη γραμματέα του, παρότι ήταν παντρεμένος. Κατάλαβε, επίσης, ότι ο αρχιεπίσκοπος προσπάθησε κατόπιν να κατηγορήσει ένα διάκονο της εκκλησίας για την κατάχρηση των χρημάτων. Η όλη υπόθεση ήρθε στο φως στη διάρκεια μια έντονης, ανοιχτής συζήτησης που έλαβε χώρα μέσα στην εκκλησία. Στη διάρκεια της συζήτησης, η κυρία αυτή αποκάλεσε δημοσίως τον αρχιεπίσκοπο «παλιοϋποκριτή», και στη συνέχεια έφυγε από την εκκλησία χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω της και δεν ξαναεπέστρεψε ποτέ.

Όταν παρακολούθησε για πρώτη φορά συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας παρατήρησε: «Δεν μπορώ να πιστέψω πόσους άντρες έχετε εδώ και πόσο αναμειγμένοι και δραστήριοι είναι στα εκκλησιαστικά ζητήματα. Στην εκκλησία που ήμουν, οι λίγοι άντρες που έρχονταν σ’ αυτήν απλώς κάθονταν και κοιμούνταν». Βαφτίστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1990, σε ηλικία 87 ετών.

Μετά την τελευταία επίσκεψή του στη Γροιλανδία, ένας επίσκοπος περιοχής είπε με χαρά: «Το θαύμα συνεχίζεται! Και αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου». Πολλοί καινούριοι παρακολουθούν συναθροίσεις, μελέτες ξεκινούν, καινούρια άτομα συμμετέχουν στη διακονία αγρού και βαφτίζονται.

Μερικά απ’ αυτά τα καινούρια άτομα χρειάστηκε να αγωνιστούν σκληρά επί μεγάλο χρονικό διάστημα για να αποκτήσουν επιδοκιμασμένη σχέση με τον Ιεχωβά. Για παράδειγμα, ο Άντι (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) ήταν γύρω στα 35. Συζούσε με τη Γιούνις (δεν είναι το πραγματικό της όνομα)· ήταν αλκοολικός και είχε κακές παρέες. Αυτό υπέσκαπτε τη σχέση τους, και η ταραγμένη του συνείδηση μερικές φορές εκδηλωνόταν με δυσάρεστους τρόπους. Αλλά τότε η Γιούνις άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή. Σταδιακά κατάλαβε ότι αν ήθελε να είναι δεκτή στα μάτια του Ιεχωβά, θα έπρεπε να καθαρίσει τη ζωή της, κι έτσι έπαψε να συζεί με τον Άντι.

Αυτό έκανε τον Άντι να καταλάβει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν: Εκείνος είχε διαλέξει το ποτό—εκείνη είχε διαλέξει ένα Χριστιανικό τρόπο ζωής. Η Γιούνις συνέχισε να σημειώνει πρόοδο, βαφτίστηκε και είναι μια ζηλώτρια αδελφή στην εκκλησία.

Κατόπιν ο Άντι ζήτησε να κάνει Γραφική μελέτη. Σημείωσε κάποια πνευματική πρόοδο, χαιρόταν με τα πράγματα που μάθαινε, αλλά οι παλιές του αδυναμίες εξακολουθούσαν να έρχονται στην επιφάνεια. Παρακολουθούσε σπάνια τις συναθροίσεις και δεν κατάφερνε να εγκαταλείψει τις κακές του συναναστροφές. Το 1989, ο Άντι παρακολούθησε τη συνέλευση περιφερείας—και αυτό αποτέλεσε ένα σημείο στροφής. Πίστευε τώρα ότι μπορούσε να ξεπεράσει το πρόβλημα και πήγε στο γιατρό του για βοήθεια. Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, και όταν επέστρεψε στο σπίτι του η εκκλησία ήταν έτοιμη να τον βοηθήσει. Ο ίδιος λέει: «Αισθανόμουν ότι είχα μια πολύ καλύτερη βάση για να μπορέσω να ασχοληθώ με πνευματικά ζητήματα. Είχα αποτοξινωθεί από το ποτό και η ζωή μου ήταν σταθερή. Οι παλιές μου παρέες αντικαταστάθηκαν με καινούριες μέσα από την εκκλησία. Η σχέση μου με τον Ιεχωβά έγινε πιο πραγματική και μόνο τώρα αισθανόμουν ότι μπορούσα να τον πλησιάζω με προσευχή. Από τότε κι έπειτα η προσευχή έγινε πολύ σημαντική για εμένα. Προσευχόμουν πολύ συχνά στον Ιεχωβά και αυτός με άκουγε. Όταν ο πειρασμός γινόταν πολύ μεγάλος και η επιθυμία μου να κάνω το κακό σχεδόν με κατανικούσε, πάντοτε τύχαινε να συναντήσω κάποιους φίλους μου από την Αίθουσα Βασιλείας, οι οποίοι με ενθάρρυναν να εμμείνω στο νέο τρόπο ζωής μου».

Αυτό είναι το τρίτο έτος από τότε που ο Άντι έχει αποτοξινωθεί από το ποτό. Ο Λόγος του Θεού, το πνεύμα Του και η οργάνωσή Του έχουν βοηθήσει τον Άντι. Άρχισε να κηρύττει και βαφτίστηκε στη Συνέλευση «Άνθρωποι που Αγαπούν την Ελευθερία» στο Γκότχομπ (Νουκ) τον περασμένο Αύγουστο.

Όταν κάποιος είναι αποφασισμένος να συμμετέχει στη λατρεία του Ιεχωβά, η σωματική αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο. Για παράδειγμα, ο Κένγουιν, που είναι 17 ετών, ζει στο νησί Γρενάδα. Όταν ήταν 4 ετών, έπεσε κάπου και αυτό τον επηρέασε σοβαρά στο περπάτημα. Καθώς μεγάλωνε, το περπάτημα γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Όταν ήταν 15 ετών ήταν αναγκασμένος να περπατάει με ξύλινες πατερίτσες. Σε ηλικία 17 ετών, μια εγχείρηση η οποία έγινε με σκοπό να θεραπεύσει το πρόβλημα που είχε στο περπάτημα δεν πέτυχε.

Εκείνον περίπου τον καιρό ο Κένγουιν άρχισε να μελετάει μ’ ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά, ο οποίος ήταν ιεραπόστολος. Έκανε καλή πρόοδο δεχόμενος τη Βιβλική γνώση αλλά δίσταζε όταν τον προσκάλεσαν να μεταδώσει τη γνώση του σε άλλους στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Φοβόταν εξαιτίας της σωματικής του κατάστασης και απαντούσε: «Θα σας πω μόλις είμαι έτοιμος». Τον ενθάρρυναν να διαβάσει από το Ξύπνα! και τη Σκοπιά εμπειρίες Μαρτύρων οι οποίοι είχαν κάποια σωματική αναπηρία κι ωστόσο κήρυτταν τακτικά από πόρτα σε πόρτα. Αφού διάβασε αυτές τις εμπειρίες, είπε στον ιεραπόστολο: «Τώρα είμαι έτοιμος».

Και πράγματι ήταν έτοιμος. Τον πρώτο του μήνα στη διακονία αγρού δαπάνησε 19 ώρες δίνοντας μαρτυρία σε άλλους. Τον επόμενο μήνα ανέφερε 63 ώρες. Βαφτίστηκε το Μάρτιο αυτού του έτους και άρχισε το βοηθητικό σκαπανικό τον επόμενο μήνα. Τον Κένγουιν τον βλέπουν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει με τις πατερίτσες του στο λοφώδες έδαφος του τομέα του. Τι εξέχον παράδειγμα και τι πηγή ενθάρρυνσης είναι για όλη την εκκλησία του! Επειδή οι λόφοι δεν τον αποτρέπουν από το να συμμετέχει στο έργο κηρύγματος, οι αδελφοί τον αποκαλούν χαϊδευτικά «Όχημα με Κίνηση στους Τέσσερις Τροχούς».

Νησιά του Ειρηνικού

‘Αυτός θα έχει υπηκόους από θάλασσα έως θάλασσα και από τον Ποταμό ως τα πέρατα της γης’, προείπε το εδάφιο Ψαλμός 72:8, ΜΝΚ. Επαληθεύοντας αυτά τα λόγια, ο μεγαλύτερος Σολομών, ο Χριστός Ιησούς, έχει υπηκόους σε όλη τη γη, περιλαμβανομένων και των νησιών του Ειρηνικού.

Οι κάτοικοι των μικρών νησιών και των ατόλλων του δυτικού Ειρηνικού που βρίσκονται υπό την επίβλεψη του τμήματος του Γκουάμ λαβαίνουν μαρτυρία σε πολλές γλώσσες. Το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη έχει μπει σε πολλά σπίτια. Από ένα νησί έρχεται η εξής εμπειρία: Μια γυναίκα που δέχτηκε ένα αντίτυπο αυτού του βιβλίου παρατήρησε ότι ο πατέρας της, ο οποίος είναι ο πάστορας της εκκλησίας τους, χρησιμοποιούσε το κόκκινο βιβλίο στο κήρυγμά του από τον άμβωνα. Μετά το κήρυγμα τον είδε να το βάζει διακριτικά στο χαρτοφύλακά του για να μην το παρατηρήσουν οι άλλοι. Αλλά εκείνη το παρατήρησε, και μετά τη λειτουργία τον ρώτησε: «Μπαμπά, γιατί χρησιμοποιείς εκείνο το κόκκινο βιβλίο;» Αυτός απάντησε: «Όσα λέει το βιβλίο είναι αληθινά». Τον ρώτησε πού βρήκε το βιβλίο του. «Είναι το δικό σου βιβλίο», είπε εκείνος. Έπειτα απ’ αυτή την εμπειρία τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της ήταν πρόθυμοι να μελετήσουν την Αγία Γραφή με τη βοήθεια των τοπικών Μαρτύρων. Μια μέρα οι γείτονές της άρχισαν να την κοροϊδεύουν επειδή άφηνε τους Μάρτυρες να μελετούν μαζί της, αφού είχε πατέρα πάστορα. Αλλά όταν ο πάστορας το άκουσε αυτό, τους επέπληξε και είπε: «Μη λέτε τίποτα εναντίον τους [των Μαρτύρων], γιατί είναι άνθρωποι του Θεού και μας φέρνουν τα καλά νέα».

Στο τμήμα της Παπούας-Νέας Γουινέας έλαβαν το ακόλουθο γράμμα από την επαρχία Μορόμπε: «Εμείς εδώ στο Λενγκμπάτι ζούμε μέσα σε πυκνό δάσος όπου υπάρχουν μεγάλα βουνά και δεν υπάρχουν καθόλου δρόμοι για αυτοκίνητα. Αν και έχουμε ένα μικρό διάδρομο προσγείωσης, το αεροπλάνο δεν έρχεται συχνά. Το 1987 υπήρχε μόνο ένας Μάρτυρας ο οποίος ενασχολούνταν στην υπηρεσία αγρού και διεξήγε Γραφικές μελέτες. Ο επίσκοπος περιοχής και η σύζυγός του ήρθαν και μας υπηρέτησαν, και εκείνον τον καιρό ξέσπασε εναντίωση. Ορισμένοι εχθροί της Βασιλείας προσπάθησαν να σταματήσουν το έργο μας και κατέκαψαν την Αίθουσα Βασιλείας μπροστά στα μάτια του επισκόπου περιοχής. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της εναντίωσης; Τώρα έχουμε εφτά ευαγγελιζομένους και συναθροιζόμαστε σε μια νέα Αίθουσα Βασιλείας την οποία κατασκευάσαμε. Όταν κάνουμε το έργο της Βασιλείας αισθανόμαστε πολύ χαρούμενοι, ακριβώς όπως αισθάνονται όλοι οι αδελφοί μας και οι αδελφές μας σε άλλα μέρη όταν κάνουν το ίδιο έργο».

Οι νεαροί μπορούν να κάνουν πολλά ώστε να βοηθήσουν άλλους νεαρούς να μάθουν την αλήθεια. Στην Αυστραλία, η δασκάλα της εννιάχρονης Λίντα της ζήτησε να καθίσει δίπλα στη Ρεβέκκα, η οποία καθόταν μόνη της. Η Λίντα έγινε φίλη με τη Ρεβέκκα και της μίλησε για τη Βασιλεία. Τελικά άρχισε μια μελέτη με τη Ρεβέκκα στη διάρκεια της μεσημεριανής διακοπής για φαγητό στο σχολείο, χρησιμοποιώντας το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο. Αυτές κατόπιν μίλησαν σε μια άλλη μαθήτρια, την Έμπονι, και άρχισε να συμμετέχει κι αυτή στη μελέτη. Κατόπιν ήρθε η Σάρα, μια ακόμη μαθήτρια, για να ρωτήσει αν μπορούσε να λάβει μέρος στο παιχνίδι που έπαιζαν. Η Λίντα εξήγησε ότι δεν ήταν παιχνίδι—μελετούσαν την Αγία Γραφή. Έτσι άρχισε να συμμετέχει και η Σάρα. Ένα άλλο κορίτσι ρώτησε αν μπορούσε κι αυτό να συμμετάσχει, και τώρα μερικές φορές υπάρχουν δυο ομάδες παιδιών που μελετούν το βιβλίο Μεγάλος Διδάσκαλος, η Λίντα οδηγεί τη μια ομάδα και η Ρεβέκκα την άλλη. Τότε κεντρίστηκε η περιέργεια της δασκάλας και ήθελε να μάθει τι έκαναν· έτσι η Λίντα της έδειξε το βιβλίο Μεγάλος Διδάσκαλος και η δασκάλα το ενέκρινε.

Χώρες Υπό Απαγόρευση

«Ελευθέρωσόν με εκ των καταδιωκόντων με, διότι είναι δυνατώτεροί μου», παρακάλεσε ο Δαβίδ τον Σωτήρα του, τον Ιεχωβά. (Ψαλμ. 142:6) Σήμερα, σε χώρες που έχουν θέσει περιορισμούς στο έργο μαρτυρίας, ο λαός του Ιεχωβά αποβλέπει σ’ Αυτόν για σωτηρία. Και ο Ιεχωβά ακούει τις εκκλήσεις τους και τους ανακουφίζει.

Το περσινό υπηρεσιακό έτος, που είναι το 15ο διαδοχικό έτος που διανύουν υπό απαγόρευση, αποδείχτηκε αρκετά πολυάσχολο, καθώς και πολύ ευλογητό για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σε μια χώρα της Ασίας. Είχαν ένα νέο ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων της Βασιλείας—μια αύξηση 9 τοις εκατό! Όμως, απαιτείται ακόμη προσοχή. Για παράδειγμα, μια εκκλησία συναθροίζεται στο σπίτι ενός πρεσβυτέρου. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, οι γείτονες δυσανασχέτησαν με τις συναθροίσεις και άρχισαν να πετάνε τούβλα και πέτρες στη γαλβανισμένη σκεπή του σπιτιού. Μερικοί αδελφοί εκνευρίστηκαν και ήθελαν να πάνε να ξεκαθαρίσουν το θέμα με τους δράστες. Όμως, ο πρεσβύτερος τους έπεισε με ηρεμία να βασιστούν στο πνεύμα του Ιεχωβά και να μην καταφύγουν στη βία. Οι διπλανοί γείτονες έσκαψαν ένα χαντάκι, βάθους ενός μέτρου και φάρδους μισού μέτρου, δίπλα στην εξωτερική πλευρά του τοίχου του σπιτιού του αδελφού, με την ελπίδα ότι ο τοίχος θα υποχωρούσε και έτσι θα σταματούσαν και οι συναθροίσεις. Ο πρεσβύτερος περίμενε υπομονετικά τον Ιεχωβά. Περίπου ένα μήνα αργότερα, ο γείτονας που ήταν υποκινητής αυτής της κατάστασης αρρώστησε. Καθώς έφευγε για το νοσοκομείο έκανε κατά λάθος όπισθεν και έπεσε στο χαντάκι που είχαν σκάψει δίπλα στον τοίχο του αδελφού. Οι γείτονες τον βοήθησαν να βγει από εκεί, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον βοηθήσει να βελτιώσει την υγεία του. Αυτός συνέχισε να χάνει τις δυνάμεις του και πέθανε λίγο καιρό αργότερα. Αντί να ανταποδώσουν τα ίσα, οι αδελφοί έδειξαν υπομονή και έμαθαν ότι η ανακούφιση από τους εχθρούς έρχεται με μερικούς απρόσμενους και ασυνήθιστους τρόπους.

Τα μέλη κάποιας οργάνωσης νέων του κυβερνώντος κόμματος μιας χώρας της Αφρικής εξακολουθούν να κακοποιούν τους Μάρτυρες όποτε τους συναντούν, επειδή εκείνοι αρνιούνται να έχουν πολιτικές κάρτες του κόμματος. Έτσι αυτός ο ανήλεος διωγμός συνεχίζεται εδώ και 24 χρόνια. Ωστόσο, σε όλο αυτό το διάστημα, ο λαός του Ιεχωβά εξακολουθεί να υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, χωρίς να τις προσβάλλει ποτέ και χωρίς να ζητάει εκδίκηση.—Ρωμ. 13:1.

Η σταθερή τους προσκόλληση στις Γραφικές αρχές έχει κερδίσει το σεβασμό ορισμένων εναντιουμένων. Για παράδειγμα, πριν από έναν και πλέον χρόνο συλλήφθηκε και φυλακίστηκε ένας αδελφός. Ο υπεύθυνος αστυνομικός είπε: «Επιτέλους, σε πιάσαμε λοιπόν». Όμως η αστυνομία γνώριζε ανέκαθεν για τις θεοκρατικές του δραστηριότητες και δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό μέχρι που το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο αδελφός, στο οποίο υπήρχε μια ποσότητα Βιβλικών εντύπων, αναμείχθηκε σ’ ένα δυστύχημα μ’ ένα περιπολικό. Αν και ο αδελφός καταδικάστηκε, του συμπεριφέρθηκαν καλά στη φυλακή.

Ο αδελφός στον οποίο ανήκε το αυτοκίνητο κλήθηκε κι αυτός στην αστυνομία. Έπρεπε να εξηγήσει γιατί μεταφέρονταν με το αυτοκίνητό του δήθεν παράνομα έντυπα. Στη διάρκεια της ανάκρισης τον ρώτησαν: «Είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά;» Εκείνος απάντησε: «Έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά πριν επιβληθεί η απαγόρευση. Μετά την απαγόρευση δεν άλλαξα θρησκεία. Η οικογένειά μου κι εγώ προσευχόμαστε στο σπίτι μας και δεν ενοχλούμε κανέναν. Τι έχετε να πείτε λοιπόν, κύριε;» Περιέργως, τον απάλλαξαν από κάθε κατηγορία και τον άφησαν να γυρίσει στο σπίτι του με το αυτοκίνητό του. Έτσι, οι Μάρτυρες έχουν παραμείνει πιστοί στον Θεό τους στη διάρκεια όλων αυτών των ετών, και ο Ιεχωβά τούς έχει χαρίσει αυξήσεις, καθώς και δύναμη για να μην αποκάμουν.