Αν και διάφοροι αρχαίοι προφήτες, καθώς και άγγελοι, είχαν δεχτεί προσκύνηση, ο Πέτρος εμπόδισε τον Κορνήλιο να τον προσκυνήσει, ο δε άγγελος (ή οι άγγελοι) του οράματος του Ιωάννη εμπόδισε τον Ιωάννη δύο φορές να κάνει το ίδιο, αποκαλώντας τον εαυτό του “σύνδουλο” και καταλήγοντας με την προτροπή: «Τον Θεό λάτρεψε [τῷ Θεῷ προσκύνησον, Κείμενο]». (Πρ 10:25, 26· Απ 19:10· 22:8, 9) Είναι προφανές ότι η έλευση του Χριστού εισήγαγε νέες σχέσεις που τροποποίησαν τους κανόνες συμπεριφοράς μεταξύ των υπηρετών του Θεού. Αυτός δίδαξε τους μαθητές του ότι «ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί . . . Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός» (Ματ 23:8-12), διότι στο δικό του πρόσωπο εκπληρώθηκαν οι προφητικοί χαρακτήρες και εξεικονιστικοί τύποι, όπως είπε ο άγγελος στον Ιωάννη: «Εκείνο που εμπνέει την προφητεία είναι το να δοθεί μαρτυρία για τον Ιησού». (Απ 19:10) Ο Ιησούς ήταν ο Κύριος του Δαβίδ, ο μεγαλύτερος από τον Σολομώντα, ο προφήτης που ήταν μεγαλύτερος από τον Μωυσή. (Λου 20:41-43· Ματ 12:42· Πρ 3:19-24) Ορθά, λοιπόν, αρνήθηκε ο Πέτρος να αφήσει τον Κορνήλιο να τον εξυψώσει περισσότερο από όσο έπρεπε.

Παρόμοια και ο Ιωάννης, λόγω του ότι είχε ανακηρυχτεί δίκαιος, ή αλλιώς είχε δικαιωθεί, από τον Θεό ως χρισμένος Χριστιανός, καλεσμένος να είναι ουράνιος γιος του Θεού και μέλος της Βασιλείας, είχε διαφορετική σχέση με τον άγγελο (ή τους αγγέλους) της Αποκάλυψης από εκείνη που είχαν οι Ισραηλίτες με τους αγγέλους οι οποίοι εμφανίστηκαν σε αυτούς στο παρελθόν. Ο άγγελος (ή οι άγγελοι) προφανώς αναγνώρισε αυτή την αλλαγή στις σχέσεις όταν απέρριψε την προσκύνηση του Ιωάννη.—Παράβαλε 1Κο 6:3· βλέπε ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΩ ΔΙΚΑΙΟ.

Συνεπώς, στις Εβραϊκές Γραφές, όταν ορισμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά πρόσπεσαν σε αγγέλους, το έκαναν απλώς για να δείξουν ότι τους αναγνώριζαν ως εκπροσώπους του Θεού και όχι για να τους προσκυνήσουν ως θεούς.—Ιη 5:13-15· Γε 18:1-3.