Συλλαμβάνομαι και Φυλακίζομαι

Το 1953 έβγαλα το γύψο. Αλλά, στο μεταξύ, παρά το γεγονός ότι προσπαθούσα να είμαι προσεκτικός, η Κα-Γκε-Μπε αντιλήφθηκε την πνευματική μου δραστηριότητα, περιλαμβανομένης και της αναπαραγωγής Γραφικών εντύπων. Ως αποτέλεσμα, μαζί με άλλους Μάρτυρες, καταδικάστηκα τελικά σε 12 χρόνια φυλάκιση σε σωφρονιστικό στρατόπεδο. Στη διάρκεια της δίκης, όμως, όλοι μπορέσαμε να δώσουμε θαυμάσια μαρτυρία για τον Θεό μας, τον Ιεχωβά, και για το στοργικό σκοπό που έχει για την ανθρωπότητα.

Εμάς τους κρατούμενους μας έστειλαν τελικά σε διάφορα στρατόπεδα κοντά στο Ιρκούτσκ, εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο μακριά στην ανατολή. Αυτά τα στρατόπεδα είχαν καθιερωθεί ως τόποι τιμωρίας για εκείνους που θεωρούνταν εχθροί του Σοβιετικού Κράτους. Από τις 8 Απριλίου 1954 μέχρι τις αρχές του 1960, έζησα σε 12 τέτοια στρατόπεδα εργασίας. Έπειτα, με μετέφεραν 3.000 και πλέον χιλιόμετρα προς τα δυτικά στο τεράστιο συγκρότημα σωφρονιστικών στρατοπέδων της Μορδοβίας, περίπου 400 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μόσχας. Εκεί είχα το προνόμιο να είμαι μαζί με πιστούς Μάρτυρες από πολλά μέρη της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι Σοβιετικοί κατάλαβαν πως όταν επιτρεπόταν στους Μάρτυρες να συναναστρέφονται ελεύθερα με φυλακισμένους που δεν ήταν Μάρτυρες, μερικοί από αυτούς γίνονταν και οι ίδιοι Μάρτυρες. Γι’ αυτό, στο συγκρότημα φυλακών της Μορδοβίας, το οποίο αποτελούνταν από πολλά στρατόπεδα εργασίας που εκτείνονταν σε μήκος 30 και πλέον χιλιομέτρων, προσπάθησαν να μας απομονώσουν ώστε να μη συναναστρεφόμαστε στενά με άλλους φυλακισμένους. Στο δικό μας στρατόπεδο έβαλαν μαζί πάνω από 400 Μάρτυρες. Λίγα χιλιόμετρα μακριά, σε ένα άλλο στρατόπεδο του συγκροτήματος των φυλακών, βρίσκονταν περίπου εκατό Χριστιανές αδελφές.

Στο στρατόπεδό μας συμμετείχα δραστήρια στην οργάνωση των Χριστιανικών συναθροίσεων καθώς και στην αντιγραφή Γραφικών εντύπων τα οποία είχαν μπει κρυφά στο στρατόπεδο. Όπως φαίνεται, οι αξιωματούχοι του στρατοπέδου έμαθαν για αυτή τη δραστηριότητα. Λίγο καιρό αργότερα, τον Αύγουστο του 1961, καταδικάστηκα σε φυλάκιση ενός χρόνου στη διαβόητη κατά την τσαρική εποχή Φυλακή Βλαντιμίρ, περίπου 200 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μόσχας. Ο Αμερικανός πιλότος Φράνσις Γκάρι Πάουερς, τον οποίο είχαν καταρρίψει καθώς πετούσε με κατασκοπευτικό αεροπλάνο πάνω από τη Ρωσία την 1η Μαΐου 1960, ήταν επίσης φυλακισμένος εκεί μέχρι το Φεβρουάριο του 1962.

Όταν ήμουν στη Φυλακή Βλαντιμίρ, μου έδιναν μόνο όσο φαγητό χρειαζόμουν για να κρατηθώ στη ζωή. Μπόρεσα να αντέξω την πείνα, επειδή την είχα ζήσει και όταν ήμουν νέος, αλλά δυσκολεύτηκα πολύ να τα βγάλω πέρα με το δριμύ ψύχος του χειμώνα 1961/1962. Οι σωλήνες θέρμανσης έσπασαν, και η θερμοκρασία στο κελί μου έπεσε αρκετά κάτω από το μηδέν. Κάποιος γιατρός είδε την απελπιστική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν και διευθέτησε να μεταφερθώ σε ένα κάπως καλύτερο κελί για τις χειρότερες εβδομάδες εκείνης της ψυχρής περιόδου.

Λαβαίνω Στήριξη για να Αντιμετωπίσω τις Δυσκολίες

Οι αρνητικές σκέψεις μπορούν να αποθαρρύνουν κάποιον έπειτα από μήνες εγκλεισμού, κάτι το οποίο ελπίζουν οι αρχές της φυλακής. Ωστόσο, εγώ προσευχόμουν συνεχώς και λάβαινα ενίσχυση από το πνεύμα του Ιεχωβά και από εδάφια που θυμόμουν.

Ιδιαίτερα όταν ήμουν στη Φυλακή Βλαντιμίρ ένιωθα όπως ο απόστολος Παύλος που είπε: «Πιεζόμαστε με κάθε τρόπο, αλλά δεν είμαστε στριμωγμένοι σε βαθμό που να μην κινούμαστε» και «βρισκόμαστε σε αμηχανία, αλλά δεν έχουμε μείνει χωρίς καμιά διέξοδο». (2 Κορινθίους 4:8-10) Έπειτα από έναν χρόνο με έφεραν πίσω στο συγκρότημα στρατοπέδων της Μορδοβίας. Σε αυτά τα στρατόπεδα ολοκλήρωσα τη 12ετή ποινή μου στις 8 Απριλίου 1966. Όταν με άφησαν ελεύθερο, μου έδωσαν το χαρακτηρισμό «ανεπίδεκτος αναμόρφωσης». Για εμένα, αυτή ήταν μια επίσημη απόδειξη ότι είχα παραμείνει πιστός στον Ιεχωβά.

Συχνά με ρωτούν πώς λαβαίναμε και αντιγράφαμε Γραφικά έντυπα στα στρατόπεδα και στις φυλακές της Σοβιετικής Ένωσης παρά τις προσπάθειες που γίνονταν για να μας εμποδίσουν. Πρόκειται για ένα μυστικό που λίγοι άνθρωποι έχουν μάθει, όπως είπε μια Λετονή πολιτική κρατούμενη η οποία έμεινε τέσσερα χρόνια στο στρατόπεδο γυναικών Πότμα. «Οι Μάρτυρες με κάποιον τρόπο συνέχιζαν να λαβαίνουν ποσότητες εντύπων», έγραψε μετά την απελευθέρωσή της το 1966. «Ήταν σαν να τα έριχναν από πάνω άγγελοι που πετούσαν τη νύχτα», κατέληξε. Πράγματι, μόνο με τη βοήθεια του Θεού επιτελούσαμε τις δραστηριότητές μας!

Έπειτα, το 1983, όταν η Λίντια ήταν δέκα χρονών, με πρόδωσε στην Κα-Γκε-Μπε ένας πρώην Μάρτυρας. Μέχρι τότε υπηρετούσα σχεδόν δέκα χρόνια ως περιοδεύων επίσκοπος σε όλη την ανατολική Ουκρανία. Άνθρωποι που εναντιώνονταν στις Χριστιανικές μας δραστηριότητες κατόρθωσαν να φέρουν ψευδομάρτυρες στη δίκη και καταδικάστηκα σε πέντε χρόνια φυλάκιση.

Στη φυλακή με είχαν απομονωμένο από τους άλλους Μάρτυρες. Παρά τα χρόνια τέτοιας απομόνωσης, όμως, κανένα ανθρώπινο μέσο δεν μπορούσε να εμποδίσει την επικοινωνία μου με τον Ιεχωβά, και εκείνος πάντα με στήριζε. Επίσης, έβρισκα ευκαιρίες να δίνω μαρτυρία σε άλλους φυλακισμένους. Τελικά, αφού εξέτισα τέσσερα χρόνια από την ποινή μου, αποφυλακίστηκα και ξανάσμιξα με τη σύζυγο και την κόρη μου, οι οποίες είχαν παραμείνει πιστές στον Ιεχωβά.