Η πρώτη παραβολή επικεντρώνεται στο άτομο που προσεύχεται. (Λουκάς 11:5-8) Σε αυτή την ιστορία, κάποιος δέχεται έναν επισκέπτη αργά τη νύχτα και δεν έχει να του προσφέρει φαγητό. Για τον οικοδεσπότη, το ζήτημα επείγει. Μολονότι η ώρα είναι περασμένη, πηγαίνει στο σπίτι ενός φίλου για να δανειστεί ψωμί. Στην αρχή, ο φίλος είναι απρόθυμος να σηκωθεί επειδή η οικογένειά του κοιμάται μαζί του. Αλλά ο αποφασισμένος οικοδεσπότης επιμένει χωρίς να ντρέπεται. Συνεχίζει να ζητάει από το φίλο του ό,τι χρειάζεται ώσπου εκείνος σηκώνεται και του δίνει μερικές προμήθειες.a

Τι μας διδάσκει αυτή η παραβολή για την προσευχή; Ο Ιησούς μάς λέει ότι χρειάζεται να επιμένουμε​—εξακολουθώντας να ζητάμε, να ψάχνουμε και να χτυπάμε. (Λουκάς 11:9, 10) Γιατί; Μήπως ο Ιησούς υπονοεί πως, όταν προσευχόμαστε, είναι σαν να χτυπάμε δυνατά την πόρτα ενός απρόθυμου Θεού; Όχι. Ο Ιησούς τονίζει ότι, ανόμοια με το διστακτικό φίλο, ο Θεός ικανοποιεί πρόθυμα τα κατάλληλα αιτήματα όσων προσεύχονται με πίστη. Τέτοια πίστη τη δείχνουμε με την επιμονή μας. Ζητώντας κάτι επανειλημμένα, φανερώνουμε ότι πράγματι το χρειαζόμαστε και ότι πιστεύουμε αληθινά πως ο Θεός, αν είναι θέλημά του, μπορεί να μας το δώσει.​—Μάρκος 11:24· 1 Ιωάννη 5:14.