ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΚΟΨΑΝ ΤΟ ΑΦΤΙ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥΣ

Ο Σεμιόν και η Ντάρια Κόστιλιεφ μεγάλωσαν τρία παιδιά στη Σιβηρία. Ο Σεμιόν αφηγείται: «Εκείνον τον καιρό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούνταν φανατικοί. Το 1961, η Άλα, η δεύτερη κόρη μας, πήγε στην πρώτη τάξη. Μια μέρα ενώ έπαιζε με τα άλλα παιδιά, κάποιο της πλήγωσε κατά λάθος το αφτί. Την επόμενη μέρα, όταν η δασκάλα τη ρώτησε τι είχε συμβεί, η Άλα δεν είπε τίποτα επειδή δεν ήθελε να μαρτυρήσει τη συμμαθήτριά της. Η δασκάλα ήξερε ότι οι γονείς της Άλα ήταν Μάρτυρες, και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τη δέρναμε για να την αναγκάσουμε να ζει σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές. Το σχολείο ανέφερε το ζήτημα στο γραφείο ενός εισαγγελέα. Στην υπόθεση ενεπλάκη και η επιχείρηση στην οποία εργαζόμουν. Οι έρευνες συνεχίστηκαν για περίπου έναν χρόνο, ωσότου τελικά λάβαμε κλήτευση για δίκη τον Οκτώβριο του 1962.

»Επί δύο εβδομάδες πριν από τη δίκη, στο Μέγαρο Πολιτισμού ήταν αναρτημένο ένα πανό που έγραφε: “Η δίκη της επικίνδυνης αίρεσης των Ιεχωβιτών αρχίζει σύντομα”. Η σύζυγός μου και εγώ κατηγορηθήκαμε ότι ανατρέφαμε τα παιδιά μας σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Επίσης μας απήγγειλαν κατηγορίες για βαναυσότητα. Το δικαστήριο ισχυρίστηκε ότι αναγκάζαμε την κόρη μας να προσεύχεται και ότι της είχαμε κόψει το αφτί με την άκρη ενός κουβά! Η μόνη μάρτυρας ήταν η Άλα, την οποία, όμως, είχαν στείλει σε ορφανοτροφείο στο Κιρένσκ, μια πόλη περίπου 700 χιλιόμετρα βόρεια του Ιρκούτσκ όπου ζούσαμε εμείς.

»Η αίθουσα ήταν γεμάτη με νεαρούς ακτιβιστές. Όταν το δικαστήριο διέκοψε τη συνεδρίαση για να συσκεφθεί, επικράτησε οχλαγωγία. Μας έσπρωχναν και μας έβριζαν, και κάποιος απαίτησε να βγάλουμε τα “σοβιετικά” ρούχα μας. Όλοι φώναζαν ότι έπρεπε να θανατωθούμε, και μάλιστα κάποιος ήθελε να μας σκοτώσει επί τόπου. Το πλήθος εξαγριωνόταν ολοένα και περισσότερο, ενώ οι δικαστές παρέμεναν άφαντοι. Η σύσκεψη κράτησε μία ώρα. Όταν το πλήθος όρμησε πάνω μας, μια αδελφή με το μη ομόπιστο σύζυγό της στάθηκαν ανάμεσα σε εμάς και στον κόσμο, παρακαλώντας τους να μη μας κάνουν κακό. Προσπαθώντας να εξηγήσουν ότι όλες οι κατηγορίες εναντίον μας ήταν ψευδείς, στην κυριολεξία μας άρπαξαν μέσα από τα χέρια του όχλου.

»Τελικά, εμφανίστηκε ένας δικαστής με τα μέλη του λαϊκού δικαστηρίου και μας απήγγειλε την ποινή μας: αφαίρεση της κηδεμονίας των παιδιών μας. Εμένα με έθεσαν υπό κράτηση και με έστειλαν σε σωφρονιστικό στρατόπεδο εργασίας για δύο χρόνια. Τη μεγάλη μας κόρη την έστειλαν και εκείνη σε ορφανοτροφείο αφού της είπαν ότι οι γονείς της ήταν μέλη μιας επικίνδυνης αίρεσης και αποτελούσαν επιβλαβή επιρροή για την ανατροφή της.

»Ο γιος μας παρέμεινε με την Ντάρια, επειδή ήταν μόλις τριών ετών. Αφού εξέτισα την ποινή μου, επέστρεψα στο σπίτι. Όπως και προηγουμένως, μπορούσαμε να κηρύττουμε μόνο ανεπίσημα».

«ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ»

«Η Άλα έφυγε από το ορφανοτροφείο μόλις έκλεισε τα 13, και ήρθε σπίτι να μείνει μαζί μας. Πόση χαρά νιώσαμε όταν αφιερώθηκε στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε το 1969! Περίπου τότε, εκφωνήθηκε μια σειρά διαλέξεων σχετικά με τη θρησκεία στο Μέγαρο Πολιτισμού στην πόλη μας. Αποφασίσαμε να πάμε να ακούσουμε τι θα έλεγαν αυτή τη φορά. Όπως πάντα, έγινε λόγος κυρίως για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Κάποιος από τους ομιλητές έδειξε ένα τεύχος της Σκοπιάς και είπε: “Αυτό είναι ένα βλαβερό και επικίνδυνο περιοδικό το οποίο υποσκάπτει την ενότητα του Κράτους μας”. Τότε ανέφερε ένα παράδειγμα: “Τα μέλη αυτής της αίρεσης αναγκάζουν τα παιδιά τους να διαβάζουν τέτοια περιοδικά και να προσεύχονται. Σε μια οικογένεια, ένα κοριτσάκι δεν ήθελε να διαβάζει το περιοδικό, γι’ αυτό ο πατέρας της τής έκοψε το αφτί”. Η Άλα εξεπλάγη, διότι καθόταν και άκουγε τη διάλεξη έχοντας άθικτα και τα δυο της αφτιά. Δεν μίλησε, όμως, επειδή φοβόταν ότι θα χάσει ξανά τους γονείς της.

»Όταν ο γιος μας, ο Μπαρίς, έκλεισε τα 13, αφιερώθηκε στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε. Μια φορά έκανε έργο δρόμου με μερικούς Μάρτυρες της ηλικίας του, μολονότι οι δραστηριότητές μας εκείνον τον καιρό βρίσκονταν ακόμη υπό απαγόρευση. Δεν είχαν Αγία Γραφή μαζί τους ούτε Γραφικά έντυπα. Ξαφνικά, ένα αυτοκίνητο πλησίασε τα παιδιά και τα πήγε στο τμήμα της πολιτοφυλακής. Αφού τα ανέκριναν και τα έψαξαν, οι αξιωματικοί της πολιτοφυλακής βρήκαν μόνο δύο Γραφικά εδάφια σημειωμένα σε ένα χαρτί. Άφησαν τα παιδιά να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Όταν ο Μπαρίς γύρισε σπίτι, μας είπε με καμάρι πώς αυτός και οι άλλοι αδελφοί είχαν υποστεί διωγμό για χάρη του ονόματος του Ιεχωβά. Ήμασταν περήφανοι για τα παιδιά μας, καθώς ο Ιεχωβά τα είχε στηρίξει σε μια στιγμή δοκιμασίας. Έπειτα από αυτό το περιστατικό, η Ντάρια και εγώ κληθήκαμε πολλές φορές από την Κα-Γκε-Μπε. Ένας αξιωματικός είπε: “Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να σταλούν σε αναμορφωτήριο. Κρίμα που δεν έχουν κλείσει ακόμη τα 14”. Πληρώσαμε πρόστιμο για τη δράση του γιου μας στο έργο κηρύγματος.

»Σήμερα, ζω με το γιο μου και τα εγγόνια μου τα οποία επίσης περπατούν στην αλήθεια. Η μεγάλη μου κόρη ζει στο Ουζμπεκιστάν και, μολονότι δεν υπηρετεί ακόμη τον Ιεχωβά, σέβεται εμάς και την Αγία Γραφή και μας επισκέπτεται συχνά. Το 2001, η Ντάρια πέθανε, έχοντας υπηρετήσει πιστά τον Ιεχωβά ως το τέλος. Όσο έχω ακόμη τις δυνάμεις μου, πηγαίνω με τους αδελφούς της εκκλησίας να κηρύξω σε απομακρυσμένους τομείς, ψάχνοντας για ανθρώπους που έχουν “τη σωστή διάθεση για αιώνια ζωή”. (Πράξ. 13:48) Πιστεύω πως ο Ιεχωβά θα εκπληρώσει πολύ σύντομα την επιθυμία του καθενός από εμάς, όπως είναι γραμμένο στο εδάφιο Ησαΐας 65:23».

[Εικόνα στη σελίδα 118]

Ο Σεμιόν Κόστιλιεφ σήμερα