Από Βρυχώμενο Λιοντάρι σε Πράο Αρνί

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΕΝΡΙΚΕ ΤΟΡΕΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1941 σε ένα νησί της Καραϊβικής, το Πόρτο Ρίκο, όπου μιλιέται η ισπανική γλώσσα. Οι ταπεινοί γονείς μου ήταν Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά ούτε εκείνοι ούτε οι αδελφές μου και ο αδελφός μου (ο οποίος πέθανε όταν ήταν παιδί) ούτε και εγώ δεν λάβαμε κάποια θρησκευτική εκπαίδευση, και σπάνια πηγαίναμε στην εκκλησία.

Η οικογένειά μου έφυγε από το Πόρτο Ρίκο με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1949. Εγκατασταθήκαμε στο ανατολικό Χάρλεμ, της Πόλης της Νέας Υόρκης, γνωστό ως Ελ Μπάριο. Μείναμε εκεί μέχρι το 1953. Δυσκολεύτηκα πολύ να μάθω την αγγλική γλώσσα. Αυτός ο φραγμός με έκανε να νιώθω ανεπαρκής.

Κακές Επιρροές

Στη συνέχεια, η οικογένειά μας μετακόμισε στην περιοχή Πρόσπεκτ Χάιτς του Μπρούκλιν. Τότε ήταν που κάποιοι συνομήλικοί μου με έπεισαν να γίνω μέλος μιας συμμορίας. Αργότερα με έκαναν αρχηγό της. Έπειτα έγινα αρχηγός σε μια άλλη συμμορία, η οποία έκλεβε αυτοκίνητα. Επίσης δούλευα για τους πράκτορες στοιχημάτων της γειτονιάς, και μάζευα τα χρέη από τα παράνομα στοιχήματα που έβαζαν οι παίκτες. Στη συνέχεια, άρχισα τις διαρρήξεις, και με είχαν συλλάβει αρκετές φορές προτού γίνω 15 χρονών. Τότε είχα ήδη σταματήσει το σχολείο.

Όταν ήμουν 16 χρονών, οι αρχές με υποχρέωσαν να επιστρέψω στο Πόρτο Ρίκο για πέντε χρόνια αφού συμφώνησα να ομολογήσω την ενοχή μου για ορισμένα αδικήματα. Με έστειλαν στον παππού μου και στην οικογένειά του. Ο παππούς ήταν γνωστός και ευυπόληπτος συνταξιούχος αστυνομικός. Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα ο παππούς μου με έστειλε πίσω στο Μπρούκλιν επειδή μεθούσα και μπλεκόμουν σε καβγάδες, έκανα παρέα με ανεπιθύμητα άτομα και αναμειγνυόμουν σε διαρρήξεις.

Ο Ρόλος του Πατέρα μου στη Ζωή Μου

Όταν επέστρεψα στην Πόλη της Νέας Υόρκης από το Πόρτο Ρίκο, διαπίστωσα ότι ο πατέρας μου είχε αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, η δική μου ζωή είχε πάρει αντίθετη κατεύθυνση. Συνέχισα να ζω μια ζωή γεμάτη ασέβεια, και άρχισα να παίρνω ναρκωτικά και να πίνω. Έγινα μέλος μιας συμμορίας που έκανε διαρρήξεις και ένοπλες ληστείες, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή μου το 1960. Με καταδίκασαν σε τριετή φυλάκιση.

Το 1963 αφέθηκα ελεύθερος υπό όρους. Αλλά σύντομα με συνέλαβαν ξανά για διάρρηξη και έμεινα δύο χρόνια στη φυλακή του Ράικερς Άιλαντ, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Αποφυλακίστηκα το 1965. Αλλά το ίδιο εκείνο έτος με συνέλαβαν για φόνο. Ο χαρακτήρας μου είχε γίνει άγριος σαν του λιονταριού!

Το δικαστήριο με καταδίκασε σε εικοσαετή φυλάκιση στην Ντανιμόρα, που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Εκεί μπλέχτηκα με τον υπόκοσμο της φυλακής.

Ωστόσο, όπως ανέφερα παραπάνω, ο πατέρας μου μελετούσε τις Γραφές με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αργότερα βαφτίστηκε και υπηρετούσε ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία του Χάρλεμ. Με επισκεπτόταν τακτικά ενόσω βρισκόμουν στη φυλακή και μου μιλούσε πάντοτε για τον Θεό, το όνομά Του και το σκοπό Του.

Ενώ όμως βρισκόμουν στη φυλακή στην Ντανιμόρα, έγινα μέλος μιας σπείρας τοκογλύφων, οι οποίοι δάνειζαν χρήματα με εξαιρετικά υψηλό τόκο. Εκείνη την περίοδο, το 1971, ξέσπασε ανταρσία σε μια άλλη φυλακή στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα Άττικα. Αυτή η ανταρσία έγινε πρώτη είδηση στις εφημερίδες και έλαβε παγκόσμια ραδιοφωνική και τηλεοπτική δημοσιότητα. Έπειτα από αυτή την ανταρσία, και για να μη συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ντανιμόρα, ο διευθυντής των φυλακών έκρινε κατάλληλο να ξεχωρίσει τους κρατούμενους που μπορεί να επηρέαζαν άσχημα τους υπόλοιπους φυλακισμένους, και τους απομόνωσε σε ειδική πτέρυγα.

Από τους 2.200 φυλακισμένους, απομόνωσε περίπου 200 άτομα, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ. Αυτός ο διαχωρισμός συνεχίστηκε και τελικά επέλεξαν ορισμένα άτομα τα οποία υπέβαλαν σε άγριους ξυλοδαρμούς. Επιπρόσθετα, ως μέρος της αποκαλούμενης «θεραπείας για τροποποίηση της συμπεριφοράς», άρχισαν να βάζουν φάρμακα στο φαγητό μας.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που με έβαζαν στην απομόνωση επειδή ήμουν απειθάρχητος. Ωστόσο, αυτή ήταν η πρώτη φορά που έπεφτα θύμα τέτοιας βαναυσότητας, και αυτό με επηρέασε βαθιά. Τα χέρια και τα πόδια μου ήταν αλυσοδεμένα, και κατά περιόδους με ξυλοκοπούσαν άγρια οι φρουροί. Επίσης, έπρεπε να υπομένω τις συνεχείς φυλετικές προσβολές λόγω της εθνικότητάς μου. Εξαιτίας της ταπείνωσης και των ξυλοδαρμών, άρχισα να κάνω απεργία πείνας, τρώγοντας ελάχιστο φαγητό όσον καιρό ήμουν στην απομόνωση, δηλαδή περίπου τρεις μήνες. Αυτό κατέληξε στο να χάσω σχεδόν 25 κιλά.

Οι υπεύθυνοι της φυλακής αδιαφορούσαν όταν ο πατέρας μου ρωτούσε γιατί είχε κλονιστεί η υγεία μου. Αυτό με έκανε να νιώθω απόγνωση, και άρχισα να γράφω σε πολιτικούς ζητώντας τη βοήθειά τους σχετικά με την άδικη μεταχείριση.

Ο πατέρας μου επανειλημμένα πήγε σε διάφορες εφημερίδες και μίλησε για τους ξυλοδαρμούς, την ταπείνωση και τα φάρμακα που έβαζαν στο φαγητό των κρατουμένων στις ειδικές πτέρυγες. Μόνο μία εφημερίδα, η Άμστερνταμ Νιουζ (Amsterdam News), ανταποκρίθηκε δημοσιεύοντας ένα άρθρο για τις άθλιες συνθήκες. Ο πατέρας μου πήγε επίσης αρκετές φορές στον Επίτροπο των Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων, στο Όλμπανι της Νέας Υόρκης, και πάντοτε του έλεγαν ότι βρισκόμουν σε κανονική πτέρυγα. Η αναφορά που έκανα σε διάφορους πολιτικούς για τις συνθήκες οι οποίες επικρατούσαν στη φυλακή έπεσαν στο κενό. Απογοητεύτηκα όσο ποτέ προηγουμένως, επειδή πίστευα ότι δεν είχα πουθενά αλλού να στραφώ για βοήθεια.

Τότε θυμήθηκα μερικά από τα πράγματα για τα οποία μου είχε μιλήσει ο πατέρας μου. Αποφάσισα να προσευχηθώ στον Θεό για βοήθεια.

Στρέφομαι στον Θεό

Προτού προσευχηθώ, θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου με παρότρυνε διαρκώς να προσεύχομαι, όχι στον Ιησού, αλλά στον Πατέρα του Ιησού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Γονάτισα μέσα στο κελί μου και εξέφρασα τη βαθιά μου μετάνοια για την πορεία της ζωής που είχα διαλέξει, και εξαιτίας της οποίας είχα περάσει πάνω από τη μισή μου ζωή στη φυλακή. Δεήθηκα ένθερμα στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση επειδή τώρα συνειδητοποιούσα ότι μόνο εκείνος είχε τη δύναμη να με γλιτώσει από τη δύσκολη θέση.

Δεν ξέρω πόση ώρα προσευχόμουν, αλλά επανεξέτασα το παρελθόν μου και μετανιωμένος ικέτευσα τον Ιεχωβά να με συγχωρήσει. Υποσχέθηκα ότι θα προσπαθούσα να μάθω περισσότερα για εκείνον. Έπειτα από λίγο καιρό, με έβγαλαν από εκείνη την απαίσια απομόνωση και με έβαλαν μαζί με τους άλλους φυλακισμένους. Αυτό έδωσε τέλος στην απεργία πείνας που έκανα.

Τηρώντας την υπόσχεσή μου να μάθω περισσότερα για τον Ιεχωβά, άρχισα να διαβάζω τη Μετάφραση Νέου Κόσμου της Αγίας Γραφής. Ένα πράγμα που μου άρεσε σε αυτή τη μετάφραση της Αγίας Γραφής ήταν το πράσινο εξώφυλλό της. Αυτό μου άρεσε επειδή τα πάντα μέσα στη φυλακή—τα ρούχα, τα κελιά, οι τοίχοι και οι διάδρομοι—ήταν γκρίζα, είχαν ένα καταθλιπτικό γκρίζο χρώμα. Αργότερα, προς έκπληξή μου, το χρώμα όλων αυτών άλλαξε και έγινε ανοιχτό λαδί. Αυτό το χρώμα διάλεξε η Υπηρεσία Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων μετά την εξέγερση στη φυλακή Άττικα.

Άρχισα επίσης να διαβάζω άρθρα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα!, τα οποία είχε φροντίσει ο πατέρας μου να λαβαίνω. Διαβάζοντας τις εμπειρίες τόσο πολλών Μαρτύρων του Ιεχωβά που φυλακίστηκαν επειδή κράτησαν γερά την πίστη τους και οι οποίοι είχαν περάσει πολύ περισσότερα από εμένα, επηρεάστηκα βαθιά. Να, λοιπόν, που υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν διαπράξει κανένα έγκλημα αλλά είχαν υποφέρει άδικα επειδή ήταν πιστοί στον Θεό. Αντιθέτως, εγώ υπέφερα επειδή το άξιζα. Αυτές οι εμπειρίες άγγιξαν την καρδιά μου, και με ενθάρρυναν να μάθω περισσότερα για τον Ιεχωβά και το λαό του.

Τελικά, ένα χρόνο αργότερα, παρουσιάστηκα στην επιτροπή που θα αποφάσιζε για την υφ’ όρων απόλυσή μου. Επανεξετάστηκε η υπόθεσή μου, περιλαμβανομένων και των όσων είχα περάσει στην ειδική πτέρυγα που με είχαν βάλει. Χάρηκα όταν έμαθα ότι θα αποφυλακιζόμουν υπό όρους το 1972.

Δύο εβδομάδες μετά την αποφυλάκισή μου, πήγα στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στο ισπανικό τμήμα του Χάρλεμ. Ωστόσο, ένιωθα ακόμα ανάξιος να συναναστρέφομαι με το λαό του Ιεχωβά. Είχα ακόμα πολλά να μάθω για τον Ιεχωβά, την οργάνωσή του και το λαό του. Επίσης, χρειαζόμουν χρόνο για να προσαρμοστώ ξανά στην κοινωνία ύστερα από τόσον καιρό που ήμουν στη φυλακή.

Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να εγκαταλείψω τις παλιές μου συνήθειες. Για άλλη μια φορά, ξανακύλησα στα ναρκωτικά, στο έγκλημα και σε έναν ασεβή τρόπο ζωής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταδικαστώ σε άλλα 15 χρόνια φυλάκιση. Εντούτοις, νομίζω ότι ο Ιεχωβά πρέπει να είδε κάτι καλό στην καρδιά μου, εφόσον ποτέ δεν με εγκατέλειψε. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι, ανεξάρτητα από το αν κάποιος είναι στη φυλακή ή όχι, ο Ιεχωβά ποτέ δεν εγκαταλείπει ούτε απορρίπτει εκείνους που έχουν την επιθυμία να μάθουν για αυτόν.

Μελετώ την Αγία Γραφή στη Φυλακή

Αυτή τη φορά, και ενώ βρισκόμουν και πάλι στη φυλακή στην Ντανιμόρα, επωφελήθηκα από τη δυνατότητα που μου δόθηκε να έχω μια εβδομαδιαία Γραφική μελέτη με κάποιο διάκονο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αργότερα, με μετέφεραν στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα Μιντ-Όραντζ, μια φυλακή μέσης ασφαλείας στο βόρειο τμήμα της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αυτή ήταν μια αλλαγή σε σχέση με τη φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Ντανιμόρα.

Έπειτα από δύο χρόνια στο Σωφρονιστικό Ίδρυμα Μιντ-Όραντζ, άρχισα να συμμετέχω ενεργά στη Γραφική μελέτη που έκανε ένας συγκρατούμενός μου, με την έγκριση των υπευθύνων της φυλακής. Η μητέρα του, η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, είχε διευθετήσει αυτή τη μελέτη. Τελικά, συνεχίζοντας να λαβαίνω γνώση, άρχισα να εφαρμόζω τις Γραφικές αρχές, οι οποίες τελικά με βοήθησαν να σημειώσω πνευματική πρόοδο.

Αφού μου αρνήθηκαν την υφ’ όρων απόλυση εφτά φορές, έκανα απρόθυμα αίτηση για όγδοη φορά. Ο λόγος για τις προηγούμενες αρνητικές απαντήσεις ήταν ότι είχα «ροπή προς την εγκληματικότητα». Αποφυλακίστηκα αφού είχα εκτίσει τα 8 από τα 15 χρόνια της ποινής.

Τελική Απελευθέρωση από το Σκοτάδι

Όταν αποφυλακίστηκα, απομακρύνθηκα για άλλη μια φορά, και υπέκυψα προσωρινά στα ναρκωτικά. Επίσης συζούσα με κάποια γυναίκα. Αυτή η σχέση είχε αρχίσει το 1972. Ωστόσο, το 1983 ξανάρχισα να μελετώ την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτή τη φορά άρχισα να παρακολουθώ τακτικά τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Ωστόσο, προτού αρχίσω να μελετώ και να παρακολουθώ τις συναθροίσεις, σταμάτησα τα ναρκωτικά και έκοψα το κάπνισμα.

Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με τους νόμους του Θεού για το γάμο, εξακολουθούσα να συζώ με τη φίλη μου. Αυτό ενοχλούσε τη συνείδησή μου, και έτσι προσπάθησα να την πείσω να κάνει Γραφική μελέτη και να νομιμοποιήσουμε τη σχέση μας με το να παντρευτούμε. Αλλά εκείνη είπε ότι η Αγία Γραφή ήταν ένα ανθρώπινο βιβλίο, γραμμένο από άντρες για να υποδουλώνει τις γυναίκες, και ότι ο γάμος δεν ήταν απαραίτητος.

Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να έχω μια ανήθικη σχέση με μια γυναίκα η οποία δεν σεβόταν τους νόμους του Θεού για το γάμο. Έτσι, έβαλα τέλος στη σχέση μας και μετακόμισα στο Μπρούκλιν. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να μιλάω στους άλλους για τον Θεό και το σκοπό του αν η προσωπική μου ζωή δεν ήταν σε αρμονία με τους νόμους του.

Ελεύθερος από όλα τα αντιγραφικά μπλεξίματα και έχοντας μελετήσει την Αγία Γραφή επί τρία χρόνια, με καθαρή συνείδηση πια αφιέρωσα τη ζωή μου για να κάνω το θέλημα του Θεού και το συμβόλισα αυτό με το να βαφτιστώ σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η υπόσχεση που είχα δώσει να γνωρίσω τον Θεό, το όνομα του οποίου πάντοτε ανέφερε ο πατέρας μου, είναι κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσα. Και θα εργαστώ σκληρά για να κρατήσω την υπόσχεση που έδωσα στον Ιεχωβά στο μπουντρούμι της φυλακής στην Ντανιμόρα, μέχρις ότου εκείνος φέρει τις πολλές ευλογίες που υπόσχεται στο Λόγο του.

Αποβλέπω στον Παράδεισο

Αποβλέπω έντονα στον καιρό κατά τον οποίο ο Ιεχωβά θα μεταμορφώσει ολόκληρη τη γη σε όμορφο παράδεισο. (Ψαλμός 37:11, 29· Λουκάς 23:43) Επίσης, αποβλέπω σε άλλη μια υπόσχεση που έχει δώσει ο Θεός—στην ανάσταση των νεκρών, στους οποίους θα δώσει την ευκαιρία να ζήσουν για πάντα στη γη. (Ιωάννης 5:28, 29· Πράξεις 24:15) Τι υπέροχος καιρός θα είναι αυτός, όταν θα καλωσορίσω από τον τάφο αγαπημένα μου πρόσωπα που έχουν πεθάνει, περιλαμβανομένου του πατέρα μου, του μικρού αδελφού μου και άλλων γνωστών μου, οι οποίοι πέθαναν πρόωρα! Πολλές φορές στοχάζομαι αυτή την ελπίδα, και αυτό με γεμίζει χαρά. Κάτι ακόμη που με χαροποιεί τώρα είναι το ότι οι δύο αδελφές μου και μερικά από τα παιδιά τους έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον Ιεχωβά και έχουν βαφτιστεί.

Τώρα, όταν μιλάω για την πίστη μου σε άλλους και τους λέω την προσωπική μου εμπειρία, δεν μπορώ παρά να νιώθω ικανοποίηση καθώς τους αναφέρω τα παρηγορητικά λόγια του ψαλμωδού, τα οποία είναι καταγραμμένα στα εδάφια Ψαλμός 72:12-14: «Θα ελευθερώσει τον φτωχό που κραυγάζει για βοήθεια, καθώς και τον ταλαιπωρημένο και τον αβοήθητο. Θα λυπηθεί τον ασήμαντο και τον φτωχό, και τις ψυχές των φτωχών θα τις σώσει. Από την καταδυνάστευση και τη βία θα απολυτρώσει τις ψυχές τους, και το αίμα τους θα είναι πολύτιμο στα μάτια του».

Η υπομονή που έκανε ο Ιεχωβά μαζί μου άγγιξε την καρδιά μου και με βοήθησε να μάθω και να εκδηλώνω τα χαρακτηριστικά τα οποία θέλει εκείνος να έχει ο λαός του—όχι χαρακτηριστικά άγρια σαν του λιονταριού, αλλά τις ειρηνικές, καλές και πράες ιδιότητες που έχει το αρνί. Αυτό είναι απαραίτητο επειδή, όπως δηλώνει ο Λόγος του Θεού, «στους πράους θα δείξει εύνοια».—Παροιμίες 3:34.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

«Με συνέλαβαν ξανά για διάρρηξη και έμεινα δύο χρόνια στη φυλακή του Ράικερς Άιλαντ, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Αποφυλακίστηκα το 1965. Αλλά το ίδιο εκείνο έτος με συνέλαβαν για φόνο. Ο χαρακτήρας μου είχε γίνει άγριος σαν του λιονταριού!»

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Τη μέρα που βαφτίστηκα