Το 1767, ο πλοίαρχος Σάμιουελ Γουόλις με το βρετανικό πολεμικό πλοίο Ντόλφιν κατέπλευσε στην Ταϊτή, το μεγαλύτερο νησί της Γαλλικής Πολυνησίας. Τον επόμενο χρόνο, το ίδιο έκανε και ένας Γάλλος θαλασσοπόρος, ο πλοίαρχος Λουί-Αντουάν ντε Μπουγκενβίλ.

Εντυπωσιασμένος από την ομορφιά του νησιού και κατάπληκτος από τον αισθησιασμό των κατοίκων του, ο Μπουγκενβίλ ονόμασε την Ταϊτή «Νέα Κύθηρα, από το νησί των Κυθήρων στην Πελοπόννησο κοντά στο οποίο λεγόταν ότι η Αφροδίτη [η θεά του έρωτα και της ομορφιάς] αναδύθηκε από τη θάλασσα», σύμφωνα με το βιβλίο Κουκ & Ομάι—Η Λατρεία των Νότιων Θαλασσών (Cook & Omai—The Cult of the South Seas). Ο Βρετανός εξερευνητής Τζέιμς Κουκ επισκέφτηκε την Ταϊτή τέσσερις φορές από το 1769 ως το 1777. Εκείνος έδωσε στο αρχιπέλαγος στο οποίο βρίσκεται η Ταϊτή το όνομα Σοσάιετι (Society), ή Σοσιετέ, όπως είναι γνωστά σήμερα αυτά τα νησιά.

Μετά τους εξερευνητές ακολούθησαν οι ιεραπόστολοι. Οι πιο αποτελεσματικοί ήταν αυτοί που στάλθηκαν από την Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου, ένα ίδρυμα που υποστηριζόταν από τους Προτεστάντες. Δυο από αυτούς τους ιεραποστόλους, ο Χένρι Νοτ και ο Τζον Ντέιβις, επιτέλεσαν το γιγάντιο έργο της μεταφοράς της ταϊτικής σε γραπτή μορφή και κατόπιν της μετάφρασης της Αγίας Γραφής σε αυτή τη γλώσσα. Μέχρι σήμερα, η ταϊτική Αγία Γραφή χρησιμοποιείται ευρύτατα στη Γαλλική Πολυνησία, ειδικά στα πολλά νησιά στα οποία η Προτεσταντική Εκκλησία έχει ισχυρή επιρροή.

Πώς έγιναν τα πέντε αρχιπελάγη διοικητικό διαμέρισμα της Γαλλίας; Αρχής γενομένης το 1880, η Γαλλία προσάρτησε σταδιακά τα νησιά, σχηματίζοντας μια νέα γαλλική αποικία. Πρωτεύουσα έγινε η Παπεετέ της Ταϊτής, ενώ χορηγήθηκε στους κατοίκους της περιοχής η γαλλική υπηκοότητα.