Το Μάρτιο του 1928, ένας παπάς έσυρε εμένα και μια αδελφή που ήταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο δικαστήριο—μολονότι εκείνος είχε δείρει εμάς. Στη διάρκεια της ακρόασης, ο πρόεδρος του δικαστηρίου ρώτησε τον παπά: ‘Δεν είχατε κανένα [δέντρο] στο χωριό σας για να τον κρεμάσετε;’ Καταδικάστηκα σε φυλάκιση δυο μηνών· γιόρτασα μόνος μου την Ανάμνηση εκείνη τη χρονιά».

«Σε ένα χωριό που ονομαζόταν Πάγοι, όλοι οι χωρικοί είχαν μαζευτεί στην πλατεία. Παρουσίασα τα έντυπα της Εταιρίας και πολλοί δέχτηκαν τα βιβλία. Κατόπιν εμφανίστηκε ο παπάς του χωριού και τραβώντας με από το σακάκι ανακοίνωσε: ‘Εν ονόματι του νόμου και του βασιλέως, σε συλλαμβάνω’. Πήρε το τηλέφωνο και προσπαθούσε να καλέσει την αστυνομία, αλλά αυτό δεν λειτουργούσε. Προσευχόμουν σιωπηρά στον Ιεχωβά να με κατευθύνει, υποδεικνύοντάς μου τι να κάνω. Τελικά, πήρα απλώς την τσάντα μου με τα βιβλία και φώναξα: ‘Εν ονόματι του Ιεχωβά, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω’. Επικράτησε απόλυτη σιωπή· κανείς δεν μίλησε. Έφυγα έτσι απλά και συνέχισα το έργο κηρύγματος»!

Σήμερα, υπάρχουν περίπου 47 εκκλησίες με 2.500 Μάρτυρες σε αυτά τα νησιά που είναι διασκορπισμένα γύρω από την ηπειρωτική Ελλάδα.

Το Έργο Σκαπανέα

Ακόμη και σε εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια, μερικοί ζηλωτές Έλληνες διακατέχονταν από την επιθυμία να κάνουν τη διακονία σταδιοδρομία τους. Ο Μιχάλης Καμινάρης, ένας από τους πρώτους σκαπανείς, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1934, ξεχειλίζοντας από την επιθυμία να κηρύξει τα καλά νέα ολοχρονίως. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ενώθηκε μαζί του ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος. Αυτοί οι δυο αδελφοί κάλυψαν αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Ο αδελφός Καμινάρης θυμάται: «Όσο προόδευε το έργο, τόσο φούντωνε η εναντίωση. Στο χωριό Μαγουλιανά, αντιμετωπίσαμε οχλαγωγία, και στο χωριό Πράσινο, ο παπάς διήγειρε επίθεση εναντίον μας. Στο νομό Μεσσηνίας, καθώς και στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, περάσαμε από δεκάδες δίκες για το ζήτημα του προσηλυτισμού.