Με Ονομάζουν τον Καλύτερο Φίλο του Ανθρώπου
ΒΕΒΑΙΑ, πολλοί με ονομάζουν έτσι. Ελπίζω ότι η οικογένειά μου συμφωνεί. Δέχτηκα αυτή την οικογένεια όταν ήμουν σκυλάκι μόλις έξι εβδομάδων. Και τώρα, όπως ομολογούν, βρίσκονται σε αμηχανία αν σκεφτούν τι θα έκαναν χωρίς εμένα—ένα συναίσθημα για το οποίο από καρδιάς συμφωνώ μαζί τους.
Και γιατί όχι; Εμείς τα σκυλιά είμαστε αφοσιωμένα στην οικογένεια που μας υιοθετεί μέχρι τέλους. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Εμείς ποτέ δεν ερχόμαστε σπίτι μεθυσμένοι, ποτέ δεν θυμώνουμε, ποτέ δεν μνησικακούμε, και ακόμη και αν θα μας χτυπήσετε (πράγμα που ποτέ δεν πρέπει να κάνετε), ένα χάιδεμα στο κεφάλι θα κάνει την ουρά μας να κουνιέται και θα σας κάνει να καταλάβετε ότι όλα είναι μια χαρά μεταξύ μας. Συνήθως είμαστε οι πρώτοι που σας χαιρετάμε όταν έρχεστε σπίτι. Αν ζείτε σε πολυάσχολο δρόμο, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον ήχο του αυτοκινήτου σας από όλα τα άλλα αυτοκίνητα που περνούν. Η οικογένεια που με υιοθέτησε δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό, αλλά αυτό είναι εύκολο για μένα. Ούτε μπορούν να εννοήσουν την ικανότητά μου να ξεχωρίζω τη μυρωδιά τους από τη μυρωδιά κάθε άλλου ανθρώπου που μπορεί να περπατάει και να την ακολουθήσω.
Ωστόσο, η ζωή μου δεν είναι στρωμένη με ρόδα. Ένα πράγμα που με φέρνει σε σύγχυση είναι όταν με τιμωρούν. Αν, για παράδειγμα, η πόρτα του σπιτιού κατά λάθος μείνει ανοιχτή και βγω έξω, όταν το ανακαλύψουν ότι έχω βγει με φωνάζουν με θυμό να γυρίσω. Κατόπιν, όταν γυρίσω με τιμωρούν! Γιατί με τιμωρούν αφού γύρισα; Μια φορά πήδηξα πάνω στο τραπέζι και έφαγα όλο το πακέτο του κρέατος που ήταν για σάντουιτς. Για να το πω πιο μαλακά, η οικογένεια αναστατώθηκε μαζί μου. «Σαν δεν ντρέπεσαι!» μου είπαν. Όχι, δεν ντρεπόμουν, αλλά τώρα ντρέπομαι. Κατανοώ τώρα ότι το τραπέζι είναι έξω από τα δικά μου όρια. Ωστόσο, αν περνούσε μια ώρα προτού με μαλώσουν, δεν θα καταλάβαινα το γιατί.
Στο σπίτι μου δεν κάνω διάκριση σε ηλικία. Η αφοσίωσή μου εκτείνεται σε όλα τα μέλη της οικογένειας, νέους ή γέρους, δυνατούς και αδύνατους. Αυτό με κάνει πολύτιμο, σύμφωνα με έναν κτηνίατρο. Αυτός είπε: «Τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι δεν είναι οι σωματικές ασθένειες, αλλά είναι η μοναξιά και η αποστροφή από τους άλλους. Παρέχοντας αγάπη και συντροφιά, τα οικιακά ζώα (περιλαμβανομένων των σκύλων) προσφέρουν σκοπό και νόημα σ’ έναν καιρό που οι ηλικιωμένοι συχνά είναι αποξενωμένοι από την κοινωνία». Ένα πρόσφατο περιοδικό του Καλύτερα Σπίτια και Κήποι έλεγε: «Τα οικιακά ζώα βοηθούν να θεραπευθούν οι συναισθηματικές διαταραχές· ενεργοποιούν τους σωματικά άρρωστους, τους ανάπηρους, και τους ανίσχυρους· και αναζωογονούν τους μοναχικούς και τους ηλικιωμένους».
Μπορούμε κι εμείς επίσης με τη συντροφιά μας να βοηθήσουμε τους άρρωστους από καρκίνο που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο να παραμείνουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ενεργοί και μπορούμε να βοηθήσουμε να αυξηθεί η διάρκεια της ζωής των καρδιοπαθών. Μέσω των θεραπευτικών επιδράσεων που φέρνει η συντροφιά μας, μπορούμε πράγματι να αφήσουμε τα ίχνη μας σε σπίτια ηλικιωμένων, σε νοσοκομεία, σε φυλακές, και σε σχολεία. Έχουμε μειώσει το ποσοστό αυτοκτονίας ουσιαστικά στο μηδέν ανάμεσα στους έγκλειστους ορισμένων ασύλων για παράφρονες εγκληματίες. Το να είμαστε εκεί δίνει στη ζωή τους μια πρόσθετη διάσταση—μια αφοσιωμένη ζωή ανάμεσά τους για να τη φροντίζουν. Είναι αποδεδειγμένο το γεγονός ότι η παρουσία μας σαν οικιακών ζώων μπορεί να μειώσει την πίεση και τα επίπεδα ανησυχίας τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικους.
Αλλά προτού βγείτε έξω για να αγοράσετε ένα σκυλί που θα θεραπεύσει όλες σας τις ασθένειες, πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι δεν είμαστε θαυματοποιοί. Δεν γνωρίζω κανένα σκύλο που να ονομάζεται «πενικιλίνη»—παρ’ όλο που το όνομα ακούγεται πολύ όμορφο καθώς γυρνάει μέσα στη γλώσσα, δεν συμφωνείτε; Αλλά αν είστε μοναχικός και χρειάζεστε ενθάρρυνση, εμείς μπορούμε να είμαστε το τονωτικό που θα σας βγάλει από την κατάθλιψή σας.
Τέλος, επειδή διαφημίζω τις αρετές μας, θα πρέπει να σας υπενθυμίσω τα συχνά κατορθώματα των σκύλων—πώς περνάμε από πόρτες για να προειδοποιήσουμε τους κυρίους μας για την πυρκαγιά στο σπίτι, πώς σύρουμε τα παιδιά έξω από κτίρια που καίγονται, πώς βρίσκουμε το δρόμο μας προς το σπίτι για να βρούμε τον πατέρα ενός παιδιού που χάθηκε στο δάσος, πώς πηδάμε μέσα σε μια λίμνη για να σώσουμε ένα παιδί που πνίγεται. Αυτά δείχνει ο κινηματογράφος· παρ’ όλ’ αυτά είναι αλήθεια. Δεν υπάρχουν δειλοί σκύλοι σ’ ένα δωμάτιο που είναι γεμάτο με καπνό. Θέλουμε να σας βγάλουμε έξω και να σώσουμε τη ζωή σας.
Βέβαια, στην προσπάθειά μας αυτή μπορεί να χάσουμε κι εμείς τη ζωή μας. Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι σκύλοι.