• Ρωσία
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2008

    • ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΕΤΟΥΝ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

      Ο Βλαντισλάβ Απανιούκ υπηρετεί στο Μπέθελ της Ρωσίας. Θυμάται πώς ενστάλαξαν οι γονείς του αγάπη για τον Θεό σε εκείνον και στα αδέλφια του από την παιδική τους ηλικία: «Οι γονείς μας εξορίστηκαν από την Ουκρανία στη Σιβηρία το 1951. Μας δίδαξαν να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις και παράλληλα να αγωνιζόμαστε να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά. Πραγματικά εκτιμούσα το γεγονός ότι οι γονείς μας μπορούσαν πάντοτε να μιλούν για τα δικά τους ελαττώματα μπροστά σε εμάς τα παιδιά χωρίς να νιώθουν άβολα. Όταν έκαναν λάθη δεν τα έκρυβαν. Ήταν ολοφάνερο το πόσο πολύ αγαπούσαν τον Ιεχωβά. Οι γονείς μου είχαν χαρούμενη διάθεση, ειδικά όταν συζητούσαν πνευματικά θέματα μαζί μας. Βλέπαμε ότι τους άρεσε αληθινά να κάνουν στοχασμούς και να μιλούν για τον Ιεχωβά. Αυτό υποκίνησε και εμάς επίσης να στοχαζόμαστε τις αλήθειες για τον Ιεχωβά. Φανταζόμασταν πώς θα ζουν οι άνθρωποι στο νέο κόσμο όταν όλα θα είναι υπέροχα και δεν θα υπάρχουν πια αρρώστιες ή πόλεμοι.

      »Όταν πήγαινα στην τρίτη τάξη, όλη η τάξη μου προσκλήθηκε να ενταχθεί σε μια οργάνωση νεολαίας που ονομαζόταν Πιονιέροι. Για τα περισσότερα παιδιά στη Σοβιετική Ένωση, το να ανήκουν στους Πιονιέρους θεωρούνταν μεγάλη τιμή. Οι συμμαθητές μου περίμεναν με λαχτάρα εκείνη την ημέρα. Ο καθένας μας έπρεπε να συντάξει έναν επίσημο όρκο σύμφωνα με τον οποίο ήμασταν έτοιμοι να ενταχθούμε στις τάξεις των Σοβιετικών Πιονιέρων, των μελλοντικών οικοδόμων του κομμουνισμού. Εγώ αρνήθηκα. Γι’ αυτόν το λόγο, η δασκάλα με κλείδωσε στην τάξη για τιμωρία. “Δεν θα βγεις μέχρι να γράψεις τον όρκο”, μου είπε. Λίγες ώρες μετά, μερικοί συμμαθητές μου χτύπησαν το παράθυρο καλώντας με να βγω για να παίξουμε. Εγώ έμεινα στην τάξη, σταθερά αποφασισμένος να μη γράψω τίποτα. Καθώς σουρούπωνε, ήρθε μια άλλη δασκάλα. Όταν με είδε μέσα στην τάξη, με άφησε τελικά να πάω σπίτι. Αυτή ήταν η πρώτη μου νίκη. Ήμουν περήφανος που μπόρεσα να κάνω την καρδιά του Ιεχωβά να χαρεί. (Παρ. 27:11) Όταν πήγα σπίτι, είπα στους γονείς μου όλα όσα συνέβησαν. Εκείνοι χάρηκαν, και ο πατέρας μου μού είπε: “Μπράβο, γιε μου!”»