Τον 16ο αιώνα, ο Γάλλος προτεστάντης θεολόγος Ιωάννης Καλβίνος, όπως και ο Αυγουστίνος, πίστευε ότι υπάρχουν εκείνοι που είναι «προορισμένοι [από τον Θεό] να είναι τέκνα και κληρονόμοι της ουράνιας βασιλείας». Όμως, ο Καλβίνος προχώρησε το ζήτημα ακόμη περισσότερο, επιχειρηματολογώντας ότι ο Θεός προόρισε επίσης ορισμένα άτομα να είναι «αποδέκτες της οργής του»—καταδικασμένοι σε αιώνια κατάκριση!

Ο Καλβίνος είπε ότι «ο άνθρωπος αμαρτάνει με τη συναίνεση μιας άμεσης και προδιατεθειμένης θέλησης».—Ομολογία Πίστεως, από τον Ιωάννη Καλβίνο.

Ωστόσο, οι έννοιες της ελεύθερης βούλησης και του προορισμού αποδείχτηκαν απελπιστικά ασυμβίβαστες. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ο Καλβίνος για να γεφυρώσει αυτήν την απογοητευτική αντίφαση ήταν να ισχυριστεί ότι «μια τέτοια άκρα σαφήνεια ξεπερνάει πράγματι τα όρια της ανώριμης διανοίας μας και η μικρότητά μας δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε μια τόσο μεγάλη σοφία», όπως είναι ο προορισμός.