Ύστερα από μερικούς μήνες, και ενώ επίκεντρο των μαχών ανάμεσα στο στρατό και τους αποκαλούμενους κομάντος της ζούγκλας (κυρίως Βουσνέγρους) ήταν η Αλμπίνα, ένα χωριό στον ποταμό Μαρονί, οι Βουσνέγροι αδελφοί που έμεναν στο νοτιοανατολικό Σουρινάμ έπρεπε να αποφασίσουν αν θα πήγαιναν στη συνέλευση που θα γινόταν στο Παραμαρίμπο. «Ήξεραν ότι το να πάνε σήμαινε ότι θα περνούσαν μέσα από την καρδιά της μάχης», εξηγεί ο Σέσιλ, «αλλά δεν ήθελαν να χάσουν τη συνέλευση γι’ αυτό και αποφάσισαν να πάνε». Δέκα μέρες πριν από τη συνέλευση 60 αδελφοί, αδελφές και παιδιά ταξίδευαν με κανό προς τις εκβολές του ποταμού πλησιάζοντας στον τόπο της μάχης. Την Παρασκευή έφτασαν στην Αλμπίνα, έδεσαν τις αιώρες τους στην Αίθουσα Βασιλείας και κοιμήθηκαν εκεί.

Πριν από τα χαράματα, οι δρόμοι της Αλμπίνα αντηχούσαν από τους κρότους των πυροβολισμών. Οι κομάντος της ζούγκλας κατέκλυσαν το χωριό, ο στρατός τούς αντεπιτέθηκε και οι σφαίρες εξοστρακίζονταν στην οροφή της αίθουσας. Οι Μάρτυρες προσπάθησαν απεγνωσμένα να καλυφθούν και έμειναν ξαπλωμένοι όλη τη μέρα.

Εκείνη τη νύχτα, ένας από αυτούς κατάφερε να τηλεφωνήσει στο γραφείο τμήματος. «Ελάτε να μας πάρετε», ικέτευσε. Το απόγευμα της Κυριακής, τρεις πρεσβύτεροι βρίσκονταν καθ’ οδόν. Γύρω στις 11 τη νύχτα, έφτασαν στους αβοήθητους αδελφούς.

Οι πρεσβύτεροι ήθελαν να επιστρέψουν την επόμενη μέρα, αλλά οι Βουσνέγροι αδελφοί επέμεναν: «Ας φύγουμε τώρα. Οι πυροβολισμοί μπορεί να ξαναρχίσουν». Οι πρεσβύτεροι προσευχήθηκαν στον Ιεχωβά για να τους δώσει την κατεύθυνσή του, και περασμένα μεσάνυχτα τρία παραφορτωμένα αυτοκίνητα κατευθύνονταν αργά-αργά προς την πρωτεύουσα.

«Ο δρόμος ήταν έρημος», θυμάται ο Πολ Νάαρεντορπ, ένας από τους οδηγούς. «Καθώς πλησιάζαμε σ’ ένα στρατιωτικό σημείο ελέγχου, η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά. Φανταστείτε, ο στρατός πολεμούσε με τους κομάντος της ζούγκλας και τώρα είχε ξεπροβάλει μπροστά τους μια φάλαγγα που μετέφερε 60 Βουσνέγρους, πολλοί από τους οποίους ήταν νεαροί, δυνατοί άντρες». Θα τους περνούσαν κατά λάθος για κομάντος της ζούγκλας;

Ένας στρατιώτης πρόβαλε πίσω από μια κολώνα και έκανε σήμα στη φάλαγγα να σταματήσει. «Βρισκόμασταν ακριβώς μπροστά στο πυροβόλο ενός τανκ», συνεχίζει ο Πολ, «και ήμασταν περικυκλωμένοι από στρατιώτες οπλισμένους σαν αστακούς. Μια απρόσεκτη κίνηση να γινόταν, και μπορεί να άρχιζαν οι πυροβολισμοί. Ωστόσο, μόλις εξηγήσαμε ότι είμαστε Μάρτυρες, οι στρατιώτες έλεγξαν τα αυτοκίνητα και μας επέτρεψαν να φύγουμε».

Όταν οι αδελφοί έφτασαν στο Παραμαρίμπο άκουσαν ότι οι μάχες είχαν ανάψει και πάλι στην Αλμπίνα. Είχαν φύγει πάνω στην ώρα.

Και Τώρα η Επιστροφή

Ύστερα από τη συνέλευση οι αδελφοί έμαθαν ότι ο στρατός είχε αποκλείσει το μοναδικό δρόμο προς την Αλμπίνα. Έτσι οι Βουσνέγροι αδελφοί βρίσκονταν και πάλι σε δύσκολη θέση. Περίμεναν δυο εβδομάδες, αλλά νοσταλγούσαν πια τόσο πολύ το βροχερό δάσος που μας ικέτευαν: «Πηγαίνετέ μας στο ποτάμι. Από εκεί θα πάμε στα σπίτια μας».

Καταστρώσαμε ένα σχέδιο και ζητήσαμε την κατεύθυνση του Ιεχωβά. Κατ’ αρχήν οι δέκα πηδαλιούχοι και μερικοί πρεσβύτεροι από το Παραμαρίμπο θα προσπαθούσαν να φτάσουν στην Αλμπίνα. «Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά αν και οι στρατιωτικοί μάς είδαν», διηγείται ένας πρεσβύτερος, «δεν μας γύρισαν πίσω». Όταν οι Βουσνέγροι αδελφοί είδαν επιτέλους τον ποταμό Μαρονί, άρχισαν να χορεύουν από τη χαρά τους.

Την επόμενη μέρα έφυγαν οι αδελφές με τα παιδιά· και σ’ αυτούς επιτράπηκε να περάσουν το σημείο ελέγχου, ενώ άλλους τους σταμάτησαν. Στο ποτάμι περίμεναν οι πηδαλιούχοι με τις βάρκες. Τι χαρούμενο ξαναντάμωμα ήταν αυτό!

Σχεδιάστηκε άλλο ένα ταξίδι. Οι αδελφοί φόρτωσαν σε δυο φορτηγά 96 σακιά ρύζι, 16 βαρέλια βενζίνη, 7 βαρέλια πετρέλαιο και είδη τροφίμων, και κατευθύνθηκαν προς το σημείο ελέγχου. Αν και αυτές οι προμήθειες προορίζονταν για την περιοχή που ήταν υπό τον έλεγχο των κομάντος της ζούγκλας, και ενώ απαγορευόταν η μεταφορά οποιωνδήποτε αγαθών προς τα εκεί, οι φρουροί άφησαν τα φορτηγά να περάσουν. «Θαύμα», λέει ένας αδελφός. «Το χέρι του Ιεχωβά ήταν ολοφάνερο».

Ύστερα από μια εβδομάδα, οι 60 αδελφοί και όλες οι προμήθειες είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Είχαν λείψει πέντε εβδομάδες για να παρακολουθήσουν μια τριήμερη συνέλευση. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο στρατός διέκοψε τον ανεφοδιασμό της ενδοχώρας σε κάθε είδους προμήθειες και σημειώθηκαν σοβαρές ελλείψεις τροφίμων. Αλλά οι αδελφοί που παρακολούθησαν τη συνέλευση είχαν τροφή για τους μήνες που θα ακολουθούσαν, καθώς και βενζίνη για τις μετακινήσεις τους στο κήρυγμα. «Ανατρέχοντας στο παρελθόν», λέει ο Σέσιλ, «βλέπω πώς ο Ιεχωβά μάς κατηύθυνε να πάρουμε τη σωστή απόφαση στη σωστή στιγμή».

Έτρεχαν για να Σώσουν τη Ζωή τους

Τον επόμενο χρόνο το επίκεντρο της μάχης μετατοπίστηκε στη Μούνγκο, μια πόλη ορυχείων στα ανατολικά του Παραμαρίμπο. Ο στρατός πήγε εκεί, αλλά συνάντησε σθεναρή αντίσταση. Οι σφαίρες έπεφταν βροχή στην πόλη, διάφορα σπίτια τα έζωναν οι φλόγες και οι άνθρωποι έτρεχαν για να σώσουν τη ζωή τους.

Οι περισσότεροι αδελφοί που έμεναν εκεί κατέφυγαν στο βροχερό δάσος για ασφάλεια. Μερικοί έφτασαν στο Παραμαρίμπο, ενώ άλλοι πήγαν με κανό ως τον ποταμό Μαρονί, που αποτελεί το σύνορο με τη Γαλλική Γουιάνα. Διέσχισαν το ποτάμι, που έχει πλάτος 5 χιλιόμετρα, και μπήκαν στη Γαλλική Γουιάνα. Γύρω στους 50 Μάρτυρες πέρασαν τα σύνορα και έσωσαν τη ζωή τους.

Κατόπιν, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 μετακόμισε μαζί με άλλους σκαπανείς στον ποταμό Μαρονί. Η ανταπόκριση των ανθρώπων ήταν καταπληκτική, αλλά οι Βουσνέγροι εκείνου του τόπου είναι τόσο αραιά διασκορπισμένοι, που ήταν αδύνατον να τους επισκεφθούν όλους. Ωστόσο, το πρόβλημα λύθηκε το 1985. Πώς;

Εκείνο το έτος το Κυβερνών Σώμα ενέκρινε μια αύξηση του επιδόματος για βενζίνη που λάβαιναν οι ειδικοί σκαπανείς στο βροχερό δάσος. Τώρα που είχαν επιπλέον καύσιμα για τις εξωλέμβιες μηχανές, οι σκαπανείς μετακινούνταν με τα κανό τους από τον έναν οικισμό στον άλλο και έβρισκαν εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον. Το 1985 σχηματίστηκε στο χωριό Γκακάμπα μια νέα εκκλησία 30 περίπου ευαγγελιζομένων. Ύστερα από μερικούς μήνες, αυτός ο αριθμός αυξήθηκε στους 50, ενώ γύρω στους 20 από αυτούς τους ευαγγελιζομένους άρχισαν σκαπανικό. Πριν περάσει πολύς καιρός, ο Ντο Αμέντον μετέφερε και πάλι σακιά με τσιμέντο μέσα από τις κλιμακωτές κοίτες. Μια δεύτερη Αίθουσα Βασιλείας εμφανίστηκε στο βροχερό δάσος!

Δεκαπλάσια Αύξηση

«Μια ομάδα νεαρών αδελφών ολοκλήρωσε την κατασκευή μιας αίθουσας, χωρητικότητας 200 θέσεων, πάνω σ’ ένα γραφικό νησί στον Μαρονί», αναφέρει ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος, ο Ουίμ φαν Ζέιλ, που επισκέφθηκε πρόσφατα την περιοχή.