Πάρτε για παράδειγμα το μόριο RNA. Αποτελείται από μικρότερα μόρια, τα λεγόμενα νουκλεοτίδια. Το νουκλεοτίδιο είναι διαφορετικό μόριο από το αμινοξύ και είναι ελαφρώς μόνο πιο πολύπλοκο. Ο Σαπίρο λέει ότι «δεν έχει αναφερθεί η παραγωγή κανενός νουκλεοτιδίου, οποιουδήποτε τύπου, σε πειράματα ηλεκτρικής εκκένωσης ή η παρουσία του σε μελέτες μετεωριτών».³ Δηλώνει επίσης ότι η πιθανότητα να συναρμολογηθεί τυχαία ένα αυτοαντιγραφόμενο μόριο RNA από μια σούπα χημικών δομικών λίθων «είναι τόσο μικρή ώστε το να συμβεί ακόμη και μία μόνο φορά οπουδήποτε στο ορατό Σύμπαν αποτελεί γεγονός εξαιρετικής καλοτυχίας».⁴

Το RNA είναι απαραίτητο για την παραγωγή των πρωτεϊνών, αλλά και για την παραγωγή του RNA χρειάζονται πρωτεΐνες. Ας υποθέσουμε όμως ότι, παρά τις εξαιρετικά μικρές πιθανότητες, τόσο οι πρωτεΐνες όσο και τα μόρια RNA εμφανίστηκαν όντως τυχαία στον ίδιο τόπο και στον ίδιο χρόνο. Πόσο πιθανό θα ήταν να συνεργαστούν για να σχηματίσουν έναν αυτοαντιγραφόμενο, αυτοσυντηρούμενο τύπο ζωής; «Η πιθανότητα να γίνει αυτό κατά σύμπτωση (σε ένα τυχαίο μείγμα πρωτεϊνών και RNA) φαίνεται απειροελάχιστη», λέει η Δρ Κάρολ Κλέλαντ,c μέλος του Αστροβιολογικού Ινστιτούτου της NASA. Και συνεχίζει: «Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι ερευνητές φαίνεται να νομίζουν πως, αν μπορέσουν να κατανοήσουν την ανεξάρτητη παραγωγή των πρωτεϊνών και του RNA υπό φυσικές αρχέγονες συνθήκες, ο τρόπος συντονισμού αυτών των μορίων όλο και κάπως θα βρεθεί». Όσον αφορά τις σύγχρονες θεωρίες για το πώς μπορεί να προέκυψαν τυχαία αυτοί οι δομικοί λίθοι της ζωής, η ίδια λέει: «Καμιά τους δεν μας δίνει κάποια ιδιαίτερα ικανοποιητική εξήγηση για το πώς συνέβη αυτό».⁶