Πραγματικές Εμπειρίες

◼ «Με τη φίλη μου τη Σούζαν συνεργαζόμασταν στο ευαγγελιστικό έργο επί έναν χρόνο. Κάποια Τετάρτη, προτού φτάσουμε με το αυτοκίνητο στην επόμενη Γραφική μας μελέτη, σταματήσαμε για τσάι κάτω από ένα δέντρο σε κάποιον συνοικιακό δρόμο. Η Σούζαν βγήκε από το αυτοκίνητο για να φέρει το καλάθι από πίσω. Την ώρα που μου έδινε την κούπα μου, δύο άντρες εμφανίστηκαν από το πουθενά και ο ένας έστρεψε το όπλο στο λαιμό της Σούζαν. Συγκλονισμένη, προσπάθησα να βγω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δεύτερος άντρας με έσπρωξε μέσα. Βρεθήκαμε, λοιπόν, δύο γυναίκες διά της βίας σε ένα αυτοκίνητο του οποίου τον έλεγχο είχαν δύο άντρες​—πίστεψα πραγματικά ότι πιθανότατα θα μας βίαζαν ή θα μας σκότωναν».​—Ανίκα, παντρεμένη κοπέλα.

◼ «Στις 7:00 π.μ. πήγαινα με το αυτοκίνητό μου στην εργασία μου. Σταμάτησα σε μια διασταύρωση στην οποία συχνάζουν άνεργοι που αναζητούν εργασία. Δεν έδωσα προσοχή μέχρι που κάποιος έβαλε ένα όπλο στο λαιμό μου από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου μου και είπε: “Βγες έξω, αλλιώς θα πυροβολήσω”. Την ίδια ακριβώς στιγμή εμφανίστηκε από πάνω μας ένα ελικόπτερο που παρακολουθούσε την κυκλοφορία. Νομίζοντας ότι ήταν η αστυνομία, ο ληστής τράβηξε τη σκανδάλη και έφυγε τρέχοντας. Με πυροβόλησε στον αυχένα, προκαλώντας βλάβη στο νωτιαίο μυελό μου. Έμεινα παράλυτος από το λαιμό και κάτω. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια και τα πόδια μου, και ούτε καν τα νιώθω».​—Μπάρι, πατέρας ενός έφηβου γιου.

◼ «Η σύζυγός μου, η Λίντσεϊ, και εγώ ετοιμαζόμασταν να βγούμε για φαγητό. Την περίμενα στο αυτοκίνητό μου. Οι πόρτες του αυτοκινήτου ήταν κλειδωμένες, αλλά τα παράθυρα ήταν ελάχιστα ανοιχτά λόγω της ζέστης. Ήμουν στη θέση του οδηγού και κοίταζα μπροστά όταν δύο άντρες πρόβαλαν ξαφνικά από τη γωνία. Όταν έφτασαν περίπου στα 6 μέτρα από το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου, χώρισαν πηγαίνοντας ο ένας αριστερά και ο άλλος δεξιά του αυτοκινήτου. Ξαφνικά, βρέθηκαν στις πόρτες του αυτοκινήτου και από τις δύο πλευρές, έστρεψαν τα όπλα τους πάνω μου και άρχισαν να μου δίνουν διαταγές. Αφού έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο υπακούοντας στις εντολές τους, μου φώναξαν να βγω έξω και να καθήσω στο πίσω κάθισμα. Ο ένας οδηγούσε το αυτοκίνητο ενώ ο άλλος με ανάγκαζε να κρατώ το κεφάλι μου σκυφτό. “Πες μου έναν λόγο για να μη σε σκοτώσω”, είπε. “Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά”, απάντησα. Αυτός συνέχισε να λέει ότι θα με σκοτώσει, και εγώ συνέχισα να προσεύχομαι και να σκέφτομαι την αγαπημένη μου σύζυγο, καθώς διερωτόμουν πώς θα αντιδρούσε όταν έβλεπε ότι ο σύζυγός της και το αυτοκίνητο είχαν εξαφανιστεί».​—Άλαν, περιοδεύων επίσκοπος και γονέας.

Αντιμέτωποι με τις Συνέπειες

Ευτυχώς, η εμπειρία της Σούζαν και της Ανίκα είχε αίσιο τέλος. Καθώς οι ληστές τις πήγαιναν με το αυτοκίνητο κάπου μακριά, οι δύο γυναίκες άρχισαν να εξηγούν το έργο Γραφικών μελετών που επιτελούσαν. Φαίνεται ότι αυτό έλεγξε τη συνείδηση των αντρών. «Ζήτησαν συγνώμη για όσα έκαναν», εξηγεί η Ανίκα, «αλλά είπαν ότι λόγω των ημερών στις οποίες ζούμε, είναι αναγκασμένοι να κλέβουν και να κάνουν πειρατείες αυτοκινήτων για να ζήσουν. Εμείς εξηγήσαμε γιατί επιτρέπει ο Θεός τη φτώχεια και τα παθήματα». Το άγγελμα της Γραφής άγγιξε την καρδιά των δύο ληστών, και αποφάσισαν να επιστρέψουν τα χρήματα και τα ρολόγια που είχαν πάρει, διαβεβαιώνοντας τη Σούζαν και την Ανίκα ότι δεν θα τις έβλαπταν. «Κατόπιν ο ένας από αυτούς άρχισε να μας δίνει οδηγίες σχετικά με το πώς να αποφύγουμε κάποια μελλοντική πειρατεία αυτοκινήτου», θυμάται η Σούζαν. «Μας έβαλαν να υποσχεθούμε», προσθέτει η Ανίκα, «ότι δεν θα ξανασταματούσαμε ποτέ δίπλα στο δρόμο για τσάι». Κατόπιν, όπως ακριβώς τους είχαν πει, οι ληστές σταμάτησαν το όχημα, βγήκαν έξω, δέχτηκαν με ευγνωμοσύνη μερικά Γραφικά έντυπα, και άφησαν τη Σούζαν και την Ανίκα να φύγουν με ασφάλεια.

Όσον αφορά τον Άλαν, τον περιοδεύοντα επίσκοπο, όταν οι ληστές έφτασαν σε μια απομονωμένη τοποθεσία τον διέταξαν να βγει από το όχημά του. Αν και έχασε πολύτιμα αποκτήματα, ήταν ευγνώμων που επέζησε δίχως να πάθει κάτι. «Πιστεύω ότι τη γλίτωσα φτηνά», θυμάται ο Άλαν, «επειδή ήμουν συνεργατικός, καθόλου επιθετικός και δεν πανικοβλήθηκα. Ασφαλώς, όμως, θα μπορούσα να είμαι πιο παρατηρητικός. Έχω μάθει από αυτό το περιστατικό ότι δεν πρέπει να χαλαρώνουμε καθόλου την επαγρύπνησή μας τώρα που ζούμε τόσο βαθιά στις τελευταίες ημέρες του πονηρού συστήματος του Σατανά». Την επομένη, ο Άλαν και η Λίντσεϊ ξαναπήγαν στον ίδιο τομέα για να συνεχίσουν να κηρύττουν με την εκκλησία την οποία ήταν διορισμένοι να υπηρετήσουν. Ο Άλαν εξηγεί: «Προσευχηθήκαμε και είχαμε τα μάτια μας δεκατέσσερα όλη την ημέρα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ο Ιεχωβά μάς έδωσε “δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό”».​—2 Κορινθίους 4:1, 7.

Το θύμα που υπέστη τη μεγαλύτερη βλάβη, ο Μπάρι, είναι καθηλωμένο σε αναπηρική καρέκλα εδώ και 11 χρόνια. Προς έπαινό του, ο Μπάρι έχει διατηρήσει θετικό πνεύμα και δεν έχει επιτρέψει στην εμπειρία αυτή να του δημιουργήσει πικρόχολη διάθεση. Η πίστη του στην υπόσχεση του Ιεχωβά Θεού για έναν δίκαιο νέο κόσμο δεν έχει κλονιστεί. (2 Πέτρου 3:13) Ο Μπάρι συνεχίζει να παρακολουθεί τακτικά τις Χριστιανικές συναθροίσεις και χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία για να μεταδίδει την πίστη του σε άλλους. Ο ίδιος λέει: «Η υπηρεσία προς τον Ιεχωβά φέρνει πάντοτε χαρά. Αν και είμαι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα χωρίς να μπορώ να κάνω πολλά για τον εαυτό μου, συλλογίζομαι συχνά τι έχει κάνει ο Ιεχωβά για εμένα, και αυτό με βοηθάει να υπομένω. Σύντομα, το παρόν πονηρό σύστημα θα φτάσει στο τέλος του, και πόσο υπέροχη θα είναι η ημέρα που θα μπορώ και πάλι να περπατάω!»​—Ησαΐας 35:6· 2 Τιμόθεο 3:1-5.