Το επόμενο έτος, η Ασφάλεια συνέλαβε τον Παλατέν Ενσανζουργουίμο και τη σύζυγό του, τη Φατούμα. Αφού τους ανέκριναν επί οχτώ ώρες και έψαξαν εξονυχιστικά το σπίτι, τους οδήγησαν στη φυλακή μαζί με τα τρία παιδιά τους. Καθ’ οδόν, ο μικρός αδελφός του Παλατέν, ο οποίος τους ακολούθησε, ζήτησε να του δώσουν το πεντάχρονο αγοράκι και το τετράχρονο κοριτσάκι. Ο Παλατέν και η Φατούμα μπήκαν στη φυλακή με το μωρό, που ήταν 14 μηνών. Η Φατούμα μεταφέρθηκε αργότερα σε άλλη φυλακή, και πέρασαν εννιά μήνες μέχρι να αποφυλακιστεί.

Εκείνον τον καιρό, αποβλήθηκαν από το σχολείο τα τέσσερα παιδιά του Ζαν Τσιτέγια. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ζαν μπήκε στο σπίτι του και το βρήκε άνω κάτω. Η αστυνομία είχε συλλάβει τη γυναίκα του αφήνοντας τα παιδιά μόνα τους στο σπίτι. Προτού περάσει καιρός, συνέλαβαν και τον ίδιο και τον φυλάκισαν στο Μπουτάρε, όπου βρίσκονταν η γυναίκα του και άλλοι αδελφοί. Αργότερα, όλοι οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στις κεντρικές φυλακές του Κιγκάλι. Στο μεταξύ, τα παιδιά του αδελφού Τσιτέγια τα φρόντιζαν κάποιοι αδελφοί στο Κιγκάλι.

Ο αδελφός Τσιτέγια λέει: «Όταν στις κεντρικές φυλακές του Κιγκάλι έφταναν αδελφοί από τις άλλες φυλακές, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον χαρούμενα λέγοντας “Κομέρα!” που σημαίνει “Δεν χάνουμε το ηθικό μας!” Ακούγοντάς το αυτό, κάποιος φύλακας είπε: “Δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Μπορεί κάποιος στη φυλακή να έχει ψηλά το ηθικό;”»

Τους πήραν λοιπόν με χειροπέδες για ανάκριση, και το βράδυ τούς έριξαν σε ένα κρύο κελί. Σύντομα βρέθηκαν στις κεντρικές φυλακές του Κιγκάλι, όπου συνάντησαν περίπου 140 φυλακισμένους αδελφούς και αδελφές. Πόσο χάρηκαν εκείνοι που άκουσαν από πρώτο χέρι όλα τα νέα της συνέλευσης! Πήραν θάρρος και ενισχύθηκαν πολύ.

Οι φυλακισμένοι αδελφοί συναθροίζονταν και έκαναν διευθετήσεις για οργανωμένη μαρτυρία. Εκτός από το κήρυγμα, μάθαιναν σε κάποιους συγκρατούμενούς τους ανάγνωση και γραφή και έκαναν μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα. Βοηθούσαν επίσης πολλούς καινούριους ευαγγελιζομένους να προετοιμαστούν για το βάφτισμα, μερικοί εκ των οποίων είχαν αρχίσει μελέτη πριν συλληφθούν ενώ άλλοι είχαν γνωρίσει την αλήθεια στη φυλακή.

«ΕΠΙΣΚΕΨΗ» ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Αναφερόμενος στις φυλακές του Κιγκάλι το 1986, ένας αδελφός λέει: «Ήμασταν πολλοί αδελφοί εκεί και κάναμε μια συνάθροιση για να συζητήσουμε πώς θα βοηθούσαμε τους αδελφούς που ήταν έξω. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να τους γράψουμε μια ενθαρρυντική επιστολή λέγοντάς τους ότι θα επιστρέφαμε όταν θα τελειώναμε τον τομέα μας στη φυλακή. Το έργο μας γινόταν “από κρεβάτι σε κρεβάτι”, και με ορισμένους μελετούσαμε κιόλας. Αργότερα, όταν ακούσαμε ότι τις εκκλησίες έξω τις επισκεπτόταν επίσκοπος περιοχής, θελήσαμε να επισκεφτεί και εμάς, και έτσι το θέσαμε ως ζήτημα προσευχής στον Ιεχωβά. Σε λίγο, ο αδελφός Ρουακαμπούμπου, ο επίσκοπος περιοχής, φυλακίστηκε δεύτερη φορά. Θεωρήσαμε ότι αυτό έγινε για να επισκεφτεί και εμάς».

Στη διάρκεια του διωγμού, μόνο ένας αδελφός συμβιβάστηκε. Βλέποντάς τον να φοράει την κονκάρδα του κόμματος, οι κρατούμενοι που δεν ήταν Μάρτυρες άρχισαν να τον χτυπάνε, να τον κλωτσάνε, και να τον βρίζουν φωνάζοντάς τον δειλό. Η γυναίκα του, η οποία έκανε μελέτη, τον ρωτούσε γιατί δεν έμεινε πιστός. Αργότερα, εκείνος έγραψε μια επιστολή στους δικαστές, στην οποία έλεγε ότι αυτό που είχε κάνει ήταν λάθος και ότι εξακολουθούσε να είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Μάλιστα έγραψε και στο γραφείο τμήματος στην Κένυα για να ζητήσει συγνώμη. Τώρα υπηρετεί τον Ιεχωβά πιστά.