Πρέπει να Κηρύττουν οι Χριστιανοί στους Άλλους;

ΙΣΩΣ η ανατροφή σας ή ο πολιτισμός από τον οποίο προέρχεστε σας επιβάλλει να μη συζητάτε θρησκευτικά θέματα έξω από την οικογένεια ή την εκκλησία. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να ενοχληθείτε αν έρθει κάποιος απροειδοποίητα στο σπίτι σας κρατώντας στα χέρια του μια Αγία Γραφή. Μερικοί έχουν διαμορφώσει αυτή την άποψη εξαιτίας των βιαιοτήτων που διέπραξε στο παρελθόν η θρησκεία με πρόσχημα τις εκστρατείες για τη σωτηρία της ψυχής.

Η ιστορία πολλών εθνών μιλάει για μαζικές μεταστροφές ανθρώπων, οι οποίες δεν υποκινούνταν από την αγάπη για τον Χριστό αλλά μάλλον έγιναν υπό την απειλή του σπαθιού. Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να κρυφτούν, άφησαν τα σπίτια και τις χώρες τους, ή έχασαν ακόμη και τη ζωή τους​—μερικούς τους έκαψαν πάνω σε πάσσαλο—​αντί να αποδεχτούν τη θρησκεία των διωκτών τους.

Οι θεόπνευστες Γραφές δεν υποστηρίζουν τέτοιες ενέργειες εξαναγκαστικής μεταστροφής. Μήπως, λοιπόν, αυτό αποκλείει το να μεταδίδει κάποιος σε άλλους τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του; Η ίδια η Γραφή δίνει την απάντηση.

Διδασκαλία με Εξουσία

Αρχικά, αναλογιστείτε το υπόδειγμα που έθεσε ο Ιησούς Χριστός. Ήταν ένας επιδέξιος δάσκαλος ο οποίος επηρέαζε τη ζωή των ακροατών του. (Ιωάννης 13:13, 15) Στην Επί του Όρους Ομιλία, η διδασκαλία του ήταν απλή αλλά δυναμική. Ως αποτέλεσμα οι ακροατές του “έμεναν έκπληκτοι με τον τρόπο με τον οποίο δίδασκε· διότι τους δίδασκε ως άτομο που είχε εξουσία”. (Ματθαίος 7:28, 29) Ακόμη και περίπου 2.000 χρόνια αργότερα, επηρεάζεται η ζωή εκείνων που εξετάζουν τις διδασκαλίες του. Επιβεβαιώνοντας αυτή την άποψη, ο καθηγητής Χανς Ντίτερ Μπετς παρατήρησε πως «οι επιδράσεις που έχει ασκήσει η Επί του Όρους Ομιλία γενικά ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του Ιουδαϊσμού και της Χριστιανοσύνης ή ακόμη και του Δυτικού πολιτισμού».

Μόλις πριν από την ανάληψή του στον ουρανό, ο Ιησούς έδωσε μια εντολή η οποία διασφάλιζε πως μετά το θάνατό του το έργο διδασκαλίας που άρχισε εκείνος θα συνεχιζόταν και μάλιστα θα ανθούσε. (Ιωάννης 14:12) Έδωσε οδηγίες στους μαθητές του να πάνε σε ανθρώπους από όλα τα έθνη, «διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα» όσα είχε παραγγείλει. Ο πρώτιστος σκοπός αυτού του διορισμού διασαφηνίστηκε όταν, στην ίδια δήλωση, ο Ιησούς είπε: «Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάντε μαθητές».​—Ματθαίος 28:19, 20· Πράξεις 1:8.

Αναλογιστείτε, επίσης, το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Έπειτα από τη δική του μεταστροφή στη Χριστιανοσύνη, δεν δίσταζε να μεταδίδει την καινούρια πίστη του. (Πράξεις 9:17-19, 22) Ο Παύλος συνήθιζε να μιλάει στις συναγωγές και να αποδεικνύει «με παραθέσεις ότι ήταν απαραίτητο να υποφέρει ο Χριστός και να αναστηθεί από τους νεκρούς». Με επιδεξιότητα «συζητούσε μαζί τους λογικά από τις Γραφές» προκειμένου να “πείθει Ιουδαίους και Έλληνες”. Σύμφωνα με έναν λόγιο, το ρήμα πείθω του ελληνικού κειμένου σημαίνει «επιφέρω αλλαγή στον τρόπο σκέψης χρησιμοποιώντας τη λογική ή προβάλλοντας ηθικές αξίες». Το αποτέλεσμα της πειστικής επιχειρηματολογίας του Παύλου ήταν ότι «έπεισε ένα αρκετά μεγάλο πλήθος και τους έκανε να αλλάξουν γνώμη».​—Πράξεις 15:3· 17:1-4, 17· 18:4· 19:26.

Εξαναγκασμός ή Πειθώ​—Ποιο από τα Δύο;

Στους σύγχρονους καιρούς, ο όρος «προσηλυτισμός» έχει χρησιμοποιηθεί με την έννοια της εξαναγκαστικής μεταστροφής του ενός ή του άλλου είδους. Η Γραφή δεν υποστηρίζει μια τέτοια μέθοδο. Αντιθέτως, διδάσκει ότι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ως ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες με το προνόμιο και την ευθύνη να επιλέγουν τον τρόπο με τον οποίο θα ζουν. Αυτό περιλαμβάνει και το να αποφασίζουν πώς θα λατρεύουν τον Θεό.​—Δευτερονόμιο 30:19, 20· Ιησούς του Ναυή 24:15.

Ο Ιησούς σεβάστηκε αυτό το θεόδοτο δικαίωμα με το να μη χρησιμοποιήσει ποτέ την εντυπωσιακή δύναμη και εξουσία του για να εξαναγκάσει κάποιον να δεχτεί τα λόγια του. (Ιωάννης 6:66-69) Υποκινούσε τους ακροατές του χρησιμοποιώντας λογικά επιχειρήματα, παραβολές και ερωτήσεις κρίσης με σκοπό να φτάσει στην καρδιά τους. (Ματθαίος 13:34· 22:41-46· Λουκάς 10:36) Ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του να δείχνουν τον ίδιο σεβασμό στους άλλους.​—Ματθαίος 10:14.

Είναι φανερό ότι ο Παύλος είχε τον Ιησού ως υπόδειγμα για τη διακονία του. Ενώ έπειθε τους ακροατές του με λογικά Γραφικά επιχειρήματα, ο Παύλος σεβόταν τα αισθήματα και τις απόψεις των άλλων. (Πράξεις 17:22, 23, 32) Καταλάβαινε ότι η αγάπη για τον Θεό και τον Χριστό είναι εκείνη που πρέπει να μας υποκινεί να υπηρετούμε τον Δημιουργό μας δραστήρια. (Ιωάννης 3:16· 21:15-17) Επομένως, η απόφασή μας είναι προσωπική.

Προσωπική Απόφαση

Όταν πρόκειται για μεγάλες αποφάσεις της ζωής, όπως η αγορά ενός σπιτιού, η επιλογή εργασίας και η ανατροφή παιδιών, οι λογικοί άνθρωποι δεν αποφασίζουν παρορμητικά. Ίσως κάνουν έρευνα για τις επιλογές που έχουν, σκέφτονται τα δεδομένα τους και, πιθανόν, ζητούν συμβουλή. Μόνο αφού λάβουν υπόψη αυτά τα πράγματα αποφασίζουν.

Η απόφαση για το πώς πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό αξίζει περισσότερο προσωπικό χρόνο και προσπάθεια από κάθε άλλη απόφαση στη ζωή. Θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε τώρα, και το σπουδαιότερο, θα επηρεάσει την προοπτική μας για αιώνια ζωή στο μέλλον. Αυτό ήταν πολύ σαφές στους Βεροιείς Χριστιανούς του πρώτου αιώνα. Μολονότι ο ίδιος ο απόστολος Παύλος τούς εξηγούσε τα καλά νέα, εκείνοι εξέταζαν προσεκτικά τις Γραφές καθημερινά για να βεβαιωθούν ότι αυτά που διδάσκονταν ήταν αληθινά. Ως αποτέλεσμα, «πολλοί από αυτούς έγιναν πιστοί».​—Πράξεις 17:11, 12.

Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχίζουν το έργο διδασκαλίας και μαθήτευσης το οποίο οργάνωσε ο Ιησούς. (Ματθαίος 24:14) Σέβονται το δικαίωμα που έχουν οι άλλοι να ασκούν τη δική τους θρησκεία. Αλλά σχετικά με τη μετάδοση των θρησκευτικών πεποιθήσεών τους σε άλλους, ακολουθούν το υπόδειγμα που έχει τεθεί στη Γραφή. Ναι, χρησιμοποιούν ειλικρινή λογίκευση από τις Γραφές καθώς ενασχολούνται με ένα έργο που θεωρούν ζωοσωτήριο.—Ιωάννης 17:3· 1 Τιμόθεο 4:16.