Υπήρχαν και άλλοι τρόποι προστασίας της πνευματικής τροφής. Ο Αλεξέι Νιεπατσάτοφ αναφέρει: «Μερικοί αδελφοί ήταν σε θέση να κάνουν αυτό που αποκαλούσαμε αραχνοΰφαντο γράψιμο. Έξυναν ένα μολύβι ώσπου η μύτη του να γίνει πολύ λεπτή, και έτσι κάθε γραμμή τετραδίου χωρούσε τρεις με τέσσερις σειρές κειμένου. Σε ένα σπιρτόκουτο χωρούσαν πέντε με έξι τεύχη της Σκοπιάς που είχαν αντιγραφτεί με αυτή τη λεπτή γραφή. Για να κάνει κάποιος τόσο λεπτά γράμματα έπρεπε να διαθέτει άριστη όραση και να είναι ικανός να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια. Όταν όλα τα φώτα έσβηναν και όλοι οι άλλοι έπεφταν για ύπνο, αυτοί οι αδελφοί έγραφαν κάτω από μια κουβέρτα. Το μόνο διαθέσιμο φως ήταν ένας λαμπτήρας που αχνόφεγγε στην είσοδο του παραπήγματος. Όταν κάποιος έκανε αυτή την εργασία συνεχώς επί μερικούς μήνες, η όρασή του καταστρεφόταν. Μερικές φορές μας έβλεπε κάποιος φρουρός και, αν ήταν ευνοϊκά διακείμενος προς εμάς, έλεγε: “Ακόμη γράφετε, γράφετε—πότε θα κοιμηθείτε;”»

[Εικόνα στη σελίδα 175]

Σε ένα σπιρτόκουτο χωρούσαν πέντε με έξι τεύχη της «Σκοπιάς» που είχαν αντιγραφτεί με το αραχνοΰφαντο γράψιμο