Ειδωλολάτρες Ιερείς. Τα αρχαία έθνη είχαν ιερείς μέσω των οποίων πλησίαζαν τους θεούς τους. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνταν αξιοσέβαστοι και ασκούσαν πάντοτε μεγάλη επιρροή, καθώς ανήκαν συνήθως στην άρχουσα τάξη ή ήταν στενοί σύμβουλοι των αρχόντων. Το ιερατείο ήταν η πιο μορφωμένη τάξη και γενικά κρατούσε το λαό σε άγνοια. Με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να εκμεταλλεύεται τη δεισιδαιμονία του λαού και το φόβο του για το άγνωστο.

Αηδιαστικές συνήθειες των ειδωλολατρών ιερέων. Οι Αιγύπτιοι ιερείς των ημερών του Μωυσή εναντιώθηκαν στον Μωυσή ενώπιον του Φαραώ, προσπαθώντας να αμφισβητήσουν τον ίδιο και τον Θεό του τον Ιεχωβά με τη μαγεία τους. (Εξ 7:11-13, 22· 8:7· 2Τι 3:8) Αλλά αναγκάστηκαν να υποκύψουν ηττημένοι και ταπεινωμένοι. (Εξ 8:18, 19· 9:11) Όσοι λάτρευαν τον Μολόχ του Αμμών θυσίαζαν τους γιους και τις κόρες τους καίγοντάς τους στη φωτιά. (1Βα 11:5· 2Βα 23:10· Λευ 18:21· 20:2-5) Οι Χαναναίοι λάτρεις του Βάαλ είχαν την ίδια απεχθή συνήθεια, ενώ προέβαιναν επίσης σε αυτοτραυματισμούς και χυδαίες, αηδιαστικές και ανήθικες τελετουργίες. (Αρ 25:1-3· 1Βα 18:25-28· Ιερ 19:5) Οι ιερείς του θεού Δαγών των Φιλισταίων και οι Βαβυλώνιοι ιερείς του Μαρντούκ, του Βηλ και της Ιστάρ ασκούσαν μαγεία και μαντεία. (1Σα 6:2-9· Ιεζ 21:21· Δα 2:2, 27· 4:7, 9) Όλοι τους λάτρευαν ξύλινα, πέτρινα και μεταλλικά ομοιώματα.