Από πού προέρχεται η διδασκαλία ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αόρατη και αθάνατη;

Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι οι έννοιες που αποδίδονται συνήθως στη λέξη «ψυχή» πηγάζουν πρωτίστως, όχι από τις Εβραϊκές ή τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, αλλά από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, δηλαδή στην ουσία από την ειδωλολατρική θρησκευτική σκέψη. Ο φιλόσοφος Πλάτων, για παράδειγμα, παραθέτει τα εξής λόγια του Σωκράτη: «Ας υποθέσουμε ότι η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα καθαρή, χωρίς να συμπαρασύρει τίποτα το σωματικό . . . όταν, λοιπόν, η ψυχή βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, απέρχεται στο όμοιό της το αόρατο, στο θεϊκό και αθάνατο και σοφό, όπου όταν φτάσει θα είναι ευδαίμων, απαλλαγμένη από πλάνες, παραλογισμούς, φόβους . . . και τα άλλα ανθρώπινα κακά, και . . . περνάει τον υπόλοιπο χρόνο πράγματι μαζί με τους θεούς».—Φαίδων, 80, d, e· 81, a.

Φυσικά, αυτές οι πηγές, καθώς ασχολούνται πρωτίστως με τα κλασικά ελληνικά συγγράμματα, συμπεριλαμβάνουν όλες τις έννοιες τις οποίες έδιναν στη λέξη οι ειδωλολάτρες αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως «απελθόν πνεύμα», «η άυλη και αθάνατη ψυχή», «το πνεύμα του σύμπαντος» και «το άυλο στοιχείο της κίνησης και της ζωής». Προφανώς επειδή κάποιοι από τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους δίδασκαν ότι η ψυχή βγαίνει από το σώμα κατά το θάνατο, η λέξη ψυχή προσδιόριζε επίσης την «πεταλούδα», ένα πλάσμα που υφίσταται μεταμόρφωση, μετασχηματιζόμενο από κάμπια σε φτερωτό έντομο.—Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, των Λίντελ και Σκοτ (Εκδόσεις «Ι. Σιδέρης», 1921, Τόμ. 4, σ. 689)· Νέο Ελληνικό και Αγγλικό Λεξικό (New Greek and English Lexicon), του Ντόνεγκαν, 1836, σ. 1404.

Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς έδιναν στη λέξη ψυχή διάφορες σημασίες και την εφάρμοζαν χωρίς συνέπεια, δεδομένου ότι οι προσωπικές και οι θρησκευτικές φιλοσοφίες τους επηρέαζαν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσαν την εν λόγω λέξη. Σχετικά με τον Πλάτωνα, στη φιλοσοφία του οποίου μπορούν να αποδοθούν (κατά γενική παραδοχή) οι κοινές αντιλήψεις γύρω από τη λέξη «ψυχή», αναφέρεται: «Παρότι σε κάποιες περιπτώσεις περιγράφει το ένα από [τα υποτιθέμενα] τρία μέρη της ψυχής, το “λογιστικό”, ως κατ’ ανάγκην αθάνατο, σε αντιδιαστολή με τα άλλα δύο μέρη που είναι θνητά, κάνει λόγο επίσης για δύο ψυχές σε ένα σώμα, μια αθάνατη και θεϊκή, και μια θνητή».—Τριμηνιαίο Περιοδικό των Ευαγγελικών (The Evangelical Quarterly), Λονδίνο, 1931, Τόμ. 3, σ. 121, «Σκέψεις Γύρω από την Τριμερή Θεωρία της Ανθρώπινης Φύσης», του Α. Μακ Κέιγκ.