Για να μπορέσω να μάθω γρηγορότερα, αποφάσισα να πάω σε μια χώρα όπου εκατομμύρια άνθρωποι μιλούν την τάμιλ​—τη Σρι Λάνκα.

Όταν έφτασα στη Σρι Λάνκα τον Οκτώβριο του 1996, η χώρα βρισκόταν στη δίνη του εμφύλιου πολέμου. Για κάποιο διάστημα, έμενα στην πόλη Βαβουνίγια, στα σύνορα μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών. Οι ντόπιοι Μάρτυρες είχαν λίγα από υλική άποψη, αλλά η αγάπη και η φιλοξενία τους με συγκίνησαν βαθιά, και προσπαθούσαν σκληρά να με διδάξουν τη γλώσσα τάμιλ. Οι άνθρωποι που δεν ήταν Μάρτυρες εντυπωσιάζονταν βλέποντας εμένα, τον μόνο Δυτικό στην περιοχή, να προσπαθώ να συζητήσω μαζί τους στη γλώσσα τους. Χάρη στη γεμάτη εκτίμηση, ταπεινή στάση τους, μου ήταν ευκολότερο να τους μιλάω για τη Γραφή.

Τον Ιανουάριο του 1997 έπρεπε να επιστρέψω στη Δανία, και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκα την Καμίλα, μια σκαπάνισσα. Η Σρι Λάνκα ήταν πάντα στο μυαλό μου, και έτσι το Δεκέμβριο του 1999 ξαναπήγα, αυτή τη φορά φυσικά με τη σύζυγό μου. Μέσα σε λίγο καιρό, αρχίσαμε να διεξάγουμε Γραφικές μελέτες με διάφορες οικογένειες και άτομα, και συνοδεύαμε τους ντόπιους Μάρτυρες στις δικές τους Γραφικές μελέτες. Το έργο και η γλώσσα μάς είχαν απορροφήσει εντελώς.

Το Μάρτιο του 2000 έπρεπε να επιστρέψουμε στη Δανία. Ήταν πολύ δύσκολο να αποχωριστούμε τους συλλάτρεις μας και εκείνους με τους οποίους μελετούσαμε τη Γραφή, επειδή τους είχαμε αγαπήσει βαθιά.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με κάποιον άλλον Μάρτυρα στη Σρι Λάνκα