«Συγκέντρωσαν Μεγάλο Πλήθος Ψαριών»

Σήμερα, όπως και τον πρώτο αιώνα, οι πιο πλούσιοι ψαρότοποι στη Θάλασσα της Γαλιλαίας βρίσκονται κοντά στις εκβολές πολλών πηγών και ποταμών που χύνονται στη θάλασσα. Σε αυτά τα σημεία, καταλήγουν στη θάλασσα φυτικές ύλες που προσελκύουν τα ψάρια.

Ύστερα, οι ψαράδες στην ακτή τραβούσαν το δίχτυ, άδειαζαν την ψαριά στην ακρογιαλιά και ξεδιάλεγαν επί τόπου τα ψάρια. Τα αποδεκτά τα έβαζαν σε σκεύη. Μερικά τα πουλούσαν φρέσκα στην τοπική αγορά. Τα περισσότερα τα ξέραιναν και τα αλάτιζαν ή τα διατηρούσαν σε άλμη, τα αποθήκευαν σε πήλινους αμφορείς και τα εξήγαν στην Ιερουσαλήμ ή στο εξωτερικό. Όσα πλάσματα δεν είχαν λέπια ή πτερύγια, όπως τα χέλια, τα θεωρούσαν ακάθαρτα και τα πετούσαν. (Λευιτικό 11:9-12)

Ένα από τα ψάρια που αναζητούσαν οι ψαράδες του πρώτου αιώνα ήταν η τιλάπια, που υπήρχε σε μεγάλες ποσότητες και αποτελούσε βασικό είδος διατροφής των περισσότερων κατοίκων της Γαλιλαίας. Κατά πάσα πιθανότητα, ο Ιησούς έτρωγε αυτό το νόστιμο ψάρι. Ίσως μάλιστα χρησιμοποίησε παστές τιλάπιες όταν έθρεψε θαυματουργικά χιλιάδες άτομα με δύο ψάρια. (Ματθαίος 14:16, 17· Λουκάς 24:41-43) Η τιλάπια συνήθως κολυμπάει έχοντας τα μικρά της στο στόμα της. Ωστόσο, αντί για τα μικρά της, μπορεί να μεταφέρει κάποιο βότσαλο ή ακόμη και να σηκώσει από το βυθό ένα γυαλιστερό νόμισμα.​—Ματθαίος 17:27.