Εν προκειμένω, το ζήτημα είναι αν ένα τέλειο πρόσωπο το οποίο δημιούργησε ο Θεός θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο εκτός από το σωστό. Ο Θεός δεν έφτιαξε τα πλάσματά του σαν ρομπότ. Αντίθετα, τους χορήγησε ελεύθερη βούληση​—την ικανότητα να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Επομένως, ένα τέλειο, νοήμον πλάσμα μπορεί να επιλέξει είτε το καλό είτε το κακό. Ουσιαστικά, μόνο οι πράξεις ενός νοήμονος πλάσματος, ανθρώπινου ή πνευματικού, προικισμένου με ελεύθερη βούληση θα είχαν πραγματική ηθική βαρύτητα.

Έπεται, λοιπόν, ότι ο Θεός δεν θα ήταν δυνατόν να χορηγήσει ηθική ελευθερία στα πλάσματά του και ταυτόχρονα να τα εμποδίσει να κάνουν το κακό αν το επέλεγαν. Ο Ιησούς περιέγραψε μια περίπτωση κακής χρήσης της ελεύθερης βούλησης όταν είπε σχετικά με τον Διάβολο: «Δεν έμεινε σταθερός στην αλήθεια». (Ιωάννης 8:44) Η συγκεκριμένη δήλωση δείχνει ξεκάθαρα ότι εκείνος που έγινε Διάβολος ήταν αρχικά τέλειο πνευματικό πρόσωπο, το οποίο κάποτε “έμενε σταθερό στην αλήθεια”.a Ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε τα πλάσματά του ελεύθερους ηθικούς παράγοντες επειδή τα αγαπάει και τα εμπιστεύεται.​—Βλέπε το πλαίσιο «Μπορεί ένα Τέλειο Πλάσμα να Χάσει την Τελειότητα;», στη σελίδα 6.

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 6]

Μπορεί ένα Τέλειο Πλάσμα να Χάσει την Τελειότητα;

Η τελειότητα που χορήγησε ο Θεός στα νοήμονα πλάσματά του είναι σχετική. Ο Αδάμ, αν και δημιουργήθηκε τέλειος, έπρεπε να σέβεται τα φυσικά όρια που του είχε θέσει ο Δημιουργός του. Για παράδειγμα, δεν μπορούσε να φάει χώμα, χαλίκια ή ξύλα χωρίς να υποστεί τις συνέπειες. Αν αγνοούσε το νόμο της βαρύτητας και πηδούσε από έναν ψηλό βράχο, θα σκοτωνόταν ή θα τραυματιζόταν σοβαρά.

Παρόμοια, κανένα τέλειο πλάσμα​—ανθρώπινο ή αγγελικό—​δεν μπορεί να υπερβεί τα θεόδοτα ηθικά όρια χωρίς να εκτεθεί σε δυσάρεστα επακόλουθα. Επομένως, όταν ένα νοήμον πλάσμα κάνει κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του, υποπίπτει εύκολα σε λάθη και αμαρτίες.​—Γένεση 1:29· Ματθαίος 4:4.