Όταν ο Αδάμ αμάρτησε και καταδικάστηκε σε θάνατο, οι απόγονοί του, ή αλλιώς η φυλή του, ήταν όλοι αγέννητοι στην οσφύ του και έτσι πέθαναν όλοι μαζί του. (Παράβαλε Εβρ 7:4-10.) Ο Ιησούς, ως τέλειος άντρας, «ο τελευταίος Αδάμ» (1Κο 15:45), ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε τη ικανότητα να παράσχει το απολυτρωτικό αντίτιμο για τους αγέννητους απογόνους του Αδάμ. Πρόσφερε με τη θέλησή του τον εαυτό του για να πεθάνει αθώος ως τέλεια ανθρώπινη θυσία, σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά. (Εβρ 10:5) Ο Ιησούς θα χρησιμοποιήσει την εξουσία που του έχει παραχωρήσει ο Ιεχωβά με βάση το λύτρο του για να δώσει ζωή σε όλους όσους αποδέχονται αυτή την προμήθεια.—1Κο 15:45· παράβαλε Ρω 5:15-17.

Ο Αδάμ πούλησε τον εαυτό του στο να κάνει το κακό για να συνεχίσει να απολαμβάνει ιδιοτελώς τη συντροφιά της συζύγου του, η οποία ήταν τώρα αμαρτωλή παραβάτισσα, και ως εκ τούτου απέκτησε και αυτός την ίδια καταδικασμένη υπόσταση με εκείνη ενώπιον του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο, πούλησε τον εαυτό του και τους απογόνους του σε δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο—το αντίτιμο που απαιτούσε η δικαιοσύνη του Θεού. (Ρω 5:12-19· παράβαλε Ρω 7:14-25.) Αν και προηγουμένως κατείχε ανθρώπινη τελειότητα, ο Αδάμ έχασε αυτό το πολύτιμο απόκτημα για τον εαυτό του και για όλους τους απογόνους του.

Επομένως, η πραγματική λυτρωτική θυσία, ο άνθρωπος που θα ήταν όντως ικανός να απομακρύνει τις αμαρτίες, θα έπρεπε να είναι επίσης τέλειος και άψογος. Ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να αντιστοιχεί στον τέλειο Αδάμ και να κατέχει ανθρώπινη τελειότητα προκειμένου να πληρώσει το απολυτρωτικό αντίτιμο που θα ελευθέρωνε τους απογόνους του Αδάμ από το χρέος, την ανεπάρκεια και τη δουλεία στην οποία τους πούλησε ο πρώτος πατέρας τους, ο Αδάμ. (Παράβαλε Ρω 7:14· Ψλ 51:5.) Μόνο έτσι θα μπορούσε να ικανοποιήσει την τέλεια δικαιοσύνη του Θεού η οποία απαιτεί ανταπόδοση των ίσων, «ψυχή αντί ψυχής».—Εξ 21:23-25· Δευ 19:21.

Η αυστηρότητα της δικαιοσύνης του Θεού καθιστούσε αδύνατον για την ανθρωπότητα να προμηθεύσει η ίδια τον λυτρωτή της. (Ψλ 49:6-9)