Αργότερα στη ζωή μου δοκίμασα ένα πολύ διαφορετικό τσάι. Κάποιος Ιάπωνας φίλος με προσκάλεσε για τσάι. Σέρβιρε ένα πρασινοκίτρινο τσάι σε μικρά φλιτζάνια χωρίς χερούλι, αλλά αυτό δεν είχε τη γεύση του τσαγιού που ήξερα. Αυτό το τσάι μού άρεσε! Ωστόσο, μια φίλη μου που ήταν μαζί μου ζήτησε γάλα και ζάχαρη για να προσθέσει στο τσάι, πράγμα που παραξένεψε τον οικοδεσπότη! Εκείνος εξήγησε ότι το γιαπωνέζικο τσάι δεν πίνεται με αυτόν τον τρόπο. Αργότερα, όταν έζησα στην Ιαπωνία, χαιρόμουν για το γεγονός ότι οι άνθρωποι πρόσφεραν πάντα άφθονο γιαπωνέζικο τσάι σε φίλους και επισκέπτες.

Κατόπιν, μετακόμισα στην Ταϊβάν. Αναρωτιόμουν αν οι περισσότεροι Κινέζοι προτιμούσαν τσάι σαν αυτό που σέρβιρε η μητέρα μου. Πόσο χάρηκα που και στην Ταϊβάν πίνουν πράσινο τσάι, αν και η γεύση είναι λίγο διαφορετική από τη γεύση του τσαγιού που πίνουν στην Ιαπωνία.

Το τσάι που υφίσταται την ελάχιστη ζύμωση είναι το πράσινο. Στην Ιαπωνία, στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα τα φύλλα αποστειρώνονται στον ατμό για να κρατηθεί η ζύμωση στο κατώτατο σημείο, ενώ οι Κινέζοι χρησιμοποιούν ξηρή θερμότητα για τον ίδιο σκοπό. Το πράσινο τσάι πίνεται όπως ακριβώς βγαίνει από την τσαγιέρα!