4, 5. Πώς χρησιμοποιούνταν οι δίσκοι φωνογράφου, αλλά πού υστερούσαν;

⁴ Ηχογραφημένες ομιλίες. Τη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, οι ευαγγελιζόμενοι παρουσίαζαν ηχογραφημένες Γραφικές διαλέξεις με φορητούς φωνογράφους. Η κάθε ηχογράφηση διαρκούσε λιγότερο από πέντε λεπτά. Εκείνοι οι δίσκοι είχαν μερικές φορές σύντομους τίτλους, όπως «Τριάδα», «Καθαρτήριο» και «Βασιλεία». Πώς τους χρησιμοποιούσαν; Ο αδελφός Κλέιτον Γούντγουορθ ο νεότερος, ο οποίος βαφτίστηκε το 1930 στις Ηνωμένες Πολιτείες, είπε: «Είχα μαζί μου έναν μικρό φωνογράφο σαν βαλιτσάκι. Ήταν κουρδιστός και είχε έναν κινητό βραχίονα τον οποίο έπρεπε να τοποθετήσω ακριβώς στο σωστό σημείο στην άκρη του δίσκου για να παίξει κανονικά. Πλησίαζα μια πόρτα, άνοιγα το βαλιτσάκι, τοποθετούσα το βραχίονα στη θέση του και χτυπούσα το κουδούνι. Με το που άνοιγε ο οικοδεσπότης, του έλεγα: “Θα ήθελα να ακούσετε ένα σημαντικό άγγελμα”». Ποια ήταν η αντίδραση; Ο αδελφός συνέχισε: «Πολλές φορές, η αντίδραση ήταν θετική. Άλλες φορές, μου έκλειναν κατευθείαν την πόρτα. Υπήρχαν και κάποιοι που νόμιζαν ότι πουλούσα φωνογράφους».

⁵ Το 1940, ήταν πλέον διαθέσιμες πάνω από 90 ηχογραφημένες ομιλίες και είχαν παραχθεί ένα εκατομμύριο και πλέον δίσκοι. Ο Τζον Ε. Μπαρ, ο οποίος τότε έκανε σκαπανικό στη Βρετανία και αργότερα υπηρέτησε στο Κυβερνών Σώμα, είπε: «Από το 1936 ως το 1945, ο φωνογράφος ήταν ο αχώριστος σύντροφός μου. Μάλιστα, ένιωθα σαν χαμένος αν δεν τον είχα μαζί μου. Ήταν πολύ ενθαρρυντικό να ακούς τη φωνή του αδελφού Ρόδερφορντ στις πόρτες​—ένιωθες σαν να ήταν παρών αυτοπροσώπως. Βέβαια, το έργο φωνογράφου υστερούσε ως προς τη διδακτική πλευρά της διακονίας, την ικανότητα να αγγίζει καρδιές».