1, 2. (α) Ποιες δοκιμασίες αντιμετωπίζουν μερικοί αδελφοί και αδελφές μας; (β) Ποια ερωτήματα δημιουργούνται;

«ΟΤΑΝ ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στο Μπουρούντι, βρισκόμασταν οικογενειακώς σε μια συνέλευση», αφηγείται ένας αδελφός που λέγεται Λίτζι. «Βλέπαμε ανθρώπους να τρέχουν, να πυροβολούν. Οι γονείς μου, εγώ και τα 10 αδέλφια μου φύγαμε για να σωθούμε μόνο με τα ρούχα που φορούσαμε. Μερικοί από την οικογένειά μου κατάφεραν τελικά να φτάσουν σε κάποιο στρατόπεδο προσφύγων στη Μαλάουι, ταξιδεύοντας πάνω από 1.600 χιλιόμετρα. Οι υπόλοιποι διασκορπιστήκαμε».

4, 5. Ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν όταν οι πρόσφυγες (α) φεύγουν για να γλιτώσουν; (β) ζουν σε κάποιο στρατόπεδο;

⁴ Οι πρόσφυγες μπορεί να αντιμετωπίσουν κινδύνους όταν φεύγουν για να γλιτώσουν ή όταν ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων. «Περπατούσαμε εβδομάδες ολόκληρες, περνώντας δίπλα από εκατοντάδες πτώματα», θυμάται ο Γκαδ, ο μικρότερος αδελφός του Λίτζι. «Ήμουν 12 χρονών. Τα πόδια μου ήταν τόσο πρησμένα ώστε είπα στην οικογένειά μου να συνεχίσει χωρίς εμένα. Ο πατέρας μου όμως δεν ήταν διατεθειμένος να με εγκαταλείψει στις δυνάμεις των ανταρτών και με κουβάλησε. Επιβιώναμε μέρα με τη μέρα, προσευχόμασταν και εμπιστευόμασταν στον Ιεχωβά, μερικές φορές τρώγοντας μόνο κάποια μάνγκο που βρίσκαμε καθ’ οδόν».​—Φιλιπ. 4:12, 13.

⁵ Οι περισσότεροι από την οικογένεια του Λίτζι έζησαν τελικά αρκετά χρόνια στα στρατόπεδα προσφύγων του ΟΗΕ. Αλλά ούτε και εκεί ήταν ασφαλείς. Ο Λίτζι, που είναι σήμερα επίσκοπος περιοχής, σχολιάζει: «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν δουλειά. Κουτσομπόλευαν, μεθούσαν, έπαιζαν τυχερά παιχνίδια, έκλεβαν και ζούσαν ανήθικα».