Η Επιδίωξη Ελευθερίας στη Σενεγάλη
ΑΚΡΙΒΩΣ απέναντι από το Ντακάρ, τη σύγχρονη πρωτεύουσα της Σενεγάλης, βρίσκεται το μικρό νησί Γκορέ. Σ’ αυτό διατηρείται η δυσάρεστη ανάμνηση ενός σκοτεινού μέρους της ιστορίας—ένα οίκημα που έβαζαν τους σκλάβους, χτισμένο το 1776.
Είναι ένα από τα πολλά τέτοια οικήματα μέσα στα οποία φυλακίζονταν 150 με 200 σκλάβοι κάτω από άθλιες συνθήκες για χρονικό διάστημα μέχρι και τρεις μήνες προτού σταλούν σε μακρινά μέρη. Οικογένειες χωρίζονταν και τα μέλη τους δεν ξανασυναντιούνταν ποτέ· τον πατέρα μπορεί να τον έστελναν στη Λουιζιάνα στη Βόρεια Αμερική, τη μητέρα στη Βραζιλία ή στην Κούβα, και τα παιδιά στην Αϊτή, στη Γουιάνα ή στη Μαρτινίκα. Τι περιφρόνηση για την ανθρώπινη ελευθερία! Αυτό αποτελεί επίσης μια ισχυρή υπενθύμιση του ότι η ελευθερία είναι ένα πολύτιμο προνόμιο το οποίο δεν ήταν πάντα κτήμα όλων των ανθρώπων.
Έμαθα γι’ αυτό το νησί από τον τουριστικό οδηγό που διάβαζα ενώ βρισκόμουν σ’ ένα αεροπλάνο το οποίο κατευθυνόταν προς τη Σενεγάλη, τη δυτικότερη χώρα στη μεγάλη προεξοχή της Δυτικής Αφρικής. Η περιοχή της σαβάνας στη Σενεγάλη συνορεύει με ερήμους στα βόρεια και στα ανατολικά, και με πυκνές ζούγκλες στα νότια. Εδώ μπορείτε να βρείτε το μεγαλόπρεπο, αιωνόβιο δέντρο μπαομπάμπ, με τους παράξενους καρπούς του που ονομάζονται ψωμί των πιθήκων, από τους οποίους παρασκευάζεται το κρεμόριο. Αυτή είναι επίσης μια χώρα με πιθήκους και πολύχρωμα πουλιά και με γραφικά χωριά που βρίσκονται χωμένα μέσα σε φυτείες με δέντρα μάνγκο.
Βολεύτηκα στο κάθισμά μου και έκανα σκέψεις γύρω από την επίσκεψη που τόσο καιρό περίμενα να κάνω σ’ αυτό το κατώφλι της Δυτικής Αφρικής. Σήμερα, η Σενεγάλη με τα εφτά εκατομμύρια κατοίκους, που προέρχονται από πολλές εθνικότητες, απολαμβάνει πλήρη ελευθερία. Αλλά είναι δυνατόν ένα άτομο να είναι ελεύθερο σωματικά και όμως να είναι υποδουλωμένο σε ενέργειες και προκαταλήψεις που του στερούν την αληθινή ελευθερία; Ανυπομονούσα να συναντήσω τους πνευματικούς μου αδελφούς και να μάθω από πρώτο χέρι για την πρόοδο, σ’ αυτό το μέρος της γης, της αλήθειας που ελευθερώνει τους ανθρώπους.—Ιωάννης 8:32.
‘Ο Ιεχωβά Θέλει να Πάρετε Αυτό το Κτίριο’
Το πρώτο πράγμα στο πρόγραμμά μου ήταν η επίσκεψη στο γραφείο τμήματος και ιεραποστολικό οίκο της Σκοπιάς στο Ντακάρ. Καθώς φτάσαμε σ’ ένα σύγχρονο κτίριο σε κάποιο ήσυχο προάστιο, παρατήρησα ένα μεγάλο Ι στο μπροστινό μέρος. Η πρώτη ερώτηση που έκανα στον ξεναγό του γραφείου τμήματος ήταν τι αντιπροσώπευε αυτό το Ι.
«Είναι πολύ ενδιαφέρον», εξήγησε ο ξεναγός μου. «Όταν ψάχναμε για μεγαλύτερες εγκαταστάσεις τμήματος το 1985, επισκεφτήκαμε αυτό το κτίριο, που ήταν υπό κατασκευή. Αλλά πιστεύαμε ότι ήταν πολύ μεγάλο για τις ανάγκες μας. Όταν ο ιδιοκτήτης άκουσε πως είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήθελε πάρα πολύ να νοικιάσει το κτίριο σ’ εμάς, επειδή ήξερε την εντιμότητά μας. ‘Είμαι σίγουρος ότι ο Θεός σας, ο Ιεχωβά, θέλει να πάρετε αυτό το κτίριο’, είπε. ‘Κοιτάξτε! Υπάρχει ακόμα και ένα μεγάλο Ι στο μπροστινό μέρος! Όταν το έβαλα εκεί, νόμιζα ότι θα αντιπροσώπευε το δικό μου όνομα, Ιωάννης, αλλά τώρα είμαι σίγουρος ότι αντιπροσωπεύει το όνομα του Θεού, Ιεχωβά!’ Είμαστε ευτυχισμένοι που βρισκόμαστε σ’ αυτό το θαυμάσιο κτίριο τα τελευταία πέντε χρόνια».
Κατόπιν, ήθελα να μάθω πώς άρχισε το έργο κηρύγματος στη Σενεγάλη.
«Τα νερά της αλήθειας που φέρνουν απελευθέρωση πρωτοεμφανίστηκαν στη Σενεγάλη στις αρχές της δεκαετίας του 1950 από ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά που είχε έρθει από τη Γαλλία για να εργαστεί. Το 1965 άνοιξε ένα γραφείο τμήματος στο Ντακάρ για να φροντίζει το έργο στις γαλλόφωνες χώρες της Σενεγάλης, του Μάλι, της Μαυριτανίας, καθώς επίσης και στην αγγλόφωνη χώρα της Γκάμπια. Από το 1986 φροντίζουμε επίσης για το έργο στη Γουινέα-Μπισάου, όπου μιλιέται η πορτογαλική».
Ξέροντας ότι το 90 τοις εκατό και πλέον του πληθυσμού εδώ δεν είναι Χριστιανοί, ρώτησα τι πρόοδος έχει γίνει. «Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι σ’ αυτές τις χώρες δεν είναι εξοικειωμένοι με την Αγία Γραφή», είπε ο ξεναγός μου, «αλλά το έργο προχωράει σταθερά. Τον Ιανουάριο του 1991 ήταν χαρά μας να έχουμε 596 ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. Αυτό δείχνει ότι οι ντόπιοι αδελφοί και οι ιεραπόστολοι εργάζονται πολύ σκληρά».
«Απ’ ό,τι καταλαβαίνω υπάρχουν πολλοί ιεραπόστολοι που υπηρετούν εδώ», παρατήρησα.
«Ναι, έχουμε περίπου 60 διορισμένους στους διάφορους τομείς για τους οποίους φροντίζουμε, και προέρχονται από 13 χώρες. Εργάζονται σκληρά και έχουν συμβάλει πολύ για να μπει το έργο σε καλή βάση. Αυτό το πνεύμα αντανακλάται από την αγάπη και το ζήλο των ντόπιων αδελφών για την αλήθεια. Παρ’ όλο που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως είναι η ανεργία και οι πενιχροί υλικοί πόροι, πολλοί αδελφοί δαπανούν 15 και πλέον ώρες στη διακονία αγρού κάθε μήνα. Ελπίζουμε να συναντήσεις μερικούς απ’ αυτούς τους ζηλωτές εργάτες στην επίσκεψή σου».
Το επιθυμούσα πολύ.
Στον Αγρό με τους Ιεραποστόλους
Η Μάργκαρετ (που ήταν στην ιεραποστολική υπηρεσία επί 20 και πλέον χρόνια μέχρι το θάνατό της πρόσφατα) προσφέρθηκε να με πάρει μαζί της στον τομέα της, στο κέντρο της πόλης. Πήραμε ένα καρ ραπίντ (γρήγορο αυτοκίνητο) για να αποκτήσω μια εικόνα της τοπικής ζωής. Αυτό ήταν, στην πραγματικότητα, ένα μικρό λεωφορείο που έκανε συχνές στάσεις. Μετέφερε 25 επιβάτες, και αν ήταν όλοι τους αδύνατοι, τότε πράγματι το ταξίδι θα μπορούσε να είναι κάπως άνετο. Οι δυο κυρίες που κάθονταν στον πάγκο μου σίγουρα δεν ήταν αδύνατες, αλλά δέχτηκα την κατάσταση μ’ ένα χαμόγελο.
«Στον εμπορικό μου τομέα μπορείς να δεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα», εξήγησε η Μάργκαρετ όταν φτάσαμε στον προορισμό μας. «Βλέπεις αυτά τα πολύχρωμα σανδάλια;» με ρώτησε, δείχνοντας μερικούς πάγκους που ήταν στο πεζοδρόμιο. «Φτιάχνονται με βαμμένα δέρματα από πρόβατα και κατσίκες». Πλησιάσαμε τους σανδαλοποιούς και η Μάργκαρετ άρχισε την παρουσίαση στη γλώσσα τους, την ούλοφ. Αυτοί άκουσαν προσεκτικά και ελκύστηκαν από τις εικόνες του Αδάμ και της Εύας στο πολύχρωμο ειδικό βιβλιάριο.
Σύντομα, μας πλησίασαν πλανόδιοι πωλητές, γνωστοί εδώ ως μπάνα-μπάνα, προσφέροντάς μας μια ατελείωτη ποικιλία ειδών. Μερικοί είχαν σκούπες· άλλοι πουλούσαν ρούχα, κλειδαριές, φάρμακα, πορτοφόλια, πορτοκάλια, ακόμα και ζωντανά πουλιά. Κάποιος ήθελε να μου πουλήσει ένα κόρα, ένα έγχορδο όργανο φτιαγμένο από μισή κολοκύθα, ή νεροκολοκύθα, που είχε για βραχίονα ένα ξύλο· αυτό το μουσικό όργανο παίζεται και με τα δυο χέρια. Παρατήρησα πως στο πίσω μέρος του υπήρχε ένα μικρό ομοίωμα μάσκας, φτιαγμένο από δέρμα, κέρατο τράγου και μικρά όστρακα που φέρνουν «καλή τύχη». Του εξηγήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε τίποτα που να είναι στολισμένο με σύμβολα τα οποία μπορεί να είχαν σχέση με μαγεία ή αντιχριστιανικές τελετές. Προς έκπληξή μας, ο μπάνα-μπάνα συμφώνησε, αποκαλύπτοντάς μας ότι ο ίδιος ήταν Μουσουλμάνος. Έκρυψε το κόρα κάτω από τη μακριά και φαρδιά ενδυμασία του, που λέγεται μπούμπου, και άκουσε προσεκτικά καθώς η Μάργκαρετ του παρουσίασε το ειδικό βιβλιάριο, το οποίο ήταν γραμμένο στην αραβική γλώσσα. Ήταν τόσο ενθουσιασμένος που πήρε το ειδικό βιβλιάριο και άρχισε να το διαβάζει εκείνη τη στιγμή. Αφού μας ευχαρίστησε επανειλημμένα, έφυγε με το ειδικό βιβλιάριο και το απούλητο κόρα. Ήμασταν σίγουροι ότι θα μελετούσε το ειδικό βιβλιάριο στο σπίτι του.
Αργότερα, μίλησα στον Τζον, που είναι επίσης ιεραπόστολος επί 20 και πλέον χρόνια.
«Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί, και μπορείς να μιλήσεις σχεδόν στον καθένα που συναντάς», μου είπε ο Τζον. «Ο δημοφιλής χαιρετισμός ‘ασαλάμ αλέικουμ’ σημαίνει ‘ειρήνη σ’ εσένα’, και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ειρηνικοί. Αυτή είναι η χώρα της τεράνγκα, δηλαδή της φιλοξενίας, η οποία εκδηλώνεται με καλοσύνη, ανθρώπινη ζεστασιά και ευθυμία». Τώρα μπορούσα πιο εύκολα να καταλάβω γιατί τόσο πολλοί νεαροί Μάρτυρες από άλλες χώρες αφήνουν τις οικογένειές τους και τους φίλους τους για να υπηρετήσουν σ’ αυτόν τον ιεραποστολικό αγρό.
Ελευθερώθηκαν για να Ακολουθήσουν την Ολοχρόνια Διακονία
Το ιεραποστολικό πνεύμα έχει επηρεάσει βαθιά τους ντόπιους Μάρτυρες. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό εξαιτίας της διαδεδομένης ανεργίας που κάνει την ανάληψη της ολοχρόνιας υπηρεσίας σκαπανέα μια πραγματική πρόκληση. Ο Μαρσέλ και ο Λισιέν, οι οποίοι ελευθερώθηκαν από πολλές επιβλαβείς συνήθειες μαθαίνοντας την αλήθεια της Αγίας Γραφής, εξήγησαν:
«Θέλαμε να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας αναλαμβάνοντας την υπηρεσία σκαπανέα. Αλλά ήταν δύσκολο να βρεθεί κάποια εργασία μερικής απασχόλησης. Δοκιμάσαμε την κηπουρική, αλλά δεν έφερε αποτελέσματα. Το να καθαρίζουμε ρούχα έπαιρνε πολύ από το χρόνο μας. Τώρα είμαστε αρτοποιοί, ορισμένα καταστήματα αγοράζουν τακτικά από εμάς, και αυτό φέρνει καλά αποτελέσματα». Σίγουρα, απαιτήθηκε μεγάλη πίστη και εφευρετικότητα από μέρους τους, μαζί με ειλικρινή προσπάθεια, αλλά αυτό αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να αναλάβει κανείς την ολοχρόνια υπηρεσία ακόμα και όταν οι οικονομικές συνθήκες είναι δύσκολες.
Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή με τον Μισέλ, αυτός φοιτούσε σ’ ένα πανεπιστήμιο στο Ντακάρ. «Με κατέθλιβε το ανήθικο πνεύμα που είχαν οι περισσότεροι φοιτητές, και με βασάνιζαν περίπλοκες ερωτήσεις», αφηγήθηκε. «Γιατί ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος σε τέτοιες επιβλαβείς συνήθειες και συνθήκες; Η Αγία Γραφή μού έδωσε τις απαντήσεις. Ήταν σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Μολονότι οι γονείς μου επέμεναν να συνεχίσω τις σπουδές μου, εγώ ενασχολήθηκα με την υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα και κατόπιν υπηρέτησα ως τακτικός σκαπανέας για το υπόλοιπο του χρόνου που έπρεπε να μείνω στο πανεπιστήμιο. Βρήκα ότι το να μοιράζομαι τα καλά νέα με άλλους ως σκαπανέας, και όχι η επιδίωξη κάποιας σταδιοδρομίας σ’ ένα σύστημα που σύντομα θα τελειώσει, μου φέρνει τη μεγαλύτερη χαρά». Ο Μισέλ υπηρετεί τώρα ως ειδικός σκαπανέας στην Μπουρ.
Η Πολυγαμία σε Αντίθεση με τη Χριστιανική Μονογαμία
Τα τοπικά έθιμα δεν είναι πάντα σύμφωνα με τις Χριστιανικές αρχές, και αυτό μπορεί να φέρει μοναδικές προκλήσεις. Ο Αλιούν, ο προεδρεύων επίσκοπος σε μια από τις έξι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην ευρύτερη περιοχή του Ντακάρ, αφηγήθηκε: «Όταν άκουσα για πρώτη φορά την αλήθεια που φέρνει απελευθέρωση, είχα δυο συζύγους. Ήμουν δραστήριος Μουσουλμάνος και μου επιτρεπόταν από τη θρησκεία μου να έχω ακόμα περισσότερες. Ο πατέρας μου είχε τέσσερις και οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν αρκετές. Αυτός είναι ο αποδεκτός τρόπος ζωής στην Αφρική». Αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτού του τρόπου ζωής;
«Το να έχεις περισσότερες από μια συζύγους μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα», εξήγησε ο Αλιούν, «ιδιαίτερα όσον αφορά τα παιδιά. Έχω δέκα παιδιά από την πρώτη μου σύζυγο και δυο από τη δεύτερη. Σε τέτοιες οικογένειες, ο πατέρας συχνά είναι ξένος για τα παιδιά του, κι έτσι αυτά δεν επωφελούνται από τη βοήθεια και τη διαπαιδαγώγησή του. Παρεμπιπτόντως, η πολυγαμία δεν με προστάτεψε ούτε από τη μοιχεία. Αντίθετα, η εγκράτεια, ένας από τους καρπούς του πνεύματος του Θεού, το έχει κάνει αυτό». Έτσι, τι έκανε ο Αλιούν;
«Επέστρεψα τη δεύτερη σύζυγό μου στο πατρικό της σπίτι», συνέχισε, «και με διακριτικό τρόπο εξήγησα ότι δεν το έκανα αυτό επειδή ήμουν δυσαρεστημένος μαζί της, αλλά το έκανα για να συμμορφωθώ με τις απαιτήσεις του Θεού. Έκανα ειδικές διευθετήσεις ώστε να φροντίζω και για τα δέκα παιδιά μου από υλική και πνευματική άποψη, και είμαι ευγνώμων που τώρα κι αυτά επίσης υπηρετούν τον Ιεχωβά. Από τα εννιά που είναι ευαγγελιζόμενοι, πέντε είναι βαφτισμένα, από τα οποία τα δυο υπηρετούν ως ειδικοί σκαπανείς και τα άλλα τρία ως τακτικοί και βοηθητικοί σκαπανείς. Η αλήθεια πραγματικά με ελευθέρωσε από πολλά προβλήματα που ήταν συνδεδεμένα με την ανατροφή των παιδιών».
Η Φετιχιστική Λατρεία σε Αντίθεση με την Αληθινή Λατρεία
Ο επόμενος σταθμός στην περιήγησή μου ήταν μια επίσκεψη στην περιοχή Καζαμάνς, στα νότια. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο θαλερά και πράσινα φαίνονταν όλα. Η περιοχή, η οποία αρδεύεται καλά από το μεγάλο ποταμό Καζαμάνς σε μήκος περίπου 300 χιλιομέτρων, παράγει σε αφθονία ρύζι, καλαμπόκι και φιστίκια. Διάσπαρτες στην ύπαιθρο είναι κυκλικές, διώροφες καλύβες, με στέγες φτιαγμένες από καλάμια σε σχήμα χωνιού ώστε να μαζεύουν βρόχινο νερό για την περίοδο της ξηρασίας. Η πρωτεύουσα, η Ζιγκινσόρ, είναι χτισμένη στη σκιά ενός τεράστιου δάσους με φοίνικες. Είχα τη χαρά να συναντήσω μια γεμάτη ζήλο εκκλησία του λαού του Ιεχωβά εδώ.
Ο Ντομινίκ, ένας ιεραπόστολος που εργαζόταν στη Ζιγκινσόρ και στα περίχωρά της, μου είπε ότι το έργο κηρύγματος σ’ αυτή την περιοχή προχωράει πολύ καλά. «Μόλις πριν από δέκα χρόνια», είπε, «υπήρχαν 18 ευαγγελιζόμενοι στην Εκκλησία Ζιγκινσόρ. Τώρα υπάρχουν 80. Για να φροντίσουμε γι’ αυτή τη μεγάλη αύξηση χτίσαμε μια ωραία νέα Αίθουσα Βασιλείας, χρησιμοποιώντας κόκκινο πηλό που υπήρχε ακριβώς στον τόπο οικοδομής της αίθουσας. Το έργο έδωσε μεγάλη μαρτυρία στην κοινότητα. Έγιναν ευνοϊκά σχόλια απ’ αυτούς που είδαν ανθρώπους από τόσες διαφορετικές φυλές να εργάζονται μαζί ειρηνικά. Σε μια πρόσφατη συνέλευση περιοχής, το ανώτατο όριο παρευρεθέντων ήταν 206 άτομα, και 4 άτομα βαφτίστηκαν».
Πολλοί άνθρωποι σ’ αυτό το μέρος της Σενεγάλης ακολουθούν ακόμα τις ανιμιστικές πεποιθήσεις των προγόνων τους, λατρεύοντας φετίχ μολονότι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι. Άκουσα προσεκτικά την ιστορία που μου αφηγήθηκε ο Βίκτορ, ένας πρεσβύτερος της Εκκλησίας Ζιγκινσόρ.
«Γεννήθηκα σε μια μεγάλη οικογένεια της οποίας τα μέλη ήταν φετιχιστές, στη Γουινέα. Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας μου με αφιέρωσε σ’ ένα συγκεκριμένο πνεύμα, δηλαδή δαίμονα. Για να κερδίσω την εύνοια αυτού του πνεύματος έβγαζα τακτικά μια μαύρη βαλίτσα κάτω από το κρεβάτι, έστηνα ένα μικρό θυσιαστήριο και πρόσφερα αιματηρές θυσίες στο κέρατο που αντιπροσώπευε το δαίμονα ο οποίος με προστάτευε. Ακόμα και αφού έγινα Καθολικός, εξακολουθούσα να αισθάνομαι υποδουλωμένος. Αφού μετακόμισα στη Σενεγάλη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή μαζί μου. Η σύζυγός μου κι εγώ μάθαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίζουμε ‘να ήμεθα μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων’. (1 Κορινθίους 10:21) Αλλά όταν σταμάτησα να προσφέρω θυσίες, τα δαιμόνια άρχισαν να μας επιτίθενται. Φοβόμουν να πετάξω τη μαύρη βαλίτσα και όλα τα δαιμονικά αντικείμενα που περιείχε, επειδή γνώριζα την περίπτωση ενός άντρα που τρελάθηκε όταν το έκανε αυτό». Σε τι απελπιστική κατάσταση βρισκόταν ο Βίκτορ!
«Τελικά τα λόγια των εδαφίων Ρωμαίους 8:31, 38, 39 μας έδωσαν την απαραίτητη δύναμη για να απαλλαγούμε από οτιδήποτε είχε σχέση με το φετιχισμό. Τώρα που έχουμε θέσει την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά, έχουμε αληθινά απελευθερωθεί. Ολόκληρο το σπιτικό μου έχει τη θαυμάσια ελπίδα της αιώνιας ζωής σ’ έναν επίγειο παράδεισο, όπου όλο το ανθρώπινο γένος θα είναι ελεύθερο από την επιρροή των κακών δαιμόνων».
Τελικά, έφτασε ο καιρός που έπρεπε να φύγω. Καθώς έφτιαχνα τις βαλίτσες μου, σκεφτόμουν την αξέχαστη επίσκεψή μου στη Σενεγάλη. Πόσο ενισχυτικό ήταν για την πίστη μου το ότι συναντήθηκα και συζήτησα με τόσο πολλούς ανθρώπους που έχουν ελευθερωθεί από τη δουλεία στη χρήση ναρκωτικών, στην ανηθικότητα και στη δεισιδαιμονία και οι οποίοι απολαμβάνουν αληθινή ελευθερία. Παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, αυτοί βρίσκουν χαρά και ικανοποίηση στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ο οποίος τους έφερε τη βέβαιη ελπίδα της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισένια γη. Πόσο ευγνώμονες είμαστε σ’ Αυτόν που το έκανε δυνατό να διακηρύττονται αυτά τα καλά νέα, όχι μόνο στη Σενεγάλη, αλλά και παγκόσμια επίσης στη διάρκεια ‘του χρόνου καλής θέλησης από μέρους του Ιεχωβά’! (Ησαΐας 61:1, 2, ΜΝΚ)—Από Συνεργάτη.
[Χάρτης στη σελίδα 8]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΣΕΝΕΓΑΛΗ
Σαιν Λουί
Λούγκα
Τιες
Ντακάρ
Καολάκ
ΓΚΑΜΠΙΑ
Μπανγιούλ
[Εικόνες στη σελίδα 9]
Τα νερά της αλήθειας που φέρνουν απελευθέρωση μοιράζονται γενναιόδωρα στα χωριά
Ο ιεραποστολικός οίκος και το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ντακάρ της Σενεγάλης
[Εικόνα στη σελίδα 10]
Και στα παράλια οι κάτοικοι της Σενεγάλης ακούνε το Χριστιανικό άγγελμα