Όταν όμως η αυτοκρατορική οικογένεια ενοποίησε το έθνος τον έβδομο αιώνα Κ.Χ., εξύψωσε τη δική της θεά του ήλιου, την Αματερασού Ομικαμί, στη θέση της εθνικής θεότητας και του κεντρικού προσώπου των Σιντοϊστικών θεών. (Βλέπε πλαίσιο, σελίδα 191.)

[Πλαίσιο στη σελίδα 191]

Η Θεά του Ήλιου στη Σιντοϊστική Μυθολογία

Ένας Σιντοϊστικός μύθος λέει ότι στα πολύ παλιά χρόνια, ο θεός Ιζανάγκι «έπλυνε το αριστερό του μάτι κι έτσι γεννήθηκε η μεγάλη θεά Αματερασού, η θεά του Ήλιου». Αργότερα, ο Σουσανοό, ο θεός των θαλάσσιων πεδιάδων, τρόμαξε τόσο πολύ την Αματερασού που αυτή «κρύφτηκε σε μια σπηλιά του Ουρανού, που σχηματιζόταν από βράχους, κι έφραξε την είσοδο με μια μεγάλη κοτρώνα. Ο κόσμος βυθίστηκε στο σκοτάδι». Γι’ αυτό οι θεοί επινόησαν ένα σχέδιο για να βγάλουν την Αματερασού από τη σπηλιά. Μάζεψαν κόκορες που αναγγέλλουν την αυγή κι έφτιαξαν ένα μεγάλο καθρέφτη. Στα δέντρα σακακί κρέμασαν κοσμήματα και πάνινες ταινίες. Έπειτα, η θεά Αμά νο Ουζούμε άρχισε να χορεύει και να χτυπάει τα πόδια της πάνω σε έναν κάδο. Εκεί που χόρευε ξέφρενα, πέταξε τα ρούχα της και οι θεοί ξέσπασαν σε γέλια. Όλη αυτή η φασαρία κέντρισε την περιέργεια της Αματερασού, η οποία κοίταξε έξω και είδε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ο αντικατοπτρισμός την έκανε να βγει από τη σπηλιά, και τότε ο θεός της Δύναμης την άρπαξε από το χέρι και την τράβηξε έξω. «Ο κόσμος φωτίστηκε και πάλι από τις ακτίνες της θεάς του Ήλιου».—Νέα Εγκυκλοπαίδεια Λαρούς της Μυθολογίας (New Larousse Encyclopedia of Mythology).—Παράβαλε Γένεσις 1:3-5, 14-19· Ψαλμός 74:16, 17· 104:19-23.