‘Η Γλώσσα των Τραυλών θα Μιλάει’

ΗΤΑΝ το απογευματινό πρόγραμμα σε μια ημέρα ειδικής συνέλευσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Τσεχοσλοβακία (τώρα Τσεχία), και εκατοντάδες άτομα είχαν συγκεντρωθεί για να λάβουν Γραφική εκπαίδευση. Στεκόμουν πίσω από την εξέδρα και ανασκοπούσα το μέρος μου. Δεν ήταν μεγάλο. Δύο νεαροί Μάρτυρες θα αφηγούνταν εμπειρίες, και εγώ θα ήμουν απλώς ο εισηγητής του μέρους. Εκείνο το πρωί αισθανόμουν μια εσωτερική ένταση, η οποία τώρα κλιμακωνόταν. Στην κυριολεξία ένιωθα ότι μου είχαν κοπεί τα πόδια, αισθανόμουν καταβεβλημένος και ανίκανος να μιλήσω.

Ίσως νομίζετε ότι σχεδόν όλοι θα ήταν νευρικοί σε μια τέτοια περίπτωση. Αλλά αυτή δεν ήταν απλώς νευρικότητα. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω το γιατί.

Το Πρόβλημα της Ομιλίας Μου

Σε ηλικία 12 ετών, έπεσα και χτύπησα το κεφάλι, τον αυχένα και τη σπονδυλική μου στήλη. Έπειτα από αυτό, κατά καιρούς τραύλιζα ή δυσκολευόμουν να προφέρω λέξεις, ιδιαίτερα αν αυτές άρχιζαν από π, κ, τ, ντ και μ. Μερικές φορές δεν μπορούσα καν να μιλήσω.

Το πρόβλημα δεν με απασχολούσε πολύ τότε· φαινόταν ότι ήταν μια μικρή δυσκολία. Αλλά με το πέρασμα των ετών, ανέπτυξα πραγματικό φόβο για οποιοδήποτε είδος ομιλίας μπροστά σε άλλους. Μια φορά λιποθύμησα ενώ παρουσίαζα κάποια εργασία στο σχολείο. Επίσης, μερικές φορές όταν έβγαινα για ψώνια και οι υπάλληλοι με ρωτούσαν τι ήθελα, δεν μπορούσα να τους απαντήσω. Καθώς αγωνιζόμουν να μιλήσω, ο εκνευρισμός τους μεγάλωνε: «Τελείωνε. Δεν θα περιμένω όλη μέρα. Είναι και άλλοι πελάτες στη σειρά». Ως αποτέλεσμα, δεν μπορούσα να αγοράσω τα πράγματα που χρειαζόμουν.

Τα σχολικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Όταν έλεγα μάθημα, οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν επειδή τραύλιζα. Εντούτοις, αποφοίτησα από το λύκειο και το 1979 πήγα να σπουδάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο στην Πράγα της Τσεχοσλοβακίας. Επειδή μου άρεσε ο αθλητισμός, αποφάσισα να γίνω γυμναστής. Αλλά πώς θα πετύχαινα το στόχο μου; Παρά τους φόβους μου, προχώρησα σταθερά.

Ζητάω Βοήθεια

Έπρεπε να υπάρχει κάποιος τρόπος για να ξεπεράσω τη διαταραχή της ομιλίας μου. Έτσι, αφού αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, αποφάσισα να λάβω βοήθεια από ειδικούς. Έψαξα και βρήκα κάποια κλινική στην Πράγα η οποία ειδικευόταν στη θεραπεία των προβλημάτων ομιλίας. Στην αρχική επίσκεψη, μια νοσοκόμα είπε άθελά της: «Η νεύρωσή σου είναι το κάτι άλλο!» Πληγώθηκα όταν σκέφτηκα ότι με θεωρούσε νευρωτικό, αν και οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο τραυλισμός δεν είναι νευρωτική κατάσταση. Δεν άργησα να καταλάβω ότι αντιμετώπιζα μια μοναδική δυσκολία: Ήμουν ένας νεαρός 24 ετών, και όλοι οι άλλοι ασθενείς ήταν παιδιά.

Σύντομα όλο το προσωπικό, περιλαμβανομένου του ψυχολόγου, προσπαθούσε να με βοηθήσει. Δοκίμασαν τα πάντα. Κάποια φορά, μου απαγόρευσαν να μιλήσω σε οποιονδήποτε επί πέντε εβδομάδες. Μια άλλη φορά, μου επέτρεψαν να μιλάω μόνο στον ίδιο τόνο και π-ο-λ-ύ αργά. Ενώ αυτή η τακτική με βοήθησε, μου κόλλησε επίσης και το παρατσούκλι Γόης Φιδιών, επειδή πολλοί κοιμούνταν όταν ανέπτυσσα κάποιο θέμα.

Επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Μια καλοκαιριάτικη ημέρα του 1984, καθώς περπατούσα στο κέντρο της πόλης, με πλησίασαν δύο νεαροί. Αυτό που με άφησε έκπληκτο δεν ήταν η εξωτερική τους εμφάνιση αλλά τα όσα μου είπαν. Ανέφεραν ότι ο Θεός είχε μια κυβέρνηση, μια Βασιλεία, η οποία θα τερμάτιζε όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Μου έδωσαν τον αριθμό του τηλεφώνου τους, και αργότερα τους τηλεφώνησα.

Τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήταν αναγνωρισμένοι νομικά ως θρησκευτική οργάνωση στην Τσεχοσλοβακία. Εντούτοις, προτού περάσει πολύς καιρός το ενδιαφέρον μου μεγάλωσε τόσο ώστε άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις τους. Ένιωθα την αγάπη και το ενδιαφέρον που είχαν οι Μάρτυρες μεταξύ τους.

Ο Δρόμος προς την Αυτοπεποίθηση

Εκείνο που με βοήθησε στο πρόβλημα της ομιλίας μου ήταν η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, μια σχολή που διεξάγεται κάθε εβδομάδα σε όλες τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Με παρότρυναν να εγγραφώ, και αυτό έκανα. Με βάση τις υποδείξεις που παρουσιάζονταν σε ένα από τα βιβλία μελέτης της σχολής, στο Βιβλίο Οδηγιών Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, προσπάθησα να βελτιώσω χαρακτηριστικά της ομιλίας όπως είναι η ευχέρεια λόγου, η προφορά, ο τονισμός και η φωνητική διακύμανση.a

Η πρώτη μου ομιλία σπουδαστή, η οποία ήταν ανάγνωση της Αγίας Γραφής, ήταν πλήρης αποτυχία. Τα νεύρα μου είχαν σπάσει και με δυσκολία γύρισα στο σπίτι. Πόσο ευγνώμων ήμουν για τη χαλάρωση που μου χάρισε ένα ζεστό ντους!

Ύστερα από εκείνη την πρώτη ομιλία, ο επίσκοπος σχολής μου έδειξε στοργικά προσωπική προσοχή. Όχι μόνο μου πρόσφερε εποικοδομητική συμβουλή αλλά με επαινούσε κιόλας. Αυτό με ενθάρρυνε να συνεχίσω την προσπάθεια. Λίγο αργότερα, το 1987, βαφτίστηκα. Έπειτα από μερικούς μήνες, μετακόμισα από την Πράγα στην ήσυχη, μικρή πόλη Ζνταρ ναντ Σάζαβοου. Ο μικρός τοπικός όμιλος των Μαρτύρων με καλωσόρισε θερμά. Επίσης αποδέχτηκαν τον τρόπο ομιλίας μου, παρ’ όλο που κόμπιαζα, και αυτό ενίσχυσε τον αυτοσεβασμό μου.

Αργότερα, άρχισα να υπηρετώ ως οδηγός σε ένα μικρό όμιλο μελέτης της Αγίας Γραφής, και κατόπιν εκφώνησα την πρώτη μου δημόσια Γραφική ομιλία. Τελικά, μετά την αλλαγή της κυβέρνησης στην Τσεχοσλοβακία, άρχισα να εκφωνώ τέτοιες ομιλίες σε γειτονικές εκκλησίες. Όταν βρισκόμουν σε άγνωστο περιβάλλον τα προβλήματα που είχα με την ομιλία μου επανεμφανίζονταν. Αλλά δεν το έβαλα κάτω.

Αντιμετωπίζω Ιδιαίτερες Δυσκολίες

Κάποια ημέρα ένας Χριστιανός πρεσβύτερος με κάλεσε να πάω στο χώρο της εργασίας του. «Πετρ, έχω καλά νέα για εσένα! Θα θέλαμε να συμμετάσχεις στην ερχόμενη συνέλευση περιοχής». Ένιωσα ότι θα λιποθυμούσα και κάθησα. Προς απογοήτευση του φίλου μου, αρνήθηκα την πρόταση.

Αυτή η άρνηση με βασάνιζε. Δεν μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Στη διάρκεια των Χριστιανικών συναθροίσεων όποτε γινόταν λόγος για εμπιστοσύνη στον Θεό, θυμόμουν με θλίψη αυτή την άρνηση. Μερικές φορές αναφερόταν στις συναθροίσεις ο Γεδεών, ο οποίος με την καθοδηγία του Θεού αντιμετώπισε ολόκληρο το στρατό των Μαδιανιτών με 300 μόνο άντρες. (Κριταί 7:1-25) Να ένας άντρας που αληθινά εμπιστεύτηκε στον Θεό του, τον Ιεχωβά! Είχα ακολουθήσει το παράδειγμα του Γεδεών όταν αρνήθηκα εκείνον το διορισμό; Ειλικρινά, δεν μπορούσα να απαντήσω θετικά. Ντρεπόμουν για αυτό.

Ωστόσο, οι Χριστιανοί αδελφοί μου δεν σταμάτησαν να με βοηθούν. Μου πρόσφεραν άλλη μια ευκαιρία. Με προσκάλεσαν να συμμετάσχω στο πρόγραμμα της ημέρας ειδικής συνέλευσης. Αυτή τη φορά συμφώνησα. Αν και ήμουν ευγνώμων για αυτό το προνόμιο, η αλήθεια είναι ότι παρέλυα και μόνο στη σκέψη ότι θα έκανα ομιλία σε μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους. Πράγματι, έπρεπε να εργαστώ για να αυξήσω την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά. Αλλά πώς;

Με το να συλλογίζομαι προσεκτικά την πίστη και την εμπιστοσύνη που είχαν άλλοι Μάρτυρες σε εκείνον. Αυτό με ενίσχυσε. Ακόμα και το γράμμα της εξάχρονης Βέρουνκα, της κόρης ενός αδελφού, αποτέλεσε θαυμάσιο παράδειγμα για εμένα. Η Βέρουνκα έγραφε: «Το Σεπτέμβριο θα πάω στο σχολείο. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον εθνικό ύμνο. Πιστεύω ότι ο Ιεχωβά θα πολεμήσει για εμένα, όπως έκανε για τον Ισραήλ».

Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα συμβάντα που με οδήγησαν στο απογευματινό πρόγραμμα της ημέρας ειδικής συνέλευσης για το οποίο σας μίλησα στην αρχή. Είχα προσευχηθεί ένθερμα. Τώρα δεν ενδιαφερόμουν τόσο για το αν είχα ευχέρεια λόγου όσο για το αν θα κατάφερνα να αινέσω το μεγάλο όνομα του Θεού μπροστά σε αυτό το πολυπληθές ακροατήριο.

Έτσι, στεκόμουν εκεί με ένα μικρόφωνο τοποθετημένο μπροστά μου, κοιτάζοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Κατόπιν, συνειδητοποιώντας ότι το άγγελμα είναι σπουδαιότερο από τον αγγελιοφόρο, πήρα βαθιά αναπνοή και άρχισα. Έπειτα, είχα χρόνο για να αξιολογήσω τα ζητήματα. Ήμουν νευρικός; Ασφαλώς, και μάλιστα τραύλισα μερικές φορές. Εντούτοις, γνώριζα ότι χωρίς την υποστήριξη του Θεού δεν θα μπορούσα να μιλήσω καθόλου.

Αργότερα άρχισα να σκέφτομαι αυτό που μου είχε πει κάποτε ένας Χριστιανός αδελφός: «Να χαίρεσαι που τραυλίζεις». Όταν το είχε πει αυτό, είχα μείνει έκπληκτος. Πώς μπορούσε να λέει κάτι τέτοιο; Κοιτώντας στο παρελθόν, τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε. Το πρόβλημα που είχα στην ομιλία μου με βοήθησε να στηρίζομαι στον Θεό και όχι στον εαυτό μου.

Έχουν περάσει μερικά χρόνια από εκείνο το απόγευμα στην ημέρα ειδικής συνέλευσης. Σε αυτά τα χρόνια μού δόθηκαν και άλλα προνόμια που περιλάμβαναν το να μιλάω μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια. Διορίστηκα Χριστιανός πρεσβύτερος στο Ζνταρ ναντ Σάζαβοου και επίσης σκαπανέας, όπως λέγονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Για φανταστείτε! Τότε δαπανούσα πάνω από εκατό ώρες κάθε μήνα μιλώντας στους άλλους για τη Βασιλεία του Θεού, για να μην αναφέρω το χρόνο που δαπανούσα κάθε εβδομάδα διδάσκοντας στις Χριστιανικές μας συναθροίσεις. Τώρα υπηρετώ ως επίσκοπος περιοχής, εκφωνώντας ομιλίες σε διαφορετική εκκλησία κάθε εβδομάδα.

Η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη όποτε διαβάζω αυτή τη συγκεκριμένη προφητεία στο Γραφικό βιβλίο του Ησαΐα: ‘Η γλώσσα των τραυλών θα είναι γρήγορη στο να μιλάει καθαρά’. (Ησαΐας 32:4, ΜΝΚ· Έξοδος 4:12) Έχει αποδειχτεί ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι μαζί μου, βοηθώντας με να ‘μιλάω καθαρά’ προς δική του τιμή, αίνο και δόξα. Είμαι πολύ ικανοποιημένος και ευτυχισμένος που μπορώ να αινώ τον Θεό μας ο οποίος είναι ελεήμων στον ύψιστο βαθμό.—Όπως το αφηγήθηκε ο Πετρ Κουντς.

[Υποσημείωση]