¹⁸ Προσέξτε τα λόγια της προφητείας στα εδάφια Δανιήλ 9:24, 25 (ΙΕ): «Εβδομήντα εβδομάδες έχουν οριστεί για το λαό σου και για την άγια πόλη σου, ώστε να τελειώσει η παράβαση και να δοθεί ένα τέλος στην αμαρτία και να συγχωρηθεί η ανομία και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη . . . μέχρι έναν χρισμένο [«Μεσσία», στην εβραϊκή, Μασίαχ], έναν άρχοντα». Δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τη σχέση που υπάρχει στο εδάφιο ανάμεσα στον «Μεσσία» (τον Χρισμένο) και στη ‘συντέλεση της παράβασης και στο τέλος των αμαρτιών’. Το εδάφιο 26 στη συνέχεια αναφέρει ότι «μετά τις εξήντα δύο εβδομάδες ένας χρισμένος [«Μεσσίας», στην εβραϊκή, Μασίαχ] θα εκκοπεί», με άλλα λόγια επρόκειτο να θανατωθεί. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 26).

²⁰ Για τους παραπάνω λόγους, πολλοί Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα κατανόησαν αμέσως τη διδασκαλία ότι ο θάνατος του Μεσσία θα καθιστούσε δυνατή ενώπιον του Θεού την πλήρη συγχώρηση των αμαρτιών. Ήξεραν ότι οι Γραφές μιλούσαν για την έμφυτη ατέλεια του ανθρώπου. (Εκκλησιαστής 7:20) Η ανάγκη για μια θυσία που θα εξιλέωνε από τις αμαρτίες ήταν ένα μάθημα που διέκριναν καθημερινά· ήταν συνυφασμένη με την ίδια τη δομή και τη φύση της διαθήκης του Νόμου. Τα γεγονότα που περιγράφονται στις αφηγήσεις για τη ζωή του Ιησού τον παρουσιάζουν ως έναν τέλειο άνθρωπο, του οποίου ο θάνατος θα μπορούσε να φέρει εξιλέωση για τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους.f (Ματθαίος 20:28· Λουκάς 1:26-38) Όταν οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές τόνισαν ότι οι διάφορες θυσίες υπό το Νόμο προσκίαζαν αυτή την τελική και πλήρη θυσία, κατανοήθηκε πληρέστερα ολόκληρη η δομή του Νόμου, καθώς και άλλα τμήματα των Γραφών.g​—Εβραίους 10:1-10.