«Επί πέντε χρόνια εργαζόμουν κάτω από τη γη, στα ανθρακωρυχεία», είπε ο Άντολφ Κόζε. «Βρισκόμασταν βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, όπου το χειμώνα δεν υπάρχει φως στη διάρκεια της ημέρας. Στο τέλος της βάρδιας μας, όταν βγαίναμε στην επιφάνεια, ήταν σκοτάδι. Έτσι λοιπόν, δεν βλέπαμε το φως του ήλιου επί μήνες. Επίσης, το φαγητό που μας έδιναν δεν ήταν επαρκές. Ως αποτέλεσμα, επηρεάστηκε η μνήμη μου και δεν είχα καλή αίσθηση του χρόνου. Λόγω της σκληρής εργασίας, του λιγοστού φαγητού και της εξάντλησης, είχαμε δυνάμεις για να συζητάμε λίγα μόνο λεπτά τη φορά​—ίσα ίσα για τα καθημερινά. Όταν όμως μιλούσαμε για τις αλήθειες της Βασιλείας, ποτέ δεν κουραζόμασταν. Κουβεντιάζαμε επί ώρες».

Μέσα σε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έμαθαν να δείχνουν αυτοθυσιαστική αγάπη ο ένας προς τον άλλον. «Οτιδήποτε είχαμε», εξήγησε ο αδελφός Κόζε, «ή οτιδήποτε λάβαινε ο καθένας μας μοιραζόταν εξίσου ανάμεσα στους αδελφούς. Όλοι μας βρισκόμασταν σε ανάγκη, γι’ αυτό μάθαμε να έχουμε τα πάντα κοινά μεταξύ μας».​—1 Ιωάν. 4:21.

«Αργότερα μας μετέφεραν σε διαφορετικά στρατόπεδα», εξήγησε ο αδελφός Κόζε. «Σε κάθε κελί δινόταν μεγάλη μαρτυρία. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν έχω κάνει τόσο πολύ έργο».