Ο ήλιος ανέτελλε. Οι χιονοσκέπαστες Άνδεις έπαιρναν ένα αχνορόδινο χρώμα καθώς οι ακτίνες του φωτός πρόβαλλαν στον πρωινό ουρανό. Σε υψόμετρο 4.300 μέτρων, οι Ινδιάνοι που ξυπνούσαν νωρίς απολάμβαναν τη ζεστασιά του ήλιου η οποία διέλυε την παγωνιά της κρύας νύχτας. Σιγά σιγά, οι ηλιαχτίδες έφταναν μέχρι κάτω και κάλυπταν το ναό του ήλιου που βρισκόταν στο κέντρο της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας των Ίνκα, στο Κούσκο (που σημαίνει «Ομφαλός του Κόσμου»). Χρυσοί τοίχοι αντανακλούσαν τις ηλιαχτίδες. Λάμα, βικούνιες και κόνδορες από ατόφιο χρυσάφι λαμποκοπούσαν μέσα στον κήπο του Ίνκα,a μπροστά από το ναό. Οι περαστικοί έστελναν φιλιά στον αέρα, λατρεύοντας έτσι το θεό τους, τον ήλιο. Πόση ευγνωμοσύνη ένιωθαν για το ότι ήταν ζωντανοί και απολάμβαναν την ευλογία του ήλιου ο οποίος τους συντηρούσε, όπως πίστευαν!

Ο Λαμπρός Ναός του Ήλιου

Στη βασιλική πόλη Κούσκο, οι Ίνκα οργάνωσαν ένα ιερατείο για τη λατρεία του ήλιου σε ένα γυαλιστερό πέτρινο ναό. Οι εσωτερικοί τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με ατόφιο χρυσάφι και ασήμι. Μαζί με το ιερατείο, ιδρύθηκαν και ειδικά μοναστήρια, όπως είναι αυτό που έχει αποκατασταθεί στο ναό του ήλιου του Πατσακάμακ, έξω ακριβώς από τη Λίμα. Εξαιρετικά όμορφες παρθένες, μερικές μόλις οχτώ χρονών, εκπαιδεύονταν για να γίνουν “παρθένες του ήλιου”.