Το πλάσμα, που αποτελεί σχεδόν το μισό του συνολικού όγκου του αίματος, είναι ένα ιδιαίτερα κερδοφόρο συστατικό του αίματος. Εφόσον το πλάσμα δεν έχει κανένα από τα κυτταρικά μέρη του αίματος—ερυθρά αιμοσφαίρια, λευκά αιμοσφαίρια και αιμοπετάλια—μπορεί να αποξηρανθεί και να αποθηκευτεί. Και ακόμη, ο κάθε δότης επιτρέπεται να δίνει πλήρες αίμα μόνο μέχρι πέντε φορές το χρόνο, αλλά μπορεί να δίνει πλάσμα μέχρι και δυο φορές την εβδομάδα μέσω πλασμαφαίρεσης. Μ’ αυτή τη διαδικασία εξάγεται πλήρες αίμα, διαχωρίζεται το πλάσμα και μετά τα κυτταρικά συστατικά εισάγονται ξανά στον δότη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτρέπουν ακόμη στους δότες να πληρώνονται για το πλάσμα που δίνουν. Επιπρόσθετα, η ίδια χώρα επιτρέπει στους δότες να δίνουν περίπου τέσσερις φορές περισσότερο πλάσμα ετήσια απ’ ό,τι συνιστά η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας! Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συλλέγουν πάνω από το 60 τοις εκατό της παγκόσμιας διαθέσιμης ποσότητας πλάσματος. Όλο αυτό το πλάσμα αξίζει περίπου 450 εκατομμύρια δολάρια [περ. 75 δισ. δρχ.] όπως είναι, αλλά αποφέρει πολύ περισσότερα κέρδη όταν διατίθεται στην αγορά, επειδή κι αυτό το ίδιο μπορεί να διαχωριστεί σε διάφορα συστατικά. Σ’ όλο τον κόσμο, το πλάσμα αποτελεί το υπόβαθρο μιας βιομηχανίας με ετήσια έσοδα 2.000.000.000 δολάρια [περ. 336 δισ. δρχ.] !

Η Ιαπωνία, σύμφωνα με την εφημερίδα Μαϊνίτσι Σιμπούν (Mainichi Shimbun), καταναλώνει περίπου το ένα τρίτο της παγκόσμιας διαθέσιμης ποσότητας πλάσματος. Αυτή η χώρα εισάγει το 96 τοις εκατό αυτού του συστατικού του αίματος, το περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επικριτές από την ίδια την Ιαπωνία έχουν αποκαλέσει τη χώρα «βρικόλακα του κόσμου», και το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας της Ιαπωνίας προσπαθεί να καταστείλει αυτό το είδος εμπορίου, λέγοντας ότι είναι παράλογο να βγαίνουν κέρδη από το αίμα. Μάλιστα, το Υπουργείο καταγγέλλει ότι τα ιατρικά ιδρύματα στην Ιαπωνία κερδίζουν γύρω στα 200.000.000 δολάρια [περ. 33,6 δισ. δρχ.] κάθε χρόνο από ένα και μόνο συστατικό του πλάσματος, τη λευκωματίνη.

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας καταναλώνει περισσότερα παράγωγα αίματος απ’ ό,τι όλη η υπόλοιπη Ευρώπη, και σε μεγαλύτερη αναλογία κατ’ άτομο απ’ οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Το βιβλίο Λόγου Χάρη, το Αίμα (Zum Beispiel Blut) λέει για τα παράγωγα του αίματος: «Η μισή ποσότητα και πλέον εισάγεται κυρίως από τις Η.Π.Α., αλλά και από τον Τρίτο Κόσμο επίσης. Ούτως ή άλλως δηλαδή, από φτωχούς που θέλουν να βελτιώσουν το εισόδημά τους δίνοντας πλάσμα». Μερικοί απ’ αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους πουλάνε τόσο πολύ απ’ το αίμα τους ώστε πεθαίνουν από απώλεια αίματος.

Πολλά εμπορικά κέντρα συλλογής πλάσματος είναι τοποθετημένα με στρατηγικό τρόπο σε περιοχές με χαμηλό εισόδημα ή κατά μήκος των συνόρων φτωχότερων κρατών. Προσελκύουν φτωχούς και εξαθλιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι είναι και με το παραπάνω πρόθυμοι να ανταλλάξουν πλάσμα με χρήματα κι έχουν πολλούς λόγους να δίνουν περισσότερο αίμα απ’ όσο θα έπρεπε ή να αποκρύπτουν οποιαδήποτε ασθένεια από την οποία μπορεί να πάσχουν. Αυτή η διακίνηση του πλάσματος έχει αναπτυχθεί σε 25 χώρες σ’ όλο τον κόσμο. Μόλις απαγορευτεί σε μια χώρα, ξεφυτρώνει σε μια άλλη. Η δωροδοκία αξιωματούχων, καθώς και το λαθρεμπόριο, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστα φαινόμενα.

Πλάσμα: περίπου το 55 τοις εκατό του αίματος. Αποτελείται κατά 92 τοις εκατό από νερό· το υπόλοιπο είναι σύνθετες πρωτεΐνες, όπως οι σφαιρίνες, τα ινωδογόνα και η λευκωματίνη