Όσο Πιο Μεγάλη Είναι η Πρόκληση Τόσο Πιο Μεγάλη Είναι και η Συγκίνηση!

«ΤΑ οικονομικά μας δεν θα το επέτρεπαν ποτέ!» Η ήπια αλλά ειλικρινής απόκριση του πατέρα μου μού έκοψε τη φόρα. Μόλις του είχα πει ότι ήθελα να συμμετέχω σε αγώνες μοτοσικλέτας. Αυτός ήταν ο στόχος μου στη ζωή, από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Αλλά ο πατέρας μου έβλεπε το ζήτημα ρεαλιστικά κι εγώ ήμουν μόλις 14 χρονών, νέος κι άπειρος.

Το ενδιαφέρον που έδειχνα για τις μοτοσικλέτες ξεκίνησε από τον πατέρα μου. Εκείνος με είχε πάει αρκετές φορές στο νησί Μαν για να παρακολουθήσω τους Αγώνες ΤΤ.a Αλλά εκείνη η χρονιά, το 1950, ήταν διαφορετική. Στεκόμασταν εκεί μαζί, για να δούμε τον Τζεφ Ντιουκ που κέρδισε τον πρώτο του επίσημο αγώνα πάνω σε μια Νόρτον, κάνοντας τον ταχύτερο γύρο με ταχύτητα 150,2 χλμ. την ώρα, και πήρε τη δεύτερη θέση στο ΤΤ των Νέων!

Φούντωσε λοιπόν η φιλοδοξία μου να νιώσω κι εγώ τη συγκίνηση των αγώνων που γίνονταν στο νησί Μαν. Ήμουν αποφασισμένος να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Τότε ούτε που φανταζόμουνα καν ότι μετά από δέκα χρόνια το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα. Αλλά αυτή η πρόκληση δεν ήταν εύκολη.

Εξοικείωση με τη Μηχανή

Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι αγώνων μοτοσικλέτας. Οι αγώνες σπίντγουεϊ, που γίνονται σε μια οβάλ πίστα στρωμένη με στάχτες, απαιτούν πολλή επιδεξιότητα όταν οι μοτοσικλέτες γέρνουν στο ένα πλευρό για να μπορέσουν να γλιστρήσουν οι πίσω τροχοί. Το μοτοκρός, που στη Βρετανία το λένε ακόμη σκράμπλινγκ γίνεται σε διαδρομή με ανώμαλο έδαφος και οι μοτοσικλέτες φοράνε ειδικά ελαστικά με βαθύ πέλμα. Από την άλλη μεριά, στον αγώνα ταχύτητας του νησιού Μαν οι μοτοσικλετιστές αγωνίζονται μεταξύ τους με βάση την επιδεξιότητα και την εμπειρία τους, πάνω σε κανονικό οδόστρωμα. Είναι ένας αγώνας κόντρα στο χρονόμετρο, και νικητής βγαίνει ο ταχύτερος μοτοσικλετιστής.

Όταν άρχισα να τρέχω σε αγώνες, μια αγωνιστική μοτοσικλέτα κόστιζε περίπου 480 λίρες (περ. 120.000 δρχ.). Σήμερα, μια αντίστοιχη μηχανή κυμαίνεται στις 15.000 λίρες (περ. 3,8 εκατ. δρχ.). Και υπάρχουν μηχανές με διαφορετικό κυβισμό, από 50 ως 500 κυβικά εκατοστά. Αλλά το μυστικό της επιτυχίας δεν έγκειται τόσο στο κόστος της μηχανής, ή στην ισχύ του κινητήρα της, όσο στην επιδεξιότητα με την οποία είναι ρυθμισμένη. Σε πολλές περιπτώσεις έμενα ως τις δύο η ώρα το πρωί, κάνοντας ρυθμίσεις στη μηχανή μου.

Το να τρέχεις σ’ έναν αγώνα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Με την ταχύτητα που αναπτύσσεις στον αγώνα, αναπτύσσεται τρομακτική πίεση στο τιμόνι. Για να κουμαντάρεις μια δυνατή, βαριά μοτοσικλέτα που τρέχει με ταχύτητα πάνω από 160 χλμ. την ώρα, απαιτείται σωματική αντοχή και δύναμη. Συνήθως έχανα περίπου 2,5 κιλά βάρος στην αρχή κάθε περιόδου. Υπάρχει επίσης μεγάλο άγχος.

Επιτυχία και Κίνδυνοι

Το 1963, έγινα επαγγελματίας και την ίδια εκείνη χρονιά πήρα δυο πρώτες θέσεις στη Βόρεια Ιρλανδία, τρέχοντας με μοτοσικλέτες Νόρτον. Στους Διεθνείς Αγώνες του Ζόλντερ στο Βέλγιο, βγήκα και πάλι πρώτος, τόσο στον αγώνα των 500 όσο και στον αγώνα των 350 κυβικών εκατοστών. Τις χρονιές 1966 και 1967, είχα μια εκπληκτική συνεργασία με τις μοτοσικλέτες Πάτον, οι οποίες ήταν μηχανές όμορφα φτιαγμένες και χειροποίητες. Με τη χρηματοδότηση του Μπιλ Χάνα του Λίβερπουλ, έτρεξα πρώτα με το πρωτότυπο των 350 κυβικών εκατοστών κι έπειτα μ’ ένα μοντέλο 500 κυβικών εκατοστών.

Το 1967 έφερα μερικά από τα καλύτερά μου αποτελέσματα όλων των περιόδων, τρέχοντας μ’ αυτές τις μηχανές. Βγήκα πρώτος τόσο στον αγώνα των 350 όσο και στον αγώνα των 500 κυβικών εκατοστών στο Νορθ Γουέστ 200 της Ιρλανδίας, δεύτερος στα 500 κυβικά εκατοστά στο αυστριακό Γκραν Πρι, τρίτος στα 500 κυβικά εκατοστά στο βελγικό Γκραν Πρι και πέμπτος στην κατηγορία των 500 κυβικών εκατοστών στο ΤΤ του νησιού Μαν.

Αγωνιζόμουνα στο φημισμένο ΤΤ εννιά χρόνια και βγήκα τρίτος σε δυο περιπτώσεις. Το 1907, όταν διεξάχτηκε ο πρώτος αγώνας, η ταχύτητα για τον ταχύτερο γύρο ήταν 69,06 χλμ. την ώρα, αλλά στην περίοδο του 1957 ο Μπομπ ΜακΙντάιρ ήταν ο πρώτος μοτοσικλετιστής που ξεπέρασε το όριο των 160—έφτασε τα 162,73 χλμ. την ώρα. Από τότε, αυτή η ταχύτητα έχει φτάσει περίπου τα 193 χλμ. την ώρα.

Ο αγώνας ΤΤ του νησιού Μαν είναι σίγουρα επικίνδυνος, αφού υπάρχουν στην πίστα εκατοντάδες περίπου μοτοσικλετιστές και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, από το 1977, εξαιρέθηκε από τον πίνακα του παγκόσμιου Γκραν Πρι μοτοσικλέτας. Κι εγώ είχα το χειρότερό μου ατύχημα σ’ αυτή τη διαδρομή, το 1965. Ο μοτοσικλετιστής που ερχόταν πίσω μου προσπαθούσε να με περάσει, αλλά τα πίσω φρένα μου παρουσίασαν προβλήματα κι έπρεπε να κόψω ταχύτητα καθώς έμπαινα στην αριστερή και στη δεξιά στροφή. Φυσικά εκείνος δεν το ήξερε κι έτσι δεν άφησε περιθώριο. Σαν αποτέλεσμα, με χτύπησε στον πίσω τροχό και με ανέτρεψε.

Σύρθηκα πολύ στο δρόμο, αλλά έπαθα μονάχα μώλωπες και γδαρσίματα. Αν είχα χτυπήσει με ταχύτητα στον τουβλένιο τοίχο που βρισκόταν στην άκρη, δεν τολμάω ούτε καν να σκεφτώ τι θα μου συνέβαινε. Αργότερα, λυπήθηκα όταν έμαθα ότι η μοτοσικλέτα μου γλίστρησε μπροστά μου και χτύπησε ένα από τα άτομα που σημειώνουν την εκκίνηση και τον τερματισμό, σπάζοντάς του και τα δυο πόδια και στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο για πολλούς μήνες.

Συγκινήσεις και Θάνατος

Τότε έτρεχα για το διεθνές Γκραν Πρι Μοτοσικλέτας. Έπρεπε λοιπόν να συμμετέχω σε 20 περίπου αγωνιστικές συναντήσεις το χρόνο και χρειάστηκε να πάρω μέρος σε 35 αγώνες σε μακρινές χώρες, όπως ο Καναδάς και η Ιαπωνία. Ακόμη, ταξίδεψα πολύ στην Ευρώπη—από τη Σουηδία και τη Φινλανδία στο βορρά, ως την Ισπανία και την Ιταλία στο νότο και το δρομολόγιό μου με έφερνε συχνά σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τι συναρπαστικό που ήταν να αγωνίζεσαι κατά των ανατολικογερμανικών μηχανών ΜΖ, κατά των αναγνωρισμένων τσεχοσλοβακικών Γιάβα και κατά των Βόστικ από την Ε.Σ.Σ.Δ.!

Μολονότι δίνεται χρηματικό έπαθλο ακόμη και σ’ αυτόν που βγαίνει δέκατος, ο κύριος σκοπός εκείνου που παίρνει μέρος στο Γκραν Πρι είναι να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερους βαθμούς. Έπειτα, αφού περάσουν 12 μήνες αγώνων, προστίθενται οι βαθμοί που έχουν κερδηθεί από τους διάφορους αγώνες Γκραν Πρι και φτιάχνεται ένας πίνακας, που δίνει τους έξι κορυφαίους μοτοσικλετιστές του κόσμου για τη χρονιά εκείνη. Το καλύτερο αποτέλεσμα το έφερα το 1965, όταν ήρθα τέταρτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στην κατηγορία των 500 κυβικών εκατοστών.

Στο πέρασμα των χρόνων αρκετοί από τους ανταγωνιστές μου σκοτώθηκαν σε ατυχήματα. Αλλ’ αυτό ήταν μέρος της πρόκλησης που περιλάμβανε αυτό το σπορ και το αποδεχόμασταν όλοι μας. Ωστόσο, συνέβηκε μια τραγωδία που με συγκλόνισε φοβερά. Έτρεχα στη Φινλανδία, όταν ένας πολύ στενός μου φίλος έπεσε από τη μοτοσικλέτα του και έσπασε το κρανίο του. Ποτέ δεν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του. Η γυναίκα μου, η Γκρέις, κι εγώ μείναμε μαζί μ’ αυτόν και τη γυναίκα του μέχρις ότου πέθανε.

Οικογένεια που Ταξίδευε

Η Γκρέις κι εγώ παντρευτήκαμε το 1960. Της άρεσαν κι εκείνης οι μοτοσικλέτες και χαιρόταν να κάθεται πίσω μου στη μοτοσικλέτα, όταν με συνόδευε σε αγωνιστικές συναντήσεις, μέχρι που γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί το 1961. Τότε άρχισα να ταξιδεύω στους αγώνες μόνος μου. Όταν σκέφτομαι τα περασμένα, βλέπω ότι η ζωή που ζούσα μετά τη γέννηση του Ρόμπερτ ήταν μάλλον εγωιστική. Συνήθιζα να τους αφήνω και τους δυο συνεχώς για μήνες, ωσότου η Γκρέις ένιωσε τόση μοναξιά ώστε επέμεινα να έρθει μαζί μου. Αγοράσαμε ένα φορτηγάκι κι από τότε ταξιδεύαμε παντού ως οικογένεια. Ακόμη κι όταν αποκτήσαμε άλλα δυο παιδιά, η ζωή μας δεν άλλαξε.

Αλλαγή στον Τρόπο Σκέψης

Στα τέλη του 1967 αποφάσισα να εγκαταλείψω τους αγώνες μοτοσικλέτας και αγόρασα ένα γκαράζ στο Σάουθπορτ. Τότε άρχισε να με γοητεύει η πιθανότητα να οδηγήσω ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο—συγκεκριμένα μια μονοθέσια Φόρμουλα Λότους Φορντ. Σύντομα όμως, συνειδητοποίησα ότι το να τρέχει κανείς με μια αγωνιστική μοτοσικλέτα, και το να οδηγεί ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο απαιτούν να αναπτύξει εντελώς διαφορετική τεχνική.

Αυτό ήταν για μένα μια καινούρια πρόκληση, που με συνάρπαζε. Αλλά η Γκρέις δεν ήταν ευτυχισμένη με το καινούριο μου τόλμημα και δεν την ενδιέφερε καθόλου. Τελικά λοιπόν, αφού δεν υπήρχε πια η οικογενειακή ενότητα που είχαμε τόσο καιρό που έτρεχα στους αγώνες, αποφάσισα να εγκαταλείψω εντελώς τα σπορ.

Είναι παράξενο, αλλά μονάχα αργότερα συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κι ένας άλλος λόγος, τον οποίο δεν είχα διακρίνει. Ένα καινούριο ενδιαφέρον άρχιζε να μας δίνει νέες αξίες. Ο τρόπος σκέψης της Γκρέις—καθώς και ο δικός μου—άλλαζε περισσότερο απ’ όσο το αντιλαμβανόμασταν εμείς.

Το Νέο μας Ενδιαφέρον

Η Γκρέις κι εγώ ήμασταν μέλη της Εκκλησίας της Αγγλίας, αλλά αφού ταξιδεύαμε τόσο πολύ, η θρησκεία έμπαινε κατ’ ανάγκη στο περιθώριο. Όταν λοιπόν η Γκρέις έδειξε ενδιαφέρον για το κήρυγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, παλιά από το 1960, ο νομαδικός τρόπος με τον οποίο ζούσαμε επέδρασε ανασταλτικά σ’ αυτό. Πέρασαν δέκα χρόνια μέχρις ότου κάνουμε οποιαδήποτε σημαντική συζήτηση σχετικά με την Αγία Γραφή και το άγγελμά της για τις μέρες μας.

Αφού πρώτα διαθέσαμε χρόνο για να τακτοποιηθούμε, η Γκρέις συνάντησε πάλι τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και κανόνισε να παρακολουθήσω εγώ μια Γραφική συζήτηση σχετικά με ‘το σημείο των καιρών’. Αυτό ήταν μέρος μιας ειδικής εκστρατείας—έξι μήνες δωρεάν Γραφική μελέτη με τη χρήση ενός μικρού μπλε βιβλίου που είχε τίτλο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Θυμάμαι καλά ότι, καθώς πλησίαζε η πρώτη μας συνάντηση, σκεφτόμουν: ‘Πού μπλέξαμε; Τι βαρετή βραδιά θα είναι αυτή!’ Αλλά είχα άδικο.

Αυτό που ξεχωρίζει ακόμη στο νου μου από εκείνη την πρώτη συνάντηση με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι όσα αναφέρουν τα εδάφια 2 Τιμόθεον 3:1-5. Θυμάμαι ακόμη την έκπληξη που ένιωσα συνειδητοποιώντας πως ούτε καν γνώριζα ότι είχε καταγραφεί μια τόσο ακριβής εικόνα για ‘το σημείο των καιρών’, εδώ και δυο χιλιάδες σχεδόν χρόνια. Η Γκρέις κι εγώ σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο, ήμασταν πρόθυμοι να μάθουμε και σ’ ένα χρόνο βαφτιστήκαμε κι οι δυο.

Δεν έπαυα να έχω να φροντίσω την οικογένειά μου, που αποτελούνταν από τέσσερα μικρά παιδιά, αλλά η Γκρέις κι εγώ ήμασταν αποφασισμένοι να βάζουμε πρώτα τα σπουδαία πράγματα. Με τη δική της παρότρυνση λοιπόν, πούλησα την επιχείρησή μου, ανέλαβα εργασία μερικής απασχόλησης και άρχισα να κηρύττω ολοχρόνια ως σκαπανέας διάκονος. (Ματθαίος 6:33) Τα χρόνια που πέρασα τρέχοντας με μοτοσικλέτες μου έδωσαν αμέτρητες συγκινήσεις. Αλλά τώρα που είχα πιο ξεκάθαρη άποψη για την ιερότητα της ζωής, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια μεγαλύτερη πρόκληση. Τότε δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι αυτή θα με οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερες συγκινήσεις.

Μια Πρόκληση που Φέρνει Συγκινήσεις

Η Γκρέις κι εγώ διαπιστώσαμε σύντομα ότι υπάρχει μια διαφορετική πρόκληση κάθε φορά που συναντάμε κάποιον στη Χριστιανική μας διακονία. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να διακρίνουμε τι πνευματικές ανάγκες έχει κι έπειτα να προσπαθήσουμε να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες χρησιμοποιώντας επιδέξια την Αγία Γραφή. Μπορείτε να φανταστείτε τι συγκίνηση είναι να βλέπει κανείς ένα δηλωμένο αθεϊστή να αλλάζει τον τρόπο σκέψης του, προκειμένου να γίνει αφιερωμένος δούλος του Θεού; Η Γκρέις κι εγώ είχαμε μια τέτοια εμπειρία. Χρειάστηκε να διαθέσουμε ώρες συζητώντας λογικά και υπομονετικά, και κάνοντας συστηματική Γραφική μελέτη μ’ αυτόν και με τη γυναίκα του, αλλά τι χαρά νιώσαμε όταν τους είδαμε και τους δυο να βαφτίζονται!

Όταν έτρεχα, εξαρτιόνταν πάρα πολλά πράγματα από εμένα, από την εμπειρία μου και από την επιδεξιότητά μου. Αλλά χρειάστηκε να μάθω ότι στη διακονία δεν είναι αρκετό να καταφεύγω στις δικές μου φυσικές ικανότητες. Είναι αναγκαίο να βασίζομαι στο πνεύμα του Ιεχωβά για καθοδηγία και να το δείχνω αυτό με τις προσευχές μου.—2 Κορινθίους 4:7, ΜΝΚ.

Με το πέρασμα των χρόνων, η οικογένειά μου έχει απολαύσει ενωμένη πολλά θαυμάσια προνόμια υπηρεσίας και έχει καταφέρει να βοηθήσει αρκετούς φίλους, συγγενείς και γείτονες να δεχτούν τη Βιβλική αλήθεια. Εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουμε δεχτεί το δύσκολο διορισμό να περνάμε τις ετήσιες διακοπές μας ταξιδεύοντας στην απομακρυσμένη βορειοανατολική Σκωτία. Έχουμε δώσει στους φιλόξενους ανθρώπους που ζουν εκεί πολλά βοηθήματα Γραφικής μελέτης και έχουμε αρχίσει Γραφικές μελέτες.

Όταν σκέφτομαι τα περασμένα, βλέπω καθαρά ότι με το να κάνω το πρώτο βήμα αρχίζοντας το σκαπανικό, έθεσα το καλύτερο παράδειγμα για τα τέσσερα παιδιά μας. Όλα τους προτίμησαν να αναλάβουν την ολοχρόνια υπηρεσία όταν τέλειωσαν το σχολείο κι από τότε συνεχίζουν. Τα τρία, που είναι τώρα παντρεμένα, κάνουν αυτό το έργο μαζί με τους συντρόφους τους.

Πριν από δυο χρόνια, όταν τέλειωσε το σχολείο η μικρότερη κόρη μας, μπόρεσε να ενωθεί μαζί μου και η Γκρέις· έγινε η σύντροφός μου στο σκαπανικό. Τότε μπόρεσα να δεχτώ άλλο ένα προνόμιο, ένα διορισμό να υπηρετώ ως αναπληρωτής επίσκοπος περιοχής. Τώρα λοιπόν, φεύγουμε από το σπίτι και επισκεπτόμαστε συχνά κοντινές εκκλησίες για να τις βοηθήσουμε και να τις ενθαρρύνουμε.

Ζούμε μια πολύ γεμάτη ζωή και η Γκρέις έχει πάψει πια να με υποστηρίζει απλώς ή να με παρακολουθεί αμέτοχη, όπως συνέβαινε όταν έτρεχα σε αγώνες. Τώρα, συμμετέχουμε μαζί στο έργο μαθήτευσης και η ευτυχία μας ως οικογένειας είναι πλήρης. Κάθε μέρα ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για το ότι είμαστε δραστήριοι ως Μάρτυρές του, πράγμα που είναι πρόκληση και συγκινητικό προνόμιο.—Όπως το αφηγήθηκε ο Φρεντ Στίβενς.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Ο Φρεντ και η Γκρέις Στίβενς