Στην πόλη των Φιλίππων, ο Παύλος ραβδίστηκε, αλλά έστρεψε αυτό το περιστατικό εναντίον των διωκτών του, χρησιμοποιώντας αυτή την ευκαιρία για να υπερασπίσει και να εδραιώσει νομικά τα καλά νέα τα οποία κήρυττε. Τον είχαν δείρει δημόσια και τον είχαν ρίξει στη φυλακή, αλλά όταν οι διοικητές έμαθαν ότι ήταν Ρωμαίος πολίτης, φοβήθηκαν πολύ, όχι μόνο διότι είχαν δείρει έναν Ρωμαίο πολίτη, αλλά και διότι το είχαν κάνει αυτό προτού εκείνος περάσει από δίκη και καταδικαστεί. Επίσης, σε αυτή την περίπτωση, ο Παύλος και ο Σίλας είχαν διασυρθεί δημόσια ως κακοποιοί. Όταν, λοιπόν, οι διοικητές διέταξαν το δεσμοφύλακα να ελευθερώσει τον Παύλο και τον Σίλα, ο Παύλος απάντησε: «Μας έδειραν δημόσια χωρίς να έχουμε καταδικαστεί, ανθρώπους Ρωμαίους, και μας έριξαν στη φυλακή· και τώρα μας βγάζουν έξω κρυφά; Όχι βέβαια! Αυτοί οι ίδιοι να έρθουν και να μας βγάλουν έξω». Οι ίδιοι οι διοικητές έπρεπε να παραδεχτούν το σφάλμα τους. «Οι ραβδούχοι, λοιπόν, ανέφεραν αυτά τα λόγια στους διοικητές της πόλης. Αυτούς τους έπιασε φόβος όταν άκουσαν ότι οι άνθρωποι ήταν Ρωμαίοι. Γι’ αυτό, ήρθαν και τους ικέτευσαν και, αφού τους έβγαλαν έξω, τους ζήτησαν να φύγουν από την πόλη». (Πρ 16:22-40) Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το κήρυγμα των καλών νέων δικαιώθηκε ως έργο που δεν παραβίαζε το νόμο, διότι οι ίδιοι οι διοικητές, με αυτή τους την πράξη, γνωστοποίησαν δημόσια ότι ο Παύλος και ο Σίλας δεν είχαν διαπράξει κανένα αδίκημα. Ο Παύλος ενήργησε έτσι επειδή επιθυμούσε να επιτύχει τη «νομική εδραίωση των καλών νέων».—Φλπ 1:7.

Οι Ρωμαίοι εφάρμοζαν το ραβδισμό, αφού πρώτα έσκιζαν τα εξωτερικά ενδύματα του ατόμου. (Πρ 16:22, 23) Η λέξη ῥαβδίζω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου στο εδάφιο Πράξεις 16:22 είναι συγγενική με τη λέξη ῥάβδος. (Παράβαλε 1Κο 4:21, Κείμενο.) Και οι δύο αυτές λέξεις του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου είναι συγγενικές με τη λέξη ῥαβδοῦχος των εδαφίων Πράξεις 16:35, 38, που σημαίνει κατά κυριολεξία «αυτός που φέρει ράβδο».

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν επίσης το μαστίγιο. Τέντωναν το θύμα, προφανώς δένοντας τα χέρια του με λουριά πάνω σε έναν στύλο. (Πρ 22:25, 29) Ο αριθμός των χτυπημάτων που δίνονταν εξαρτόταν αποκλειστικά από το διοικητή. Η τιμωρία της μαστίγωσης επιβαλλόταν συνήθως πριν από το κρέμασμα στο ξύλο. Η αφήγηση αναφέρει ότι, αφού ο Πιλάτος ενέδωσε στις επίμονες κραυγές των Ιουδαίων που ζητούσαν να κρεμαστεί ο Ιησούς στο ξύλο και τους απελευθέρωσε τον Βαραββά, «τότε λοιπόν, ο Πιλάτος πήρε τον Ιησού και τον μαστίγωσε». (Ιωα 19:1· Ματ 20:19) Μερικές φορές, οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το μαστίγωμα για να “εξετάσουν” τα θύματά τους με σκοπό να αποσπάσουν ομολογίες ή καταθέσεις. (Πρ 22:24, 25) Δύο ρήματα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που αποδίδονται «μαστιγώνω» είναι τα ρήματα μαστιγόω (Ματ 10:17) και μαστίζω (Πρ 22:25). Και τα δύο είναι συγγενικά με το ουσιαστικό μάστιξ που μπορεί να σημαίνει «μαστίγωμα» με την κυριολεκτική έννοια (Πρ 22:24· Εβρ 11:36) και «οδυνηρή ασθένεια (αρρώστια)» μεταφορικά. (Μαρ 3:10· 5:34) Ωστόσο, η μαστίγωση ενός Ρωμαίου πολίτη ήταν παράνομη. Οι νόμοι Lex Valeria και Lex Porcia, οι οποίοι θεσπίστηκαν σε κάποιες χρονολογίες μεταξύ του 509 και του 195 Π.Κ.Χ., εξαιρούσαν τους Ρωμαίους πολίτες από τη μαστίγωση. Ο νόμος Lex Valeria προέβλεπε αυτή την εξαίρεση όταν ο πολίτης προσέφευγε στη συνέλευση του λαού, ενώ ο νόμος Lex Porcia χωρίς την ύπαρξη προσφυγής.

Το πιο φρικτό όργανο μαστίγωσης ήταν γνωστό ως flagellum. Αποτελούνταν από μια λαβή στην οποία ήταν στερεωμένα πολλά σχοινιά ή δερμάτινα λουριά. Από τα λουριά αυτά κρέμονταν πριονωτά κομμάτια από κόκαλο ή μέταλλο έτσι ώστε το χτύπημα να είναι πιο επώδυνο και δραστικό. Το ουσιαστικό φραγέλλιον του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου («μαστίγιο»· Ιωα 2:15) προήλθε από τη λατινική λέξη flagellum. Το συγγενικό ρήμα φραγελλόω σημαίνει «μαστιγώνω».—Ματ 27:26· Μαρ 15:15.