Ανεβαίνει Ακούραστα τον Δικό της Γολγοθά

Η Βιρτζίνια είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά και πάσχει από μια ασθένεια που ονομάζεται σύνδρομο εγκλεισμού (locked-in syndrome). Το σώμα της έχει παραλύσει. Μπορεί να δει, να ακούσει, να ανοιγοκλείσει τα μάτια της και να κουνήσει λιγάκι το κεφάλι της. Αλλά δεν μπορεί να μιλήσει και να φάει. Κάποτε, ήταν υγιής και δραστήρια. Αλλά ένα πρωινό του 1997, ένιωσε έναν οξύ, επίμονο πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Ο άντρας της την πήγε στο νοσοκομείο, και το ίδιο βράδυ έπεσε σε κώμα. Ξύπνησε μετά από δύο εβδομάδες σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας—είχε παραλύσει και ανέπνεε με μηχανική υποστήριξη. Για μερικές μέρες δεν θυμόταν τίποτα, ούτε καν ποια ήταν.

Η Βιρτζίνια εξηγεί τι συνέβη στη συνέχεια. «Σιγά σιγά η μνήμη μου επανήλθε. Προσευχόμουν έντονα. Δεν ήθελα να πεθάνω και να αφήσω το αγοράκι μου χωρίς τη μαμά του. Για να ξαναβρώ το θάρρος μου, προσπαθούσα να θυμηθώ όσο περισσότερα Βιβλικά εδάφια μπορούσα.

»Τελικά, οι γιατροί με έβγαλαν από την εντατική. Μετά από έξι μήνες σε διάφορα νοσοκομεία και σε ένα κέντρο αποκατάστασης, γύρισα στο σπίτι μου. Ήμουν ακόμα εντελώς παράλυτη και χρειαζόμουν βοήθεια για τα πάντα. Αυτό με διέλυε! Ένιωθα εντελώς άχρηστη—ότι δεν είχα πια καμιά αξία ούτε για τους άλλους ούτε για τον Ιεχωβά. Επίσης ανησυχούσα για τον γιο μου. Πώς θα τον φρόντιζα;

»Άρχισα να διαβάζω εμπειρίες άλλων Μαρτύρων που αντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις με τη δική μου και εντυπωσιάστηκα βλέποντας τι μπορούσαν να κάνουν για τον Ιεχωβά. Προσπάθησα λοιπόν να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων εστιάζοντας σε όσα μπορούσα να κάνω. Προτού αρρωστήσω, δεν είχα πολύ χρόνο για πνευματικές δραστηριότητες. Τώρα είχα όλη τη μέρα κάθε μέρα. Αντί λοιπόν να με πάρει από κάτω, αποφάσισα να δείξω την αφοσίωσή μου στον Ιεχωβά κάνοντας το καλύτερο που μπορούσα.

»Έμαθα να χρησιμοποιώ τον υπολογιστή. Πληκτρολογώ με λογισμικό που αντιδρά στις κινήσεις του κεφαλιού μου. Είναι πολύ κουραστικό, αλλά αυτή η τεχνολογία μού δίνει τη δυνατότητα να μελετάω τη Γραφή και να μιλάω για την πίστη μου σε άλλους με επιστολές και email. Για να επικοινωνώ με τους γύρω μου, έχω έναν πίνακα με την αλφάβητο. Ο συνομιλητής μου μού δείχνει ένα ένα τα γράμματα της αλφαβήτου. Κάθε φορά που επιλέγει λάθος γράμμα, ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα ενώ μόλις επιλέξει το σωστό γράμμα, κλείνω τα μάτια μου. Επαναλαμβάνουμε αυτή τη διαδικασία για να σχηματίσουμε λέξεις και προτάσεις. Μερικές αδελφές που περνούν πολύ χρόνο μαζί μου, τώρα πια προβλέπουν πανεύκολα τι θέλω να πω. Έχει πολλή πλάκα όταν κάποιες φορές μαντεύουν λάθος λέξη.

»Μου αρέσει πολύ να συμμετέχω στις δραστηριότητες της εκκλησίας μου. Πάντα συνδεόμουν και άκουγα τις συναθροίσεις, ενώ τώρα μπορώ να συνδέομαι μέσω βιντεοδιάσκεψης. Πληκτρολογώ τα σχόλιά μου για τα μέρη με ερωταπαντήσεις και κάποιος τα διαβάζει αντί για μένα. Συνδέομαι επίσης με έναν όμιλο της εκκλησίας μου και παρακολουθώ μαζί τους κάθε μήνα το JW Broadcasting.a

»Έχω το σύνδρομο του εγκλεισμού εδώ και 23 χρόνια. Μερικές φορές, πέφτω ψυχολογικά. Καταφέρνω όμως να ξεπερνώ αυτά τα περιστασιακά συναισθήματα με προσευχή, συναναστροφή με αδελφούς και παραμένοντας πνευματικά δραστήρια. Μάλιστα, με τη βοήθεια της εκκλησίας, καταφέρνω να κάνω βοηθητικό σκαπανικό εδώ και πάνω από έξι χρόνια. Έχω προσπαθήσει να είμαι καλό παράδειγμα για τον γιο μου, τον Αλεσάντρο, ο οποίος είναι πρεσβύτερος και μαζί με τη σύζυγό του υπηρετούν ως τακτικοί σκαπανείς.

»Συχνά, στοχάζομαι όλα εκείνα που θα μπορώ να κάνω στον μελλοντικό παράδεισο. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να μιλήσω για τον Ιεχωβά με τη δική μου φωνή. Θέλω να περπατήσω δίπλα σε ένα ρυάκι στην εξοχή απλώς για να απολαύσω το υπέροχο τοπίο. Επίσης, μιας και τρέφομαι μόνο με υγρά από ένα σωληνάκι τις τελευταίες δύο δεκαετίες, περιμένω πώς και πώς τη στιγμή που θα κόψω ένα μήλο από ένα δέντρο και θα το δαγκώσω. Και φυσικά, ως γνήσια Ιταλίδα, ανυπομονώ να φτιάξω και να φάω τα αγαπημένα μου ιταλικά φαγητά, όπως πίτσα!

»Η “ελπίδα της σωτηρίας” με έχει βοηθήσει να προστατέψω τη διάνοιά μου. (1 Θεσσαλονικείς 5:8) Βλέπω τον εαυτό μου στον νέο κόσμο και έτσι είμαι χαρούμενη παρά τους σωματικούς μου περιορισμούς επειδή είμαι σίγουρη ότι σε λίγο θα απαλλαχτώ από αυτούς μια για πάντα. Ναι, δεν βλέπω την ώρα να απολαύσω “την πραγματική ζωή” που έχει υποσχεθεί ο Ιεχωβά να μας χαρίσει μέσω της Βασιλείας του».—1 Τιμόθεο 6:19· Ματθαίος 6:9, 10.