Μελετούν από Μνήμης

«Ο καιρός στη φυλακή ήταν περίοδος θεοκρατικής εκπαίδευσης για εμένα», θυμάται ο Αντράς Μόλνος. Γιατί το έλεγε αυτό; Επειδή είδε την αξία που είχε το να συναθροίζεται με τους αδελφούς του κάθε εβδομάδα για να μελετούν το Λόγο του Θεού. «Συνήθως», λέει ο ίδιος, «οι πληροφορίες δεν ήταν σε χαρτί αλλά στο μυαλό μας. Οι αδελφοί θυμούνταν άρθρα της Σκοπιάς που είχαν μελετήσει πριν από τη φυλάκισή τους. Κάποιοι αδελφοί μπορούσαν να θυμηθούν ακόμη και τα περιεχόμενα ενός ολόκληρου περιοδικού—περιλαμβανομένων και των ερωτήσεων στα άρθρα μελέτης!» Σε μερικές περιπτώσεις, αυτή η εξαιρετική μνήμη μπορούσε να αποδοθεί στην εργασία αντιγραφής της πνευματικής τροφής με το χέρι, την οποία κάποιοι κρατούμενοι είχαν κάνει προτού συλληφθούν.—Βλέπε πλαίσιο «Μέθοδοι Αναπαραγωγής Εντύπων», στις σελίδες 132, 133.

Όταν σχεδίαζαν τις Χριστιανικές συναθροίσεις, οι υπεύθυνοι αδελφοί ανακοίνωναν το θέμα που θα εξεταζόταν και κάθε τρόφιμος προσπαθούσε να θυμηθεί ό,τι μπορούσε γύρω από εκείνο το θέμα, από Γραφικά εδάφια μέχρι σταχυολογημένα σημεία από Χριστιανικά βοηθήματα μελέτης της Γραφής. Τελικά, όλοι συναντιούνταν για να συζητήσουν την ύλη. Στη συνάθροιση επέλεγαν κάποιον οδηγό ο οποίος, μετά την αρχική προσευχή, κατηύθυνε τη συζήτηση κάνοντας κατάλληλες ερωτήσεις. Όταν είχαν σχολιάσει όλοι, εκείνος παρουσίαζε τις σκέψεις του και μετά προχωρούσε στο επόμενο σημείο.

Σε μερικές φυλακές, οι ομαδικές συζητήσεις απαγορεύονταν. Αλλά η εφευρετικότητα των αδελφών δεν είχε όρια. Κάποιος αδελφός θυμάται: «Βγάζαμε το τζάμι του μπάνιου από το πλαίσιό του και βάφαμε το γυαλί με μείγμα υγρού σαπουνιού και ασβέστη, τον οποίο είχαμε ξύσει από τον τοίχο. Όταν στέγνωνε, γινόταν μια πρακτική πλάκα για γράψιμο, στην οποία μπορούσαμε να χαράζουμε το μάθημα της ημέρας. Ένας αδελφός υπαγόρευε χαμηλόφωνα τις λέξεις σε κάποιον άλλον ο οποίος τις έγραφε στην πλάκα.

»Ήμασταν χωρισμένοι σε αρκετά κελιά τα οποία γίνονταν όμιλοι μελέτης. Το κάθε μάθημα περνούσε από αδελφό σε αδελφό μέσα στο κελί. Επειδή η πλάκα βρισκόταν σε ένα μόνο κελί, οι αδελφοί στα άλλα κελιά λάβαιναν τις πληροφορίες με σήματα Μορς. Πώς; Όσο το δυνατόν πιο ήσυχα, ένας από εμάς μετέδιδε το άρθρο με απαλά χτυπήματα στον τοίχο ή στους σωλήνες της θέρμανσης. Ταυτόχρονα, οι αδελφοί στα άλλα κελιά ακουμπούσαν τις κούπες τους πάνω στον τοίχο ή στο σωλήνα, και ο καθένας έβαζε το αφτί του στην κούπα του, που λειτουργούσε ως ακουστική συσκευή. Φυσικά, όσοι δεν γνώριζαν τον κώδικα Μορς χρειάστηκε να τον μάθουν».

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 124, 125]

Θυμηθήκαμε 1.600 Γραφικά Εδάφια

Ντιονίσιε Βάρτσιου

Έτος γέννησης: 1926

Έτος βαφτίσματος: 1948

Ιστορικό: Αρχίζοντας από το 1959, πέρασε πέντε και πλέον χρόνια σε αρκετές φυλακές και στρατόπεδα εργασίας. Πέθανε το 2002.

Κατά τη φυλάκισή μας επιτρεπόταν να επικοινωνούμε με τις οικογένειές μας και εκείνοι μπορούσαν να μας στέλνουν ένα πεντάκιλο δέμα κάθε μήνα. Μόνο όσοι τελείωναν τις ανατεθειμένες εργασίες παραλάμβαναν το δέμα τους. Μοιραζόμασταν πάντοτε εξίσου την τροφή, πράγμα το οποίο σήμαινε συνήθως ότι τη μοιράζαμε σε περίπου 30 μερίδες. Σε μια περίπτωση, αυτό το κάναμε με δύο μήλα. Είναι αλήθεια ότι η κάθε μερίδα ήταν μικρή, αλλά αυτό μας βοήθησε να μετριάσουμε την πείνα μας.

Μολονότι δεν είχαμε καθόλου Γραφές ή βοηθήματα μελέτης της Γραφής, διατηρούσαμε την πνευματική μας δύναμη με το να θυμόμαστε πράγματα που είχαμε μάθει προτού φυλακιστούμε και να τα συζητάμε μεταξύ μας. Διευθετούσαμε ώστε κάθε πρωί ένας αδελφός να επαναφέρει στη μνήμη του κάποιο Γραφικό εδάφιο. Έπειτα το επαναλαμβάναμε χαμηλόφωνα και κάναμε στοχασμούς γύρω από αυτό στον υποχρεωτικό μας πρωινό περίπατο που διαρκούσε 15 με 20 λεπτά. Όταν επιστρέφαμε στο κελί μας—20 από εμάς ήμασταν στριμωγμένοι σε ένα δωμάτιο 2 επί 4 μέτρα—κάναμε σχόλια γύρω από εκείνο το εδάφιο περίπου 30 λεπτά. Όλοι μαζί μπορέσαμε να θυμηθούμε 1.600 Γραφικά εδάφια συνολικά. Το μεσημέρι εξετάζαμε διάφορα θέματα, συμπεριλαμβάνοντας 20 με 30 σχετικά εδάφια. Όλοι απομνημονεύαμε την ύλη.

Ένας αδελφός πίστευε αρχικά ότι λόγω προχωρημένης ηλικίας δεν θα μπορούσε να θυμάται πολλά Γραφικά εδάφια. Ωστόσο, είχε υποτιμήσει τις ικανότητές του. Αφού άκουγε εμάς να επαναλαμβάνουμε μεγαλόφωνα τις περικοπές περίπου 20 φορές, μπορούσε και εκείνος να θυμάται και να παραθέτει αρκετά εδάφια, προς μεγάλη του χαρά!

Ομολογουμένως, ήμασταν πεινασμένοι και αδύναμοι από σωματική άποψη, αλλά ο Ιεχωβά μάς διατήρησε χορτάτους και ισχυρούς από πνευματική άποψη. Ακόμη και μετά την απελευθέρωσή μας, έπρεπε να διατηρούμε την πνευματικότητά μας επειδή οι άνθρωποι της Σεκουριτάτε συνέχιζαν να μας ταλαιπωρούν, ελπίζοντας να διαρρήξουν την πίστη μας.