Συχνά αναφέρεται ότι ο Ιεχωβά απολύτρωσε το έθνος του Ισραήλ από την Αίγυπτο ώστε αυτό να αποτελέσει «ατομική ιδιοκτησία» του (Δευ 9:26· Ψλ 78:42) και ότι τους απολύτρωσε από την ασσυριακή και τη βαβυλωνιακή εξορία πολλούς αιώνες αργότερα. (Ησ 35:10· 51:11· Ιερ 31:11, 12· Ζαχ 10:8-10) Και εδώ επίσης η απολύτρωση περιλάμβανε ένα αντίτιμο, ένα αντάλλαγμα. Όταν απολύτρωσε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο, ο Ιεχωβά προφανώς ανάγκασε την Αίγυπτο να καταβάλει το αντίτιμο. Ο Ισραήλ ήταν στην ουσία ο «πρωτότοκος» του Θεού, και ο Ιεχωβά προειδοποίησε τον Φαραώ ότι η πεισματική του άρνηση να απελευθερώσει τον Ισραήλ θα είχε ως αποτέλεσμα να απαιτηθεί η ζωή του πρωτοτόκου του Φαραώ και των πρωτοτόκων όλης της Αιγύπτου—ανθρώπων και ζώων. (Εξ 4:21-23· 11:4-8) Παρόμοια, σε ανταπόδοση των όσων έκανε ο Κύρος, ο οποίος ανέτρεψε τη Βαβυλώνα και απελευθέρωσε τους Ιουδαίους από την εξορία τους, ο Ιεχωβά έδωσε την «Αίγυπτο ως λύτρο [τύπος της λέξης κόφερ] για [το λαό του], την Αιθιοπία και τη Σηβά» αντί για αυτούς. Αργότερα λοιπόν, η Περσική Αυτοκρατορία κατέκτησε αυτές τις περιοχές, και έτσι “δόθηκαν εθνότητες αντί για τις ψυχές των Ισραηλιτών”. (Ησ 43:1-4)

Μεταγενέστερα, επειδή οι Ισραηλίτες «πουλούσαν τον εαυτό τους στο να πράττουν το κακό» (2Βα 17:16, 17), ο Ιεχωβά σε αρκετές περιπτώσεις τους “πούλησε στα χέρια των εχθρών τους”. (Δευ 32:30· Κρ 2:14· 3:8· 10:7· 1Σα 12:9) Η μετάνοιά τους τον υποκινούσε να τους αγοράζει ξανά, ή αλλιώς να τους ανακτά, από τη στενοχώρια ή την εξορία (Ψλ 107:2, 3· Ησ 35:9, 10· Μιχ 4:10), επιτελώντας έτσι το έργο ενός Γκο’έλ, ενός Εξαγοραστή που συγγένευε με αυτούς, εφόσον είχε πάρει το έθνος ως σύζυγό του. (Ησ 43:1, 14· 48:20· 49:26· 50:1, 2· 54:5-7) Όταν ο Ιεχωβά τούς “πουλούσε”, δεν εισέπραττε κάποια υλική αμοιβή από τα ειδωλολατρικά έθνη. Η πληρωμή του συνίστατο στην ικανοποίηση της δικαιοσύνης του και στην εκπλήρωση του σκοπού που είχε να τους διορθώσει και να τους διαπαιδαγωγήσει για το στασιασμό και την ασέβειά τους.—Παράβαλε Ησ 48:17, 18.

Παρόμοια, όταν ο Θεός τούς “εξαγόραζε”, δεν κατέβαλλε κατ’ ανάγκην κάποιο υλικό αντίτιμο. Όταν ο Ιεχωβά εξαγόρασε τους Ισραηλίτες που ήταν εξόριστοι στη Βαβυλώνα, ο Κύρος τούς απελευθέρωσε με τη θέλησή του, χωρίς υλική αποζημίωση στη διάρκεια της ζωής του. Ωστόσο, όταν ο Ιεχωβά απολύτρωνε το λαό του από καταδυναστευτικά έθνη που είχαν ενεργήσει με μοχθηρία εναντίον του Ισραήλ, απαιτούσε να καταβάλουν οι ίδιοι οι δυνάστες το αντίτιμο, αναγκάζοντάς τους να πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή. (Παράβαλε Ψλ 106:10, 11· Ησ 41:11-14· 49:26.) Όταν ο λαός του βασιλείου του Ιούδα “πουλήθηκε”, με άλλα λόγια παραδόθηκε, στους Βαβυλωνίους, ο Ιεχωβά δεν εισέπραξε κάποια προσωπική αποζημίωση. Οι δε εκτοπισμένοι Ιουδαίοι δεν κατέβαλαν χρήματα είτε στους Βαβυλωνίους είτε στον Ιεχωβά για να ανακτήσουν την ελευθερία τους. Πουλήθηκαν «δωρεάν» και εξαγοράστηκαν «χωρίς χρήματα». Συνεπώς, ο Ιεχωβά δεν χρειαζόταν να δώσει στους αιχμαλωτιστές τους κάτι ως αντικαταβολή ώστε να επέλθει εξισορρόπηση. Αντιθέτως, πραγματοποιούσε την εξαγορά με τη δύναμη του “αγίου βραχίονά του”.—Ησ 52:3-10· Ψλ 77:14, 15.

Επομένως, ο ρόλος του Ιεχωβά ως Γκο’έλ περιλάμβανε την εκδίκηση για τις αδικίες που είχαν γίνει στους υπηρέτες του και απέφερε την απαλλαγή του δικού του ονόματος από τις κατηγορίες όσων χρησιμοποιούσαν τη στενοχώρια του Ισραήλ ως δικαιολογία για να τον ονειδίζουν. (Ψλ 78:35· Ησ 59:15-20· 63:3-6, 9) Ως ο Μεγαλειώδης Συγγενής και Λυτρωτής τόσο του έθνους συνολικά όσο και των μελών του ατομικά, χειριζόταν τη «δικαστική τους υπόθεση» για να αποδώσει δικαιοσύνη.—Ψλ 119:153, 154· Ιερ 50:33, 34· Θρ 3:58-60· παράβαλε Παρ 23:10, 11.