Θα τους Ξαναδούμε Ποτέ;

«Μας άφησες για πάντα. Ήταν τόσο αναπάντεχο. Αλλά παρ’ όλες τις βαθιές πληγές που άφησε ο θάνατός σου, στην καρδιά μας θα είσαι πάντα μαζί μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα υπέροχα χρόνια που απολαύσαμε μαζί σου, ούτε θα πάψουμε να ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα σε ξαναδούμε».

ΣΤΟ Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου, ύστερα από το θάνατο κάποιου αγαπημένου προσώπου, τα μέλη της οικογένειας, καθώς και οι φίλοι, που βρίσκονται στη ζωή, επανειλημμένα εκφράζουν συναισθήματα όπως αυτά σε αναγγελίες θανάτων, που δημοσιεύονται στις εφημερίδες. Παρόμοιες σκέψεις κάνουν κι άλλοι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο, θερμές αναμνήσεις μαζί με ανατριχιαστική απελπισία για το άτομο που έχασαν—ελπίδα ανακατεμένη με αβεβαιότητα. Ίσως να αντιδράσατε κι εσείς μ’ αυτόν τον τρόπο ή να ακούσατε κάποιο φίλο να αντιδράει έτσι ύστερα από το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, η ελπίδα να ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν πεθάνει είναι μπερδεμένη και ασαφής. Οι λόγοι είναι απλοί. Κατ’ αρχήν, στη σημερινή εποχή, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να δαπανά πραγματικά χρόνο για να ενημερωθεί σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Και όταν κάποιος προσπαθήσει να ενημερωθεί, οι πληροφορίες που προσφέρουν οι περισσότερες θρησκείες γι’ αυτό το ζήτημα είναι τόσο ασαφείς ή αλλόκοτες που δεν πείθουν.

Όπως ίσως ξέρετε, για πολλούς ανθρώπους, η μόνη «μέλλουσα ζωή» για τους νεκρούς είναι η συνέχιση της οικογενειακής τους γραμμής. Ίσως να έχετε ακούσει την άποψη ότι οι άνθρωποι ‘συνεχίζουν να ζουν μέσω των παιδιών τους’. Αλλά προσφέρει μια τέτοια «ζωή» οποιοδήποτε συνειδητό όφελος στους νεκρούς ή οποιαδήποτε προοπτική στους επιζώντες ότι θα τους ξαναδούν; Και βέβαια όχι! Άρα λοιπόν, μια τέτοια άποψη φέρνει πραγματικά λίγη παρηγοριά!

Από ενδιαφέρον για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τόσο αυτά που έχουν πεθάνει όσο και αυτά που ακόμη ζουν, χρειαζόμαστε απαντήσεις στα ερωτήματα: Αν πεθάνει κάποιος που αγαπούμε, θα τον ξαναδούμε ποτέ; Αν η απάντηση είναι ναι, πότε και πού θα γίνει αυτό; Στον ουρανό; Ή μήπως εδώ στη γη; Στ’ αλήθεια, τι ελπίδα υπάρχει για τα αγαπημένα πρόσωπα που έχουν πεθάνει και για μας στο μέλλον;

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, υπάρχουν καλά νέα όσον αφορά αυτά τα ερωτήματα. Είναι ‘καλά’ με την έννοια ότι προσφέρουν μια βέβαιη, αναζωογονητική ελπίδα. Είναι ‘νέα’ επειδή πρόκειται για ένα άγγελμα διαφορετικό απ’ αυτό που έχουν ακούσει οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη κι από θρησκευτικές πηγές.

Τον πρώτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, όταν ο Χριστιανός ιεραπόστολος Παύλος ήταν στην Αθήνα, μίλησε για τη Γραφική ελπίδα σχετικά με τους νεκρούς. Μερικοί ακροατές ήταν περίεργοι, άλλοι όμως άκουγαν με περιφρόνηση. Ορισμένοι φιλόσοφοι ήθελαν να συνεχίσουν να λογομαχούν μαζί του, και είπαν: «Τι άραγε θέλει να πη αυτός ο φλύαρος;» Άλλοι υποστήριζαν ότι ήταν «κήρυξ ξένων θεών. Διότι εκήρυττε εις αυτούς το χαρμόσυνον άγγελμα του Ιησού και της αναστάσεως». (Πράξεις 17:18, ΚΔΤΚ) Ναι, τα καλά νέα που είχε να πει ο Παύλος περιλάμβαναν την ανάσταση!

Ποια θα ήταν η δική σας άποψη για μια συζήτηση σχετικά με κάποια μελλοντική ανάσταση—σχετικά με το να δούμε τους νεκρούς να ζουν και πάλι; Θα σας φαινόταν άχρηστη φλυαρία; Ή μήπως, εξαιτίας της θρησκευτικής σας εκπαίδευσης και των προσωπικών σας απόψεων, το άγγελμα της Αγίας Γραφής σχετικά με την ελπίδα για τους νεκρούς σάς φαίνεται καινούριο και παράξενο, σαν να προερχόταν από κάποιο ‘ξένο θεό’;

Οι Αθηναίοι είπαν στον Παύλο: «Φέρεις εις τας ακοάς ημών παράδοξά τινα· θέλομεν λοιπόν να μάθωμεν τι σημαίνουσι ταύτα». (Πράξεις 17:20) Θέλετε κι εσείς επίσης να μάθετε περισσότερα για τη Βιβλική ελπίδα σχετικά με τους νεκρούς μας, καθώς επίσης σχετικά μ’ εμάς που ζούμε; Αν ναι, το επόμενο άρθρο θα σας ενδιαφέρει.