Η λέξη κέβερ του πρωτότυπου εβραϊκού κειμένου είναι η συνήθης λέξη που χρησιμοποιείται για να δηλώσει έναν τόπο ταφής, τάφο ή νεκροταφείο. (Γε 23:4, 7-9· Ιερ 8:1· 26:23) Η συγγενική λέξη κεβουράχ μπορεί παρομοίως να αναφέρεται απλώς σε έναν τάφο στο χώμα ή σε ένα μνήμα λαξευμένο σε βράχο. (Γε 35:20· 1Σα 10:2) Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο χρησιμοποιούνται συνήθως το ουσιαστικό τάφος (Ματ 28:1) και το ρήμα θάπτω. (Ματ 8:21, 22) Εμφανίζονται επίσης οι λέξεις μνῆμα (Λου 23:53) και μνημεῖον. (Λου 23:55) Εφόσον αυτές οι λέξεις του εβραϊκού και του ελληνικού κειμένου προσδιορίζουν μεμονωμένους τάφους ή τόπους ταφής, χρησιμοποιούνται συχνά στον πληθυντικό αναφερόμενες σε πολλούς τέτοιους τάφους. Επομένως, διακρίνονται από τη λέξη σιε’όλ του εβραϊκού κειμένου και την αντίστοιχη λέξη ᾅδης του ελληνικού, οι οποίες προσδιορίζουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους και γι’ αυτό χρησιμοποιούνται πάντοτε στον ενικό.

Εφόσον αυτές οι λέξεις του εβραϊκού και του ελληνικού κειμένου προσδιορίζουν μεμονωμένους τάφους ή τόπους ταφής, χρησιμοποιούνται συχνά στον πληθυντικό αναφερόμενες σε πολλούς τέτοιους τάφους. Επομένως, διακρίνονται από τη λέξη σιε’όλ του εβραϊκού κειμένου και την αντίστοιχη λέξη ᾅδης του ελληνικού, οι οποίες προσδιορίζουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους και γι’ αυτό χρησιμοποιούνται πάντοτε στον ενικό. Ως εκ τούτου, πολλές σύγχρονες μεταφράσεις δεν ακολουθούν την τακτική της Μετάφρασης Βασιλέως Ιακώβου, στην οποία οι λέξεις σιε’όλ και ᾅδης αποδίδονται κατά περίπτωση «κόλαση» (“hell”), «τάφος» και «λάκκος», αλλά απλώς τις μεταγράφουν.—Βλέπε ΑΔΗΣ· ΜΝΗΜΑ· ΣΙΕΟΛ.

Εντούτοις, εφόσον η είσοδος στον Σιεόλ παρουσιάζεται σαν να πραγματοποιείται μέσω της εναπόθεσης σε μεμονωμένο τάφο ή τόπο ταφής, οι λέξεις που δηλώνουν αυτούς τους χώρους ενταφιασμού χρησιμοποιούνται ως παράλληλοι, αλλά όχι ισοδύναμοι, όροι με τον Σιεόλ.—Ιωβ 17:1, 13-16· 21:13, 32, 33· Ψλ 88:3-12.