Όλες οι κύριες θρησκείες αυτού του κόσμου έχουν μερίδιο στην ενοχή αίματος που φέρει αυτή η αισχρή πόρνη. Για παράδειγμα, στη Σιντοϊστική θρησκεία της Ιαπωνίας πρέπει να αποδοθεί μέρος της ευθύνης για τη φανατική και σαδιστική νοοτροπία που εκδήλωσαν οι Ιάπωνες στρατιωτικοί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ιστορικός Πολ Τζόνσον πιστεύει ότι «προκειμένου να ενισχυθούν μέσα σ’ ένα σκληρό, ανταγωνιστικό κόσμο», στον οποίο κυριαρχούσαν οι ευρωπαϊκοί κανόνες συμπεριφοράς, θεώρησαν απαραίτητο να εφεύρουν «μια κρατική θρησκεία και μια κυριαρχούσα ηθική, γνωστές ως Σίντο και μπουσίντο [η «οδός του πολεμιστή»]. . . . Καθιερώθηκε η τακτική λατρεία του αυτοκράτορα, ιδιαίτερα στις ένοπλες δυνάμεις, και από τη δεκαετία του 1920 κι ύστερα, διδασκόταν σε όλα τα σχολεία ένας εθνικός κώδικας ηθικής, που ονομαζόταν κοκούμιν ντοτόκου». Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το 1941, όταν η Ιαπωνία βομβάρδισε το Περλ Χάρμπορ κι έτσι μπήκε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, «ο Σιντοϊσμός . . . είχε μετατραπεί από πρωτόγονη, απαρχαιωμένη θρησκεία μιας μειονότητας σε υποστηρικτή ενός σύγχρονου, ολοκληρωτικού κράτους· έτσι, αποτελούσε ιδιαίτερα αποκρουστική ειρωνεία το γεγονός ότι η θρησκεία, που θα έπρεπε να είχε αντισταθεί στις κοσμικές φρικαλεότητες της εποχής, χρησιμοποιήθηκε για να τις καθαγιάσει».

Όσον αφορά τη διχοτόμηση της Ινδίας το 1947, στην οποία οι θρησκευτικές διαφορές αποτέλεσαν έναν παράγοντα, ο ιστορικός Τζόνσον λέει: «Περίπου 5 ως 6 εκατομμύρια άνθρωποι έτρεξαν προς κάθε κατεύθυνση για να σώσουν τη ζωή τους. . . . Σύμφωνα με εκτιμήσεις εκείνης της εποχής, ο αριθμός των νεκρών κυμάνθηκε από 1 ως 2 εκατομμύρια. Πιο πρόσφατες εκτιμήσεις κυμαίνουν τον αριθμό των νεκρών από 200.000 ως 600.000». Ακόμη και σήμερα, στην Ινδουιστική κοινωνία λαβαίνουν χώρα σκοτωμοί και ταπεινώσεις, τα κίνητρα των οποίων είναι θρησκευτικά. Συχνά ορισμένοι Χαριτζάν, δηλαδή άνθρωποι που δεν ανήκουν σε καμιά κάστα, και οι οποίοι παλιότερα ονομάζονταν άθικτοι, δολοφονούνται από συμμορίες που οργανώνουν πλούσιοι γαιοκτήμονες.

Επιπρόσθετα, υπάρχουν συνεχείς διαμάχες ανάμεσα σε Ινδουιστές, Σιχ και άλλες ανατολικές θρησκείες. Σε αυτές τις διαμάχες, κάθε θρησκεία προσθέτει το μερίδιό της σ’ ό,τι αφορά το μίσος, τις συγκρούσεις και τους φόνους. Πρόκειται απλώς για άλλη μια όψη των καρπών που παράγει η Βαβυλώνα η Μεγάλη.