Μια Αιμοχαρής Θρησκεία

Σ’ αυτούς εδώ τους χώρους λατρείας ήταν που γίνονταν ανθρωποθυσίες, και αυτές οι θυσίες ήταν εκείνες που χαρακτήρισαν τη θρησκεία των Αζτέκων σαν αιμοχαρή. Ωστόσο, συγκρίνοντας εκείνη τη θρησκεία με τις σύγχρονες θρησκείες, αξίζει να προσέξουμε το σχόλιο του Ντομινίκ Βερούτ: «Ο πολιτισμός των Αζτέκων είναι σημαδεμένος με τη φρίκη της επίσημης θεσμοποίησης των ανθρωποθυσιών, ένα πολιτιστικό φαινόμενο που είχε πολλούς υποστηρικτές στο παρελθόν, και που ακόμα προξενεί αποστροφή στους εχθρούς του, που ξεχνούν πολύ εύκολα την Ιερά Εξέταση [και το] Ναζισμό».

Όμως, δεν είναι δυνατό να μη νιώσει κανείς ρίγος καθώς βλέπει την πέτρα θυσίας μπροστά στο άγαλμα του Ουιτσιλοποτστλί. Πάνω στην επίπεδη επιφάνεια αυτής της πέτρας ήταν που ξάπλωναν ανάσκελα το θύμα, για να του ξεσχίσουν την καρδιά και να την προσφέρουν στους θεούς.

Σύγκριση του Αρχαίου με το Σύγχρονο

Οι μελετητές της Αγίας Γραφής γνωρίζουν ότι οι ανθρωποθυσίες αποτελούσαν συχνά μέρος της ψεύτικης θρησκείας. Οι Χαναναίοι, και μερικές φορές ακόμη και οι αποστάτες Ισραηλίτες, θυσίαζαν τα παιδιά τους σε δαιμονικούς θεούς. (2 Βασιλέων 23:10· Ιερεμίας 32:35) Και οι Αζτέκοι, επίσης, πρόσφεραν θυσίες παιδιών. Διαβάζουμε σχετικά μ’ αυτό στο βιβλίο El Templo Mayor: «Μέσα σ’ έναν απ’ αυτούς [τους λάκκους] βρέθηκαν τα λείψανα θυσιασμένων παιδιών μαζί με αναπαραστάσεις του θεού της βροχής. Θα μπορούσε αυτό να είναι μια ειδική προσφορά εξαιτίας πείνας;»

Στη σελίδα 219 το ίδιο βιβλίο προσθέτει: «Ο Φρέυ Χουάν ντε Τορκουεμάντ μας λέγει κάτι γι’ αυτό, στο βιβλίο Monarquia Indiana (Ινδιάνικη Μοναρχία): ‘Τα παιδιά φέρνονταν στον τόπο της θυσίας πλούσια ντυμένα, πάνω σε κινητές εξέδρες ή φορεία που ήταν διακοσμημένα με πολλά λουλούδια και φτερά, και μεταφέρονταν στους ώμους των ιερέων και των βοηθών. Μπροστά απ’ αυτούς προχωρούσαν άλλοι που έπαιζαν μουσικά όργανα, τραγουδούσαν και χόρευαν. Μ’ αυτόν τον τρόπο οδηγούνταν στον τόπο που θα θυσιάζονταν και θα προσφέρονταν στον δαίμονα’».