Το 1915, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ως πρόεδρος της Εταιρίας, είπε τα εξής: «Η Εταιρία μας δεν επιδιώκει να συσσωρεύει θησαυρούς πάνω στη γη, αλλά, απεναντίας, αποτελεί μια οργάνωση που χρησιμοποιεί τα χρήματά της. Οτιδήποτε μας στέλνει η πρόνοια του Θεού, χωρίς εμείς να το έχουμε ζητήσει από ανθρώπους, επιδιώκουμε να το δαπανούμε όσο το δυνατόν πιο σοφά σε αρμονία με το Λόγο και το Πνεύμα του Κυρίου. Εδώ και πολύ καιρό ανακοινώσαμε πως, όταν τα χρήματα τελειώσουν, θα τερματιστούν κατά συνέπεια και οι δραστηριότητες της Εταιρίας· και πως, εφόσον τα χρήματα θα αυξάνονται, θα επεκτείνονται και οι δραστηριότητες της Εταιρίας».

Αναφορικά με τον Κ. Τ. Ρώσσελ, ο οποίος υπηρέτησε ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά επί 30 και πλέον χρόνια, ένας από τους συντρόφους του έγραψε: «Προκειμένου να εξακριβώσει αν η πορεία του ήταν σε αρμονία με τις Γραφές, και επίσης για να καταδείξει την ειλικρίνειά του, αποφάσισε να δοκιμάσει την επιδοκιμασία του Κυρίου με τους ακόλουθους τρόπους: (1) Να αφιερώσει τη ζωή του σε αυτή την υπόθεση· (2) Να διαθέσει την περιουσία του στη διάδοση του έργου· (3) Να απαγορεύσει την περιφορά δίσκου σε όλες τις συναθροίσεις· (4) Να στηριχτεί στις συνεισφορές που δίνονται χωρίς κανείς να τις ζητάει (εξ ολοκλήρου προαιρετικές) για τη συνέχιση του έργου όταν η περιουσία του θα είχε εξαντληθεί».

Αντί να χρησιμοποιεί τη θρησκευτική δραστηριότητα για να συσσωρεύει υλικά πλούτη για τον εαυτό του, ο αδελφός Ρώσσελ διέθεσε όλους τους πόρους του στο έργο του Κυρίου. Μετά το θάνατό του, η Σκοπιά έγραψε: «Αφιέρωσε την προσωπική του περιουσία εξ ολοκλήρου στην υπόθεση για την οποία έδωσε τη ζωή του. Λάβαινε το συμβολικό ποσό των 11 δολαρίων το μήνα για τα προσωπικά του έξοδα. Πέθανε χωρίς να έχει καθόλου περιουσία».

Αναφορικά με εκείνους οι οποίοι θα συνέχιζαν το έργο της Εταιρίας, ο αδελφός Ρώσσελ έγραψε στη διαθήκη του τα εξής: «Ως οικονομική ενίσχυση, πιστεύω ότι είναι σοφό να διατηρηθεί η πορεία που ακολούθησε στο παρελθόν η Εταιρία σε σχέση με τους μισθούς—δηλαδή να μη δίνονται μισθοί· να επιτρέπονται απλώς ορισμένα λογικά έξοδα σε εκείνους που υπηρετούν με κάποιον τρόπο την Εταιρία ή το έργο της». Σε εκείνους που θα υπηρετούσαν στους οίκους Μπέθελ, στα γραφεία και στα τυπογραφεία της Εταιρίας, καθώς και σε περιοδεύοντες εκπροσώπους της, θα προσφερόταν απλώς τροφή, στέγη και ένα μικρό ποσό για τα έξοδά τους—αρκετό για τις άμεσες ανάγκες τους, αλλά «δεν θα γινόταν πρόβλεψη . . . για αποταμίευση χρημάτων».