Χρήση Λογίκευσης

ΕΙΜΑΣΤΕ ευγνώμονες για τις αλλαγές που έφερε ο Λόγος του Θεού στη ζωή μας. Θέλουμε μάλιστα να ωφεληθούν και άλλοι. Επιπλέον, καταλαβαίνουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν οι άνθρωποι στα καλά νέα θα επηρεάσει τις μελλοντικές τους προοπτικές. (Ματθ. 7:13, 14· Ιωάν. 12:48) Η έντονη επιθυμία μας είναι να δεχτούν και εκείνοι την αλήθεια. Εντούτοις, οι ισχυρές μας πεποιθήσεις και ο ζήλος μας χρειάζεται να συνοδεύονται από διάκριση για να μπορούν να έχουν το καλύτερο αποτέλεσμα.

Η απόλυτη δήλωση μιας αλήθειας η οποία εκθέτει ως ψευδές κάτι που πιστεύει ακράδαντα ένα άλλο άτομο, ακόμη και όταν υποστηριχτεί με έναν μακρύ κατάλογο Γραφικών εδαφίων, σε γενικές γραμμές δεν αντιμετωπίζεται ευνοϊκά. Λόγου χάρη, αν απλώς αποδοκιμάσετε κάποιες δημοφιλείς γιορτές με την αιτιολογία ότι έχουν ειδωλολατρική προέλευση, ίσως δεν αλλάξετε την άποψη των άλλων για αυτές. Μια προσέγγιση που περιλαμβάνει λογίκευση έχει συνήθως μεγαλύτερη επιτυχία. Τι προϋποθέτει το να είναι κανείς λογικός;

Οι Γραφές μάς λένε ότι «η σοφία που κατεβαίνει από πάνω είναι . . . ειρηνική, λογική». (Ιακ. 3:17) Η λέξη «λογική» αποδίδει εδώ τη λέξη ἐπιεικής του πρωτότυπου κειμένου. Μερικές μεταφράσεις την αποδίδουν «συγκαταβατική», «αγαθή» ή «υποχωρητική». Παρατηρήστε ότι η λογικότητα συσχετίζεται με την ειρηνική διάθεση. Στο εδάφιο Τίτο 3:2 αναφέρεται παράλληλα με την πραότητα και αντιπαραβάλλεται με την εριστικότητα. Το εδάφιο Φιλιππησίους 4:5 μας παροτρύνει να είμαστε γνωστοί για τη «λογικότητά» μας. Ο λογικός άνθρωπος λαβαίνει υπόψη του το παρελθόν, τις περιστάσεις και τα αισθήματα του συνομιλητή του. Είναι πρόθυμος να εκδηλώσει συγκαταβατικότητα όταν αυτό είναι κατάλληλο. Μια τέτοια αντιμετώπιση συμβάλλει στο να ανοίξουν οι άλλοι τη διάνοια και την καρδιά τους ώστε να είναι πιο δεκτικοί όταν συζητάμε μαζί τους λογικά από τις Γραφές.

Από Πού να Αρχίζετε. Ο ιστορικός Λουκάς αναφέρει πως, όταν ο απόστολος Παύλος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, χρησιμοποίησε τις Γραφές, «εξηγώντας και αποδεικνύοντας με παραθέσεις ότι ήταν απαραίτητο να υποφέρει ο Χριστός και να αναστηθεί από τους νεκρούς». (Πράξ. 17:2, 3) Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παύλος το έκανε αυτό σε μια Ιουδαϊκή συναγωγή. Τα άτομα στα οποία μιλούσε αναγνώριζαν τις Εβραϊκές Γραφές ως αυθεντία. Ήταν, λοιπόν, κατάλληλο να αρχίσει με κάτι που αποδέχονταν αυτοί.

Όταν ο Παύλος μίλησε σε Έλληνες στον Άρειο Πάγο της Αθήνας, δεν άρχισε παραπέμποντας στις Γραφές. Αντίθετα, ξεκίνησε με πράγματα που εκείνοι γνώριζαν και αποδέχονταν, τα οποία και χρησιμοποίησε για να τους κάνει να στρέψουν την προσοχή τους στον Δημιουργό και στους σκοπούς Του.—Πράξ. 17:22-31.