Αποτελεί η Θρησκεία Παράγοντα Ειρήνης;

Ο ΝΑΟΣ του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ χαρακτηρίζεται από μερικούς ως ο αγιότερος του Χριστιανικού κόσμου. Ωστόσο, έχει γίνει και σύμβολο θρησκευτικής διαμάχης και εχθρότητας. Σύμφωνα με την παράδοση, βρίσκεται στο σημείο «όπου υποτίθεται ότι τάφηκε και αναστήθηκε ο Χριστός». Εντούτοις, εκτός από τόπος προσκυνήματος, αυτός ο ναός έχει γίνει και πεδίο πολλών βίαιων αντιπαραθέσεων. Μοναχοί και ιερείς από έξι διαφορετικά «Χριστιανικά» δόγματα διαπληκτίζονται κάθε τόσο για τα δικαιώματά τους στη χρήση του. Η αντιπαλότητα έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Σε κάποια περίπτωση, χρειάστηκε να επέμβουν ειδικές αστυνομικές δυνάμεις οπλισμένες με οπλοπολυβόλα και να πάρουν προσωρινά τον έλεγχο του ναού.

Ιστορικό Βίας

Τα τεκταινόμενα στο Ναό του Παναγίου Τάφου είναι μέρος ενός μακραίωνου ιστορικού αιματοχυσίας και σφαγών που σχετίζονται με το θρησκευτικό ζήλο. Κάνοντας μια αναδρομή σε πρόσφατες συγκρούσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, το βιβλίο Βία εν Ονόματι του Θεού (Violence in God’s Name) λέει: «Από την Ινδονησία ως τη Βόρεια Ιρλανδία, από τη Μέση Ανατολή ως το Κασμίρ, από την Ινδία ως τη Νιγηρία και από τα Βαλκάνια ως τη Σρι Λάνκα, Χριστιανοί, Βουδιστές, Εβραίοι, Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι και Σιχ δικαιολογούν τη χρήση βίας με το σκεπτικό ότι προασπίζουν τη θρησκευτική τους ταυτότητα και τα συμφέροντα της θρησκείας τους».

Εντούτοις, οι περισσότερες θρησκείες ασπάζονται την ειρήνη και την αρμονία ως βασικά ιδεώδη τους. Στο διάβα των αιώνων, η θρησκεία έχει προωθήσει με ζήλο αλτρουιστικές αρχές όπως είναι η αγάπη για τον πλησίον και η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να ασκεί την τεράστια δύναμή της υπέρ της ειρήνης; Αυτό είναι ένα ερώτημα που οι ειλικρινείς θρησκευόμενοι θα ήταν καλό να εξετάσουν.

Πότε η Θρησκεία Αποτελεί Πρόβλημα

Ο ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ ότι η θρησκεία είναι η κύρια αιτία όλων των συγκρούσεων υπονοεί πως, αν δεν υπήρχε θρησκεία, οι πόλεμοι θα ήταν λίγοι. Είναι ρεαλιστική αυτή η άποψη; Θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε τους πολέμους εξαλείφοντας απλώς τη θρησκεία; Όποια και αν είναι η απάντησή σας, ένα γεγονός είναι αδιαμφισβήτητο: Η θρησκεία δεν έχει ενώσει την ανθρωπότητα. Εξετάστε μερικούς λόγους για τους οποίους αληθεύει αυτό.

Οι Διαιρέσεις που Προκαλεί η Θρησκεία

Η ανθρώπινη οικογένεια έχει διαιρεθεί από τη θρησκεία, και αρκετές μεγάλες θρησκευτικές δυνάμεις είναι παγιδευμένες σε αέναη αντιπαλότητα. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι οι Βουδιστές, οι Εβραίοι, οι Ινδουιστές, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί θα μπορέσουν ποτέ να συνυπάρξουν ειρηνικά;

Μια άλλη θλιβερή πραγματικότητα είναι ο κατακερματισμός καθεμιάς από αυτές τις κύριες θρησκευτικές οντότητες. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έναν υπολογισμό, ο Χριστιανικός κόσμος έχει διαιρεθεί σε 30.000 και πλέον δόγματα. Το Ισλάμ είναι επίσης διχασμένο από αλληλοσυγκρουόμενες πεποιθήσεις. Σύμφωνα με ένα ειδησεογραφικό πρακτορείο της Μέσης Ανατολής, ο Μουσουλμάνος λόγιος Μόχσεν Χοτζάτ παραδέχτηκε πρόσφατα ότι «η διχόνοια μεταξύ των Μουσουλμάνων είναι η ρίζα των προβλημάτων του Ισλαμικού κόσμου». Άλλες θρησκείες με μεγάλη επιρροή, όπως ο Βουδισμός, ο Ινδουισμός και ο Ιουδαϊσμός, είναι παρόμοια κατακερματισμένες σε πολλές αλληλοσυγκρουόμενες αιρέσεις.

Η Ανάμειξη της Θρησκείας στην Πολιτική

Η θρησκεία φαίνεται πως επηρεάζει σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής στην κοινωνία μας. Το ειδησεογραφικό περιοδικό The Economist σχολιάζει ότι «η φωνή των θρησκευομένων ακούγεται ολοένα και δυνατότερα σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένων και των επιχειρήσεων. Η θρησκεία κάνει αισθητή την παρουσία της και στο χώρο της οικονομίας». Αυτό διχάζει τους ανθρώπους αντί να τους ενώνει. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη βλάβη έχει προξενήσει το μακραίωνο ιστορικό ανάμειξης της θρησκείας στην πολιτική.

Σε πρόσφατη έκθεση η οποία αναφέρθηκε στο προηγούμενο άρθρο, μια ομάδα ιστορικών επισήμανε ότι «η θρησκεία είναι πιο πιθανό να αποτελέσει αιτία πολέμου όταν συμπράττει με τις κρατικές αρχές ή διαπλέκεται με αυτές». Εδώ υπεισέρχεται άλλη μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: Η θρησκεία ήταν και είναι στενά συνδεδεμένη με πολιτικούς και στρατιωτικούς φορείς.

Εκρηκτικό Μείγμα

Σε πολλές χώρες, οι επικρατούσες θρησκείες έχουν γίνει σύμβολα εθνικής και φυλετικής ταυτότητας. Ως εκ τούτου, οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο εθνικιστικό μίσος, στη φυλετική προκατάληψη, στις εθνοτικές αντιπαλότητες και στη θρησκευτική εχθρότητα είναι δυσδιάκριτες. Αυτό το εκρηκτικό «κοκτέιλ» περιέχει τα αναγκαία συστατικά για να ανατινάξει τον κόσμο μας.

Το παράδοξο είναι ότι πολλές θρησκείες ισχυρίζονται πως εκπροσωπούν τον Θεό της Αγίας Γραφής, τον Δημιουργό. Είναι λογικό να έχει ένας παντοδύναμος, πάνσοφος και στοργικός Δημιουργός οποιαδήποτε σχέση με θρησκείες που διχάζουν και είναι ένοχες αίματος;

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν φυλακιστεί επειδή επέλεξαν την πορεία της ουδετερότητας

Θα Αποτελέσει Ποτέ η Θρησκεία Παράγοντα Ειρήνης;

«ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ τον κόσμο μας καλύτερο. Ας απαλλαχτούμε από τη θρησκεία». Αυτό συστήνει ο Ολλανδός φιλόσοφος Φλόρις φαν ντεν Μπεργκ στη δημοσιευμένη διάλεξή του με θέμα «Πώς να Απαλλαχτούμε από τη Θρησκεία, και Γιατί». Ανά τον κόσμο, ειδήμονες από διάφορους χώρους προωθούν παρόμοια την κατάργηση της θρησκείας.

«Ο κόσμος χρειάζεται να ξυπνήσει από το μακραίωνο εφιάλτη της θρησκευτικής πίστης», δηλώνει ο νομπελίστας φυσικός Στίβεν Γουάινμπεργκ. Η ιδέα ότι τα δεινά αυτού του κόσμου θα ελαχιστοποιούνταν αν εξαλειφόταν η θρησκεία διατυπώνεται ηχηρά τα πρόσφατα χρόνια. Τα βιβλία που καταφέρονται εναντίον της θρησκείας διαρκώς πληθαίνουν και είναι πολύ δημοφιλή.

Κορυφαίοι επιστήμονες έχουν συνεδριάσει για να συζητήσουν την επείγουσα, όπως τη θεωρούν, ανάγκη να εξαλειφθεί η θρησκεία. Ένα διογκούμενο κύμα αθεϊστών κατακλύζει τα μέσα ενημέρωσης εκφράζοντας απροκάλυπτο μίσος για τη θρησκεία. Βρίσκονται αυτοί οι επιφανείς διανοούμενοι στο σωστό δρόμο;

Υπάρχει Αληθινή Θρησκεία;

Αν όλες οι θρησκείες ήταν ψεύτικες και δεν υπήρχε Θεός, τότε θα φαινόταν ίσως λογικό να εξαλειφθεί η θρησκεία. Τι γίνεται όμως αν υπάρχει Θεός; Και τι γίνεται επίσης αν υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων στη γη που τον εκπροσωπεί επάξια​—δηλαδή μια αληθινή θρησκεία;

Η ενδελεχής μελέτη της ιστορίας της θρησκείας στρέφει την προσοχή σε μια μορφή λατρείας η οποία διαφέρει πάρα πολύ από όλες τις άλλες θρησκείες. Είναι μια μορφή λατρείας την οποία ασκούν σχετικά λίγοι άνθρωποι σήμερα. Αυτή η θρησκεία ιδρύθηκε από τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους του. Ωστόσο, δεν την αντιπροσωπεύουν τα όσα κάνει ο Χριστιανικός κόσμος εδώ και πολλούς αιώνες.

Από ποιες απόψεις διαφέρει ο Χριστιανικός κόσμος από την αληθινή θρησκεία που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός; Από πολλές. Ας εξετάσουμε μία.

«Δεν Είναι Μέρος Αυτού του Κόσμου»

Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν έπαιρναν θέση σε πολιτικά ζητήματα. Αυτό εναρμονίζεται με την ουδέτερη στάση που κρατούσε ο ίδιος ο Ιησούς. Η Γραφή αναφέρει ότι, σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, απέρριψε κατηγορηματικά τις προτάσεις να γίνει πολιτικός ηγέτης. (Ματθαίος 4:8-10· Ιωάννης 6:15) Μάλιστα επέπληξε τους μαθητές του όταν θέλησαν να αποτρέψουν τη σύλληψή του με βίαια μέσα.​—Ματθαίος 26:51, 52· Λουκάς 22:49-51· Ιωάννης 18:10, 11.

Όταν ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Ιουδαίας έκανε συγκεκριμένες ερωτήσεις για τις υποτιθέμενες πολιτικές φιλοδοξίες του Ιησού, εκείνος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας: «Η βασιλεία μου δεν είναι μέρος αυτού του κόσμου. Αν η βασιλεία μου ήταν μέρος αυτού του κόσμου, οι υπηρέτες μου θα είχαν αγωνιστεί για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους. Τώρα όμως, η βασιλεία μου δεν έχει αυτή την προέλευση». (Ιωάννης 18:36) Σαφώς, ο Ιησούς δεν είχε καμία πρόθεση να αναμειχθεί στις πολιτικές και στις στρατιωτικές δομές της εποχής του.

Οι μαθητές του Ιησού ακολούθησαν το ίδιο υπόδειγμα. Η μελέτη των ερευνητών για το ρόλο της θρησκείας στον πόλεμο, η οποία αναφέρθηκε στα προηγούμενα άρθρα, εξηγεί: «Οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν στην αρχή της μη βίας. . . . Οι περισσότεροι Χριστιανοί αρνούνταν να καταταχθούν στο στρατό και να πολεμήσουν». Οι διδασκαλίες του Ιησού και των αποστόλων του εξήραν την αγάπη για τον πλησίον, έννοια που περιλάμβανε επίσης τους αγνώστους και τους ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας ή φυλής. (Πράξεις 10:34, 35· Ιακώβου 3:17) Αυτή η θρησκεία όντως αποτελούσε παράγοντα ειρήνης.

Αργότερα όμως, τα αρχικά ιδεώδη της Χριστιανοσύνης μολύνθηκαν από τις διαιρετικές επιρροές της φιλοσοφίας, της παράδοσης και του εθνικισμού. Η προαναφερθείσα μελέτη για το ρόλο της θρησκείας στις ένοπλες συγκρούσεις δηλώνει: «Η μεταστροφή του [Ρωμαίου Αυτοκράτορα] Κωνσταντίνου οδήγησε στη στρατιωτικοποίηση του Χριστιανικού κινήματος, το οποίο δεν καθοδηγούνταν πλέον από τις συμπονετικές διδασκαλίες του Χριστού, αλλά από τους στόχους του Αυτοκράτορα για πολιτικές και γεωγραφικές κατακτήσεις. Οι Χριστιανοί, περιλαμβανομένου και του Αυτοκράτορα, ένιωθαν υποχρεωμένοι να βρίσκουν δικαιολογίες θρησκευτικής φύσης για τους πολέμους». Έτσι γεννήθηκε μια κίβδηλη εκδοχή της Χριστιανοσύνης.

Μια Ομάδα που “Ξεχωρίζει”

Χάθηκε άραγε ανεπιστρεπτί η αρχική Χριστιανοσύνη; Κάθε άλλο. Υπάρχει μια ομάδα σήμερα που αξίζει να ληφθεί ιδιαίτερα υπόψη. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μιμούνται τους πρώτους Χριστιανούς όσο καμιά άλλη θρησκευτική ομάδα. Δεν συνδέονται με καμιά θρησκεία του Χριστιανικού κόσμου. Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion) λέει ότι «ξεχωρίζουν» επειδή βασίζουν όλες τις πεποιθήσεις τους «στην Αγία Γραφή ως αυθεντία, η οποία αποκλείει εντελώς την παράδοση».

Όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν παίρνουν θέση στις πολιτικές συγκρούσεις. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών της Ουκρανίας δηλώνει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επιδιώκουν την υπέρβαση «των φυλετικών, των εθνικών, των θρησκευτικών, των κοινωνικών και των οικονομικών διαφορών». Εξηγεί ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αναπτύσσουν «αντικυβερνητική δράση» και είναι «νομοταγείς πολίτες της χώρας τους».

Ο καθηγητής Βόιτσεκ Μοζελέσκι, από το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας στην Πολωνία, έγραψε στο βιβλίο του Ειρηνισμός και τα Συναφή (Pacyfizm i okolice): «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν τη μεγαλύτερη κοινότητα στο σημερινό κόσμο η οποία αντιτίθεται στους πολέμους». Επειδή ακολουθούν πιστά το υπόδειγμα των Χριστιανών του πρώτου αιώνα, μπορεί να λεχθεί ότι έχουν αποκαταστήσει τη μορφή λατρείας που καθιέρωσαν ο Χριστός και οι απόστολοί του. Αυτό το είδος Χριστιανοσύνης όντως αποτελεί παράγοντα ειρήνης.​—Βλέπε το πλαίσιο στην επόμενη σελίδα.

Ένα Λαμπρό Μέλλον

Ομολογουμένως, πολλοί ειλικρινείς λάτρεις​—καθώς και αρκετοί θρησκευτικοί ηγέτες—​φρίττουν με την υποκρισία των θρησκειών τους. Οφείλουμε επίσης να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί θρησκευόμενοι έχουν αφιερωθεί στην προώθηση της ειρήνης και της αρμονίας στον κόσμο.

Ωστόσο οι άνθρωποι, όσο ειλικρινείς και αν είναι, έχουν περιορισμένες δυνατότητες όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων του κόσμου. Ο αρχαίος προφήτης Ιερεμίας έγραψε: «Δεν ανήκει στο χωματένιο άνθρωπο η οδός του. Στον άνθρωπο που περπατάει δεν ανήκει το να κατευθύνει το βήμα του».​—Ιερεμίας 10:23.

Το μέλλον όμως διαγράφεται λαμπρό. Ο Λόγος του Θεού διδάσκει ότι θα ιδρυθεί μια ειρηνική νέα ανθρώπινη κοινωνία στη γη. Αυτή η νέα κοινωνία θα είναι μια αληθινή αδελφότητα. Όλες οι φυλές θα ζουν αρμονικά, και η ανθρωπότητα δεν θα διαιρείται από εδαφικά σύνορα, εθνικά μίση ή θρησκευτικές ιδεολογίες. Το ενοποιητικό στοιχείο θα είναι η αγνή λατρεία του Ιεχωβά Θεού.

Η Αγία Γραφή προλέγει επίσης τον αφανισμό της θρησκείας που ατιμάζει τον Θεό. Ο Ιησούς είπε: «Κάθε βασίλειο που διαιρείται εναντίον του εαυτού του ερημώνεται, και κάθε πόλη ή σπίτι που διαιρείται εναντίον του εαυτού του δεν θα σταθεί». (Ματθαίος 12:25) Εν καιρώ, ο Θεός θα φροντίσει να επαληθευτούν αυτά τα λόγια όσον αφορά κάθε ψεύτικη θρησκεία.

Πριν από πολύ καιρό, η Γραφή προείπε ότι ο Θεός «θα αποδώσει κρίση ανάμεσα στα έθνη και θα τακτοποιήσει τα ζητήματα». Η προφητεία αυτή λέει επίσης ότι οι άνθρωποι «θα σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε υνιά και τα δόρατά τους σε δρεπάνια. Δεν θα σηκώσει σπαθί έθνος εναντίον έθνους ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο». (Ησαΐας 2:4) Η προφητεία αυτή εκπληρώνεται σήμερα. Η αληθινή θρησκεία, όπως την ασκούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήδη αποτελεί παράγοντα ειρήνης.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ενωμένοι με αγάπη

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

Σε Τι Διαφέρουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Πολλοί εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν πόσο διαφορετικοί είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από όλες τις άλλες θρησκείες που ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τον Χριστό. Δείτε κάποια χαρακτηριστικά που τους κάνουν μοναδικούς:

ΔΟΜΗ

● Δεν έχουν τάξη κληρικών.

● Οι πρεσβύτεροι, οι δάσκαλοι και οι ιεραπόστολοί τους είναι άμισθοι.

● Δεν εισπράττουν δέκατα ούτε βγάζουν δίσκο στους τόπους λατρείας τους, που είναι γνωστοί ως Αίθουσες Βασιλείας.

● Όλες οι δραστηριότητές τους υποστηρίζονται από ανώνυμες δωρεές.

● Παραμένουν ουδέτεροι ως προς την πολιτική.

● Προάγουν την ειρήνη και δεν συμμετέχουν στον πόλεμο.

● Έχουν παγκοσμίως το ίδιο πιστεύω και τις ίδιες Γραφικές πεποιθήσεις.

● Είναι απόλυτα ενωμένοι, χωρίς κοινωνικές, εθνικές, φυλετικές ή ταξικές διακρίσεις.

● Δεν συνδέονται με κανένα άλλο θρήσκευμα, Καθολικό, Ορθόδοξο ή Προτεσταντικό.

ΔΟΞΑΣΙΕΣ

● Πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο ένας αληθινός Θεός, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά.

● Δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Παντοδύναμος Θεός ούτε πιστεύουν στο δόγμα της Τριάδας.

● Ακολουθούν τις διδασκαλίες του Ιησού, τον οποίο τιμούν ως Γιο του Θεού.

● Δεν προσκυνούν το σταυρό ούτε χρησιμοποιούν είδωλα στη λατρεία τους.

● Δεν πιστεύουν σε μια πύρινη κόλαση όπου πηγαίνουν όλοι οι κακοί άνθρωποι μετά θάνατον.

● Πιστεύουν ότι ο Θεός θα ευλογήσει την υπάκουη ανθρωπότητα με τέλεια αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι έχουν αποκαταστήσει τη Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνα, τη μορφή Χριστιανοσύνης που ασκούσαν οι απόστολοι του Ιησού.

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Σέρβος, Βόσνιος και Κροάτης

Φταίει η Θρησκεία;

Ο ΚΛΗΡΙΚΟΣ και συγγραφέας Τζόναθαν Σουίφτ έγραψε στις αρχές του 18ου αιώνα: «Έχουμε αρκετή θρησκεία για να μας κάνει να μισούμε, αλλά δεν έχουμε αρκετή για να μας κάνει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον». Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η θρησκεία αποτελεί διαιρετικό μάλλον παρά ενωτικό παράγοντα. Δεν συμφωνούν όμως όλοι.

Πάρτε για παράδειγμα το συμπέρασμα μιας ομάδας ερευνητών στο Τμήμα Σπουδών Ειρήνης του Πανεπιστημίου του Μπράντφορντ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το Βρετανικό Ραδιοτηλεοπτικό Ίδρυμα (BBC) ανέθεσε σε αυτή την ομάδα να δώσει μια τεκμηριωμένη απάντηση στο ερώτημα αν η θρησκεία αποτελεί παράγοντα ειρήνης ή πολέμου.

Σε έκθεσή τους που δημοσιεύτηκε, αυτοί οι ερευνητές δήλωσαν: «Αφού ανασκοπήσαμε τις ιστορικές αναλύσεις διαφόρων ειδικών, συμπεράναμε ότι οι καθαρά θρησκευτικοί πόλεμοι ήταν λίγοι τα τελευταία 100 χρόνια». Εξήγησαν επίσης ότι μερικοί πόλεμοι «που παρουσιάζονται συχνά στα μέσα ενημέρωσης ή αλλού ως πόλεμοι για τη θρησκεία ή ως πόλεμοι που πηγάζουν από θρησκευτικές διαφορές είναι στην ουσία πόλεμοι εθνικισμού, απελευθέρωσης εδαφών ή αυτοάμυνας».

Ωστόσο, πολλοί άλλοι ισχυρίζονται ότι οι κληρικοί, είτε με τις πράξεις τους είτε με τη σιωπή τους, έχουν ανεχτεί αλλά και υποστηρίξει ενεργά πολλές ένοπλες συγκρούσεις, όπως δείχνουν τα ακόλουθα αποσπάσματα:

● «Φαίνεται πως η θρησκεία σχεδόν παντού συνδέεται με τη βία. . . . Τα πρόσφατα χρόνια, έχει ξεσπάσει θρησκευτική βία ανάμεσα στους δεξιούς Χριστιανούς στις ΗΠΑ, ανάμεσα σε οργισμένους Μουσουλμάνους και Εβραίους στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα σε αντιμαχόμενους Ινδουιστές και Μουσουλμάνους στη Νότια Ασία, καθώς και σε θρησκευτικές κοινότητες ιθαγενών στην Αφρική και στην Ινδονησία. . . . Οι εμπλεκόμενοι βασίζονται στη θρησκεία για να τους δώσει πολιτική ταυτότητα και να νομιμοποιήσει εκδικητικές ιδεολογίες».​—Τρόμος με Πρόσχημα το Νου του Θεού​—Η Παγκόσμια Άνοδος της Θρησκευτικής Βίας (Terror in the Mind of God​—The Global Rise of Religious Violence).

● «Η ειρωνεία είναι ότι τα χειρότερα κοινωνικά δεινά παρατηρούνται σε χώρες με ισχυρό θρησκευτικό συναίσθημα. . . . Η έντονη θρησκευτικότητα δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει τη φοβερή άνοδο της εγκληματικότητας. . . . Τα στοιχεία λένε σχεδόν ξεκάθαρα: Αν θέλετε να ζήσετε σε ένα περιβάλλον ασφαλές, αξιοπρεπές, εύτακτο και “πολιτισμένο”, αποφύγετε τα μέρη όπου είναι έντονη η παρουσία της θρησκείας».​—Ιερό Μίσος (Holy Hatred).

● «Οι Βαπτιστές είναι πολύ πιο γνωστοί για τη συμμετοχή τους σε πολέμους παρά για την ειρηνευτική τους δράση. . . . Όταν το ζήτημα της δουλείας [στην Αμερική] και άλλες εξελίξεις δίχασαν τα θρησκεύματα και κατόπιν ολόκληρο το έθνος το δέκατο ένατο αιώνα, οι Βαπτιστές τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο υποστήριζαν την πολεμική προσπάθεια ως δίκαιη σταυροφορία και θεωρούσαν ότι ο Θεός ήταν με το μέρος τους. Συμπορεύτηκαν με την εθνική προσπάθεια στους πολέμους με την Αγγλία (1812), το Μεξικό (1845) και την Ισπανία (1898), δικαιολογώντας τους τελευταίους δύο “κυρίως με το σκεπτικό ότι θα έφερναν θρησκευτική ελευθερία σε καταπιεσμένους λαούς και θα άνοιγαν νέους ορίζοντες για το ιεραποστολικό έργο”. Το θέμα δεν είναι ότι οι Βαπτιστές προτιμούσαν τον πόλεμο από την ειρήνη, αλλά ότι, ως επί το πλείστον, όταν ο πόλεμος γινόταν πραγματικότητα, υποστήριζαν την προσπάθεια και συμμετείχαν σε αυτήν».​—Επιθεώρηση και Ανάλυση​—Θεολογικό Περιοδικό των Βαπτιστών (Review and Expositor​—A Baptist Theological Journal).

● «Οι ιστορικοί έχουν διαπιστώσει ότι, στις περισσότερες εποχές και σχεδόν σε όλους τους ποικίλους λαούς και πολιτισμούς του κόσμου, υπήρχε θρησκευτική υποκίνηση συνήθως σε αμφότερες τις παρατάξεις κάθε δεδομένου πολέμου. Η πανάρχαιη ιαχή “οι θεοί είναι μαζί μας” ήταν ένα από τα πρώτα και πειστικότερα καλέσματα στη μάχη».​—Η Εποχή των Θρησκευτικών Πολέμων, 1000-1650​—Εγκυκλοπαίδεια των Πολέμων και των Πολιτισμών του Κόσμου (The Age of Wars of Religion, 1000-1650​—An Encyclopedia of Global Warfare and Civilization).

● «Οι θρησκευτικοί ηγέτες . . . πρέπει να αναλογιστούν με πιο κριτική διάθεση το γεγονός ότι απέτυχαν ως πρωτοστάτες και προασπιστές των αληθινών αξιών που αποτελούν τη βάση των θρησκειών τους. . . . Είναι αλήθεια πως όλες οι θρησκείες φιλοδοξούν να φέρουν την ειρήνη, αλλά είναι αμφίβολο το αν η θρησκεία εκπλήρωσε ποτέ αυτόν το ρόλο».​—Βία εν Ονόματι του Θεού​—Η Θρησκεία σε μια Εποχή Συγκρούσεων (Violence in God’s Name​—Religion in an Age of Conflict).

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, αμέτρητοι κληρικοί και στρατιωτικοί ιερείς από όλες τις κύριες θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου (Καθολικοί, Ορθόδοξοι και Προτεστάντες) έχουν χρησιμοποιηθεί για να τονώνουν το ηθικό των στρατευμάτων και για να προσεύχονται για τους νεκρούς και τους ετοιμοθάνατους​—σε αμφότερες τις παρατάξεις κάθε σύγκρουσης. Προσφέροντας αυτή την υποστήριξη, ο κλήρος έχει ανεχτεί την αιματοχυσία και έχει δώσει την ευλογία του σε όλες τις στρατιωτικές δυνάμεις.

Παρ’ όλα αυτά, μερικοί ίσως εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι δεν φταίει η θρησκεία για τους πολέμους. Αλλά το ερώτημα είναι: Έχει ευοδωθεί καμιά προσπάθεια της θρησκείας να ενώσει την ανθρωπότητα;

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

«Ο Αιδεσιμότατος Δρ Τσαρλς Α. Ίτον, πάστορας της Εκκλησίας των Βαπτιστών της Λεωφόρου Μάντισον, ανακοίνωσε χτες από άμβωνος ότι τα γραφεία της εκκλησίας του θα λειτουργήσουν ως κέντρο κατάταξης για όσους επιθυμούν να υπηρετήσουν είτε στο στρατό είτε στο ναυτικό.

»Ήταν ένας από τους τουλάχιστον δέκα κληρικούς της πόλης που έκαναν πολεμικά κηρύγματα στην κυριακάτικη λειτουργία, παροτρύνοντας άντρες και γυναίκες να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στο έθνος και στη δημοκρατία προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον πόλεμο με την πρώτη ευκαιρία. Πολλές εκκλησίες ήταν στολισμένες με σημαίες».​—Εφημερίδα “The New York Times”, 16 Απριλίου 1917.