Ο Βίκτορ Γκούτσμιτ θυμάται: «Κάποτε, όταν γύρισα σπίτι από τη διακονία, τα πάντα μέσα στο διαμέρισμα ήταν άνω κάτω. Η Κα-Γκε-Μπε έψαχνε για έντυπα. Με συνέλαβαν και με ανέκριναν επί δύο μήνες. Η Γιούλια, η μικρότερη κόρη μας, ήταν 11 μηνών και η μεγαλύτερη κόρη μας ήταν 2 χρονών.

»Στη διάρκεια της ανάκρισης, ο επιθεωρητής μού είπε: “Γερμανός δεν είσαι;” Εκείνον τον καιρό, η λέξη “Γερμανός” για πολλούς ήταν συνώνυμη με τη λέξη “φασίστας”. Οι Γερμανοί ήταν αντικείμενα μίσους.

»“Δεν είμαι εθνικιστής εκ φύσεως”, είπα, “αλλά αν αναφέρεστε στους Γερμανούς που κρατούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους Ναζί, τότε είμαι περήφανος για εκείνους τους Γερμανούς! Τους έλεγαν Μπίμπελφορσερ, και τώρα ονομάζονται Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είμαι περήφανος που κανένας Μάρτυρας δεν έριξε ποτέ ούτε μία σφαίρα από πολυβόλο ούτε ένα βλήμα από κανόνι. Για εκείνους τους Γερμανούς, ναι, είμαι περήφανος!”

»Ο επιθεωρητής έμεινε σιωπηλός, και έτσι συνέχισα: “Είμαι βέβαιος ότι ούτε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν έχει συμμετάσχει σε οποιαδήποτε ανταρσία ή εξέγερση. Ακόμη και όταν οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά βρίσκονται υπό απαγόρευση, αυτοί συνεχίζουν να λατρεύουν τον Θεό. Ταυτόχρονα, οι Μάρτυρες αναγνωρίζουν τις νόμιμες εξουσίες και υπακούν σε αυτές όταν οι νόμοι τους δεν συγκρούονται με τους υψηλότερους νόμους του Δημιουργού μας”.

»Απροσδόκητα, ο επιθεωρητής με σταμάτησε και είπε: “Ποτέ δεν έχουμε μελετήσει μια ομάδα τόσο επισταμένα όσο μελετήσαμε τους Μάρτυρες και τις δραστηριότητές τους. Αν είχε βρεθεί στα αρχεία κάτι εναντίον σας, ακόμη και μία σταγόνα αίμα αν είχατε χύσει, θα σας είχαμε εκτελέσει όλους”.

»Τότε σκέφτηκα: “Οι αδελφοί μας έχουν το θάρρος να υπηρετούν τον Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, και αυτό το παράδειγμα έσωσε τη ζωή μας στη Σοβιετική Ένωση. Άρα το ότι εμείς υπηρετούμε τον Θεό εδώ μπορεί με κάποιον τρόπο να βοηθάει τους αδελφούς μας σε άλλα μέρη”. Αυτή η σκέψη μού έδωσε επιπρόσθετη δύναμη για να μείνω σταθερός στις οδούς του Ιεχωβά».

[Εικόνα στη σελίδα 110]

Βίκτορ Γκούτσμιτ