Η αποκατάσταση του όγκου μπορεί να γίνει χωρίς να χρησιμοποιηθεί πλήρες αίμα ή πλάσμα αίματος.a Υπάρχουν διάφορα μη αιματούχα υγρά που είναι αποτελεσματικά εκτατικά όγκου. Το απλούστερο απ’ αυτά είναι το διάλυμα χλωριούχου νατρίου (αλατιού), που είναι και φτηνό και συμβατό με το αίμα μας. Υπάρχουν επίσης υγρά με ειδικές ιδιότητες, όπως η δεξτράνη, το Haemaccel και το γαλακτικό διάλυμα Ρίνγκερ. Το διάλυμα Hetastarch (HES) είναι ένα πιο καινούριο εκτατικό όγκου, και «μπορεί να συστηθεί ανεπιφύλακτα στους ασθενείς [με εγκαύματα], οι οποίοι έχουν αντιρρήσεις για τα παράγωγα του αίματος». (Περιοδικό για την Περίθαλψη και την Αποκατάσταση των Ασθενών με Εγκαύματα [Journal of Burn Care & Rehabilitation], Ιανουάριος/Φεβρουάριος 1989) Τέτοια υγρά έχουν σαφή πλεονεκτήματα. «Τα κρυσταλλοειδή διαλύματα [όπως το φυσιολογικό διάλυμα χλωριούχου νατρίου και το γαλακτικό διάλυμα Ρίνγκερ], η Δεξτράνη και το διάλυμα Hetastarch (HES) είναι σχετικώς μη τοξικά και φτηνά, είναι πολύ εύκολο να τα βρει κανείς, μπορούν να αποθηκευτούν σε θερμοκρασία δωματίου, δεν απαιτούν τεστ συμβατότητας και δεν εμπερικλείουν τους κινδύνους των ασθενειών που μεταδίδονται με τη μετάγγιση».—Θεραπεία με Μετάγγιση Αίματος—Εγχειρίδιο του Γιατρού (Blood Transfusion Therapy—A Physician’s Handbook), 1989.

Ίσως, όμως, ρωτήσετε: ‘Πώς γίνεται να φέρνουν αποτέλεσμα τα μη αιματούχα υγρά που αποκαθιστούν τον όγκο, τη στιγμή που χρειάζομαι ερυθρά αιμοσφαίρια για να μεταφέρουν οξυγόνο σ’ ολόκληρο το σώμα μου;’ Όπως αναφέρθηκε, έχετε αποθέματα ικανότητας για μεταφορά οξυγόνου. Αν χάσετε αίμα, αρχίζουν να λειτουργούν θαυμαστοί αντισταθμιστικοί μηχανισμοί. Η καρδιά σας στέλνει περισσότερο αίμα με κάθε χτύπο. Αφού αντικατασταθεί το χαμένο αίμα μ’ ένα κατάλληλο υγρό, το αραιωμένο τώρα αίμα ρέει ευκολότερα, ακόμη και στα μικρά αγγεία. Ως αποτέλεσμα διαφόρων χημικών αλλαγών, απελευθερώνεται περισσότερο οξυγόνο στους ιστούς. Αυτές οι προσαρμογές είναι τόσο αποτελεσματικές ώστε, αν παραμείνουν μόνο τα μισά από τα ερυθρά σας αιμοσφαίρια, το επίπεδο μεταφοράς οξυγόνου θα είναι περίπου 75 τοις εκατό του κανονικού. Ο ασθενής που αναπαύεται χρησιμοποιεί μόνο το 25 τοις εκατό του οξυγόνου που είναι διαθέσιμο στο αίμα του. Και τα περισσότερα γενικά αναισθητικά μειώνουν την ανάγκη του σώματος για οξυγόνο.

Κάποιοι Βρετανοί γιατροί χρησιμοποίησαν αυτή τη μέθοδο σε μια γυναίκα που είχε χάσει τόσο πολύ αίμα ώστε «η αιμοσφαιρίνη της είχε πέσει σε 1,8 γραμμάρια ανά δεκατόλιτρο. Αυτή νοσηλεύτηκε επιτυχώς . . . [με] οξυγόνο χορηγούμενο σε υψηλή μερική πίεση και με μεταγγίσεις μεγάλων ποσοτήτων ζελατινώδους διαλύματος [Haemaccel]». (Αναισθησία [Anaesthesia], Ιανουάριος 1987)